Jongens, meiden, ik wil niet meer zijn wie ik was. Dat is natuurlijk een beetje een grapje. 

En dat kan ik eigenlijk alleen maar zeggen vanuit een plek van luxe, een luxepositie. Vanuit een plek waar ik zo blij ben met de persoon die ik ben, dat ik ben gaan leunen in gemakken. Leunen in gewoontes en keuzes die me ergens hebben gebracht maar me nu niet meer verder brengen. 

Het is tijd om weer m’n comfortzone uit te gaan. De persoon die ik heb gevormd de afgelopen 10 jaar heeft me super ver gebracht. Maar er is een reden dat ik zeg dat ik mijn comfortzone weer uit wil gaan en dat is omdat ik er ongelooflijk veel profijt van heb elke keer als ik dit doe. Elke keer als ik groei en zie hoeveel fijner mijn leven wordt, hoe capabeler ik word, hoe vaardiger ik word, hoe beter ik met moeilijke situaties om kan gaan, wauw. Dat is zelfontwikkeling. 

10 jaar geleden, 5 jaar geleden, 3 jaar geleden stond ik op hetzelfde punt met het zeggen “Oké, dit wil ik niet meer zijn, op naar een volgend level!”. Dit heb ik nodig om te groeien. En met die zin “ik wil niet meer zijn wie ik ben” gaat het natuurlijk niet om de kern van wie ik ben, maar om de gewoontes en gedragingen. Ik vind bepaalde dingen op dit moment eng en spannend om te ondernemen wat betekent: tijd voor een volgend level. Tijd voor de versie van Teni die dit NIET spannend en eng vindt. Oftewel; een andere versie. 

Ik sta op bepaalde vlakken te lang stil, ik hang in gewoontes die de versie van nu behouden en ik merk dat er nieuwe grotere uitdagingen op m’n pad komen die ik met mijn huidige level niet aan kan. Of eigenlijk; eng en spannend vind, zoals ik eerder benoemde. Dus dan kan ik ze of uit de weg gaan en binnen mijn comfortzone blijven of ik kan ze aangaan, bewust, om te ontwikkelen en naar mijn eigen volgende level te gaan. 

Met business, met mijn droomlichaam, met vriendschappen. 

Omdat ik zoveel in mijn dagboek schrijf, herken ik altijd het proces dat ik ‘vast zit’ terwijl ik verder wil groeien. Dat heeft meestal maanden nodig. Wanneer het op mijn blog verschijnt is het voor mij niet vers, want dan heb ik allang grote beslissingen en veranderingen doorgevoerd. Als ik dit 8 maanden geleden deelde was het veel te kwetsbaar! Maar er gebeurde een paar maanden geleden iets interessants wat ik met jullie wil delen. 

Terwijl ik deze dingen uitschreef in m’n dagboek vertelde een vriendin van me dat ze me zou willen trainen, ze is personal trainer en stelde dit voor. Daar werd ik eerst heeeeel nerveus van. Er kwam allemaal weerstand kwam op maar even later besefte ik: 

“Ja, Teni, het is tijd voor een volgend level. Of het nu bij me past of niet, we gaan op zn minst die comfortzone uit en de weerstand niet laten winnen. Wie weet is het precies wat ik nodig heb om next level te gaan.” 

Ik realiseerde me het volgende:

Alles is een keuze die uiteindelijk een gewoonte is geworden. Snoozen is een keuze en gewoonte. Niet naar de sportschool gaan is een keuze. etc. 

Pas wanneer je eerlijk durft te zijn naar jezelf toe zullen je excuusjes wegvallen. Excuusjes zoals “ik heb geen tijd”. Die ken je vast wel he? Als excuusjes wegvallen komt er ruimte voor wat er echt aan de hand is. Want sinds wanneer is het zo erg om te zeggen dat je iets graag wilt maar de tijd en moeite er niet per se in wilt steken om het te behalen? Wie houdt je de hele tijd voor de gek?

