Waarom wordt passie soms zo slecht begrepen? Waarom wordt er zoveel advies gegeven uit angst van de adviesgever zelf? Waarom projecteren we zoveel van onze eigen onzekerheden op anderen alsof zij het probleem zijn? Waarom uiten we onze twijfels over het pad van de ander onder het mom van “zorgen” (‘ik maak me zorgen om je’, ga toch weg).

Waarom? WAAROM?! En waarom heb ik me hier toch steeds door laten tegenhouden? Energie verspild in het uitleggen, bedenken van metaforen, aanhoren, luisteren, ja knikken en proberen in te laten zien dat we in de basis hetzelfde zijn als mens (we hebben allemaal liefde nodig) maar andere keuzes maken door verschillende persoonlijke omstandigheden.

We willen uiteindelijk allemaal een vorm van liefde, gehoord voelen, erbij horen en erkenning. Maar voor ik afdwaal moet ik even terug in de tijd met jullie voor dit verhaal wat ik van me af moet schrijven..

Ik, tussen een groep oudere vrouwen op school

Het was ergens in 2013, mijn laatste jaar van de studie Voeding & Diëtetiek waarin ik nog niet alle punten had om af te kunnen studeren. Dus ik moest flink wat punten inhalen als ik nog binnen dat laatste, 4e jaar, mijn diploma wilde halen.

Ik besloot dit in de avonduren te doen, zo volgde ik een minor Coaching van 12 weken. Elke maandagavond tot 21:00 uur volgde ik deze minor en tijdens deze uren bespraken we natuurlijk wat diepere kwesties, want dat is een natuurlijk vervolg van coachen/gecoacht worden.

De groep bestond uit allemaal deeltijd studenten, vrouwen, die dus ouder waren dan ik met een (vaste) baan, soms kinderen of een gezin en dus alleen in de avonduren tijd hadden om te studeren. Ik was de enige voltijd student die de minor in de avond volgde omdat ik anders niet aan mijn punten zou komen.

Toen was er die ene avond..

Waarin de vragen meer richting mij werden gesteld, rondom bepaalde verlangens en doelen. Deze waren groots, kan ik je vertellen. Heel groots. Ik wist toen nog niet dat er mensen waren die dit zich persoonlijk zouden aantrekken, want waarom zou je? Het is toch niet jouw leven of jouw droom?

Dus ik vertelde alles open en kwetsbaar, zonder enige angst.

Soms verlang ik nog wel eens naar die Teni, maar ik heb geleerd mijn grootsheid voor mijzelf en slechts een enkeling te bewaren. 

Anyway, ik deelde mijn dromen en doelen over succes in het leven. Als ze vroegen waar dit vandaan kwam kon ik heel duidelijk verwoorden wat mijn vermoedens waren. Een intern gevoel van mijn eigen potentie tot leven te willen laten komen en alles uit het leven te halen omdat ik zó de dankbaarheid voelde dat mijn moeder gevlucht was met mijn broer en ik vanuit Iran naar Nederland. Dit land waar ik eigenlijk al mijn dromen kon laten uitkomen en niet door de regering, religie of maatschappij tegengehouden zou worden. Best een groot punt.

Ik voelde een vastberadenheid en een soort plicht om ‘het te maken’ in Nederland en dat kwam helemaal verkeerd binnen bij de vrouwen. Bij alle vrouwen. Bij alle Nederlandse vrouwen die er zaten (dat waren alle vrouwen behalve ik).

Het sloeg in als een bom toen ik die laatste paar zinnen uitte.

Waarom moet dat toch? Dat hoef je toch niet voor je moeder te doen? Doe rustig aan meisje! Je kan ook gelukkig zijn met kleinere dromen.

Dit zijn letterlijke teksten die die avond tegen me zijn gezegd en hoewel sommigen hier niets ergs in zien was het voor mij een grote shock.

Tenminste, niet in het moment. In het moment knik ik vaak een beetje mee, zeg ik ja en amen en snap ik waar ze vandaan komen.

Meestal heb ik wat langer nodig om het allemaal te verwerken, dat was in dit geval 1 volle dag. 24 uur later begonnen de gesprekken van die avond opnieuw door mijn hoofd te gaan en begon het te borrelen van frustratie van binnen.

Waarom willen ze me temmen?

Ik kon me gewoon niet voorstellen wat hun beweegreden was om me zo te willen temmen? Waarom zouden ze me gerust moeten stellen om niet zo hard te willen gaan? Ik uitte toch geen negatieve gevoelens rondom mijn dromen? Ik werd er elke dag weer door geïnspireerd. Zagen ze niet dat ik hier blij van werd?

Jaren later realiseerde ik me pas dat ik een spiegel was voor henzelf. Dat ze niet tegen mij praatten maar tegen zichzelf. Misschien tegen onvervulde dromen, misschien tegen eerder burn-outs, misschien tegen schaamte en faal gevoelens van zichzelf. Maar niet tegen mij.

Want wat maakt het jou uit wat ik doe met mijn leven?

Zij werden ongemakkelijk van mijn vuur, mijn passie

Het vergt (blijkbaar) veel van een mens om niet te projecteren en ik geloof dat dit heel snel gebeurt als je zelf ongenoegen voelt over een iets waar een ander het ongemak juist aangaat en het omdraait tot een uitdaging.

Ik merkte later, toen ik mijn blog begon dat het dezelfde soort vrouwen waren, ouder dan ik, die het gevoel hadden mij te moeten temmen uit naam van ‘zorg’.

“Ik ben ouder en wijzer en ik wil dat je rustig aan doet, want ik had gewild dat iemand dat tegen mij had gezegd vroeger”

Dat is eigenlijk wat deze vrouwen zeggen, maar dan met de woorden alsof jij het probleem bent.

Die week, waren mijn dromen even kapot gemaakt.

Maar gelukkig was ik jong en naïef genoeg om het toch te negeren

En na die week opnieuw met passie in mijn hart te bouwen aan mijn dromen. Ignorance is bliss, zeggen ze toch? Dat was het in dit geval gelukkig.

Het is zo jammer dat er zoveel mensen zijn, mannen en vrouwen, die op een gegeven moment leven in de realiteit van onvervulde wensen en dromen en denken dat het geen zin meer heeft om ze achterna te gaan. Omdat ze te oud zijn of andere verantwoordelijkheden hebben of het geld er niet voor hebben of wat dan ook.

We vergeten vaak dat het pad richting het vervullen van onze dromen het allerleukst is, niet per se het vervullen ervan.

En dat het enige wat je dient te doen is het pad bewandelen, los van of je de eindstreep haalt. Maar onze maatschappij leert ons dat als we de eindstreep niet halen we hierdoor falen en dat we ons slecht en rot moeten voelen als we falen. De waarheid, mijn waarheid, ