Ik ben op persreis met voornamelijk vrouwen en er wordt me toch een partijtje gepraat en geroddeld over andere, bekendere influencers en beroemdheden. Eén onderwerp is heel duidelijk;

Ze hebben “haat” aan Negin Mirsalehi.

Ik hoor uitspraken als:

“Oh ik kan dit echt niet verdragen hoor, ze is niet normaal mooi”

“Jeetje ik wil geen vrienden met haar zijn, zoveel perfectie”

“Ik haat hoe alles perfect is bij haar, ik denk ga maar lekker met je perfecte gezicht en perfecte lichaam en perfecte leven, ik hoef het niet te zien”

Let wel, de intonatie van deze zinnen is van belang. Er komen geen daadwerkelijke haat geluiden uit zoals je dat zou hebben bij iemand die anderen pijn doet. Maar dan nog, wat zegt dit dan over hoe we als vrouwen kijken naar andere vrouwen?

Dit soort dingen lijken zich vast te nestelen in mijn brein.

Mijn wereld is verrijkt en dan niet op een positieve manier.

Ik denk alleen maar:

Ik wil haar zíjn! Ze inspireert me, ze motiveert me, ik ben dankbaar dat er mensen zijn zoals zij die me inspiratie geven over hoe ik bepaalde delen van mijn leven óók wil.

Volgens mij zei ik dit hardop, want ik kreeg als reactie:

“Maar wat leren we jonge meiden dan? Dat ze ook hun borsten moeten vergroten en hun neus recht moeten laten zetten?”

“Ja!..”  zegt een andere dame “.. Dan denken we toch allemaal dat we niet goed genoeg zijn als we ons moeten vergelijken met haar leven! Ze laat ook nooit de mindere kant zien, dus dat is sowieso nep natuurlijk”.

Ik ben niet geïnteresseerd in of Negin een mindere kant laat zien of niet, ik weet dat ze mens is en dat dit ook gaande is in haar leven. Ik hoef het niet altijd maar te zien als reminder dat de ander het soms ook kut heeft. Er zijn genoeg mensen die dit wel laten zien en genoeg mensen die hier veel steun uit halen, wat ik prachtig vind. Maar we hoeven het toch niet van iedereen te eisen? We kunnen met ons gezonde verstand toch heus weten dat een mens, hoe succesvol en ‘knap’, ook slechtere dagen heeft (op zijn minst)?

Ik ben gewoon wat verward. Ik probeer na te denken en vraag mezelf af of deze dames dit ook zouden zeggen over een niet bekende meid, die niet per se conventioneel knap is maar wel haar borsten heeft laten vergroten en haar neus heeft recht gezet.

Nee, ik denk het niet. Ik denk dat zo’n meid dan niet in een voorbeeldfunctie wordt gezet en dus niet per se zulke opmerkingen krijgt. Pas als je knap gezicht hebt, klaarblijkelijk succes hebt en óók nog eens een ideale lichaamsvorm van deze tijd hebt, dán is het oppassen geblazen. Vrouwen zouden je kunnen haten, enkel om dit. Met een knipoog, maar toch.. *haten*.

Voorbeeld voor.. wie?

Waarom moet iedereen ineens een voorbeeldfunctie krijgen als ze bekend worden? En voor wie moeten ze het voorbeeld zijn? Voor 13 jarige meiden? Of voor jonge ambitieuze vrouwen? Of voor de feministische gemeenschap? Of voor alles ertussenin?

Ik zie hetzelfde gebeuren bij een Selma Omari, de hoeveelheid haat uit de moslim gemeenschap is ongelooflijk groot. Ze zou een voorbeeld moeten zijn voor andere moslima’s. Oftewel: Ze moet het doen zoals een ander het goed vindt. Maar die ene ander is één uit duizenden die het allemaal net anders willen zien. Duizenden manieren, duizenden meningen die worden verward als waarheid door de personen in kwestie.

We denken allemaal dat wat wij normaal vinden, normaal IS. Maar jeetje wat zijn we dan naïef en onbewust van de verscheidenheid van de wereld, van de complexiteit van mensen, trauma’s, opvoeding, maatschappij en nog veel meer.

Net zoals deze dames om me heen het unaniem eens zijn over de perfectie die Negin Mirsalehi uitstraalt en hoeveel negatieve impact dat heeft. Ik merk het, ja.

Blijf maar gemiddeld, dan vinden we je leuk

Zou Negin nog steeds Negin zijn als ze niet de dingen had gedaan en het pad had bewandeld dat ze nu heeft bewandeld? Dat denk ik niet.

We juichen elkaar heus toe, maar niet wanneer de ander verder gaat dan wij gemiddeld geaccepteerd hebben (onbewust, onderling). Dan is het ineens een bedreiging. Een bedreiging van onze eigen positie. Want, zijn wij dan ineens niet goed genoeg? Zouden wij ook meer moeten afslanken? Onze neus recht moeten zetten? Harder moeten werken? Meer geld moeten verdienen?

Allemaal vragen die we onszelf niet stellen als iedereen om ons heen gewoon binnen de norm blijft. Binnen hetgeen wat wij als comfortabel zien.

Een vrouw die zoveel triggert bij anderen door enkel haar leven te leven zegt genoeg: heel veel vrouwen willen misschien wel meer, maar durven niet, weten niet hoe, denken dat het te laat is voor ze, dat het niet weggelegd is voor ze en ga zo maar door. Dat is irritant he? Als er een andere vrouw is op aarde, die jou hier constant aan doet herinneren. Dat geeft een negatief gevoel. En in plaats van dat je begrijpt waarom je dat negatieve gevoel krijgt, projecteer je het op de ander: die doet het fout, die moet het anders doen, die is irritant, “die geeft geen goed voorbeeld“. Je eigen ongemak vertalen naar andermans fout is een negatieve cyclus die nooit zal eindigen, voor jou.

Er schuilt kracht in KIEZEN

Het ding is ook: je HOEFT er niet naar te kijken. Jij hebt de macht om je te omringen met dingen die jou blij maken. In plaats van tegen de wereld te vechten die jou een rotgevoel geeft. Je denkt misschien dat dat rotgevoel terecht is en écht komt door de ander, door het slechte voorbeeld van de ander, maar probeer eens te ontvolgen en te kijken naar dingen en mensen die je hart vervullen 😉 Daar schuilt kracht achter.

Er schuilt óók ongelooflijk veel kracht in het weten dat bepaalde dingen voor je weggelegd zijn als je er tijd en aandacht aan zou besteden, maar ervoor kiezen om je er niet op te focussen. En dus kiezen, weten en oké zijn met de resultaten die je hebt in je leven voor de dingen die je wel en niet hebt nagestreefd. Er schuilt kracht in het kiezen voor hoe jij je leven wilt, ook als dat helemaal niet zo ambitieus is, ook als dat helemaal niet ijdel is of wat dan ook. Dan betekent het niet dat niemand dat mag willen of nastreven, dat zou gek zijn, toch? Maar omdat jij ervoor kiest, doet andermans leven er helemaal niet toe voor jou. Pas als je er niet voor kiest, word je constant getriggerd. 

En het kan ook zijn dat je het wél zou willen, maar af en toe wat inspiratie en motivatie nodig hebt in de vorm van andere mensen die het pad hebben bewandeld waar jij ook van droomt. Dan worden deze zelfde mensen, die voor de één een trigger zijn, voor de ander ineens een inspiratie. Inspiratie betekent niet dat je precies de ander wil zijn, maar de versie van jezelf die wat dingen heeft nagestreefd die je bij de ander ook ziet.

Dus ja, ligt het dan echt aan de ander of aan je eigen projectie van de ander?

Precies, denk daar maar eens over na 😉 Dan ga ik ondertussen weer een stapje verder uit de ‘gemiddeldheid’ waar ik mezelf heb gehouden om niet het middelpunt van zo’n roddelsessie te worden 😉