Hoe doen anderen het dan?

Er zijn mensen met minder vrije tijd dan jij die het wél mogelijk maken. Hoe? We hebben in principe allemaal dezelfde 24 uur in een dag en vat dit niet verkeerd op, want daarmee bedoel ik niet dat een succesvol persoon met allemaal mensen in dienst voor klusjes die jij en ik zelf moeten doen iets behaalt en zegt “je moet er tijd voor vrijmaken”. Nee, ik bedoel mensen in soortgelijke situaties, want die zijn er ook, die wél iets mogelijk maken wat jij wilt. 

Het heeft uiteindelijk met prioriteit te maken. Want misschien betekent het dat als jij er tijd voor maakt, dat je je kind minder zit en dat je die wissel niet wilt maken. Oftewel; prioriteiten. Onthoud dat hier geen oordeel omheen hangt! 

Hoe je leven is voor een groot gedeelte je eigen verantwoordelijk. Dat is niet om je te ontkrachten dat is JUIST om je kracht te geven want die realisatie kan je uit de slachtofferrol halen.

“Maar Teni, mijn moeder is ongeneeslijk ziek en ik zorg al maanden voor haar. Hoe wil je dat ik dan ga sporten en gezond eten?”

Nou.. eh, als dat niet lukt dan dus NIET. Wat is belangrijker op dat moment? Als dat de zorg van je moeder is, wat voor mij wel zou zijn, dan zou ik ook niet klagen over het niet bereiken van een ander doel. Dat doel wacht maar even. De uitspraken als ‘Je leven is je eigen verantwoordelijkheid’ gaan niet over: “je kan alles bereiken in je leven als je maar je best doet.”  Nee, ze gaan juist over de vrijheid van keuzes die je hebt en sommige keuzes maak je uit een ethische overweging en de andere uit een luxe overweging. Maar de keuze ligt bij jou. De kracht ligt bij jou. Je hoeft niets te verantwoorden naar anderen. Je hoeft niet te bewijzen hoe stom jouw situatie wel niet is waardoor de ander jou de bevestiging geeft met 

“Oh ja, nee dan snap ik dat je niet afvalt, want jouw situatie is zo lastig, dat zou mij dan ook niet lukken’. 

Die bevestiging heb je niet nodig, sterker nog, hoe harder jij naar anderen gaat proberen te bewijzen dat jouw situatie het onmogelijk maakt om een bepaald doel te bereiken, hoe lastiger je het voor jezelf maakt. Misschien dik je het wel een beetje aan wanneer je het anderen vertelt, maar wat je hiermee doet is het uitspreken van je realiteit. Aangedikte in negatieve zin. Ik zou het niet doen. 

Er is een quote in het Engels die hier heel mooi op in gaat en die klinkt als volgt: 

Argue for your limitations and you get to keep them. 

Als jij je been breekt dan snap je toch ook wel dat je niet je doel van een marathon lopen binnen 4 maanden kan halen? 

Weg uit de slachtofferrol, neem controle over je leven!

Waarom ik je dit vertel is omdat ik niet wil dat je in de slachtofferrol gaat zitten. Bepaalde dingen lukken niet in je leven op dit moment en daar is een reden voor. Geen excuus maar een reden. En achter die reden zit een serie aan keuzes. Niet elke keuze heb je altijd bewust gemaakt, soms hebben een paar random keuzes er ineens voor gezorgd dat een bepaald doel lastig te behalen viel, terwijl die keuzes niet direct iets met dat doel te maken hadden. 

Dit stuk en meer vertel ik over in mijn podcast van vorige week (hier terug te luisteren) maar voor nu wil ik je achter laten met het volgende: KIES ervoor om naar jezelf te kijken als je op bepaalde vlakken in het leven vastloopt. Wees eerlijk met jezelf en vraag jezelf af of je die dingen wilt verbeteren of liever NIET. Het mag allebei, zonder oordeel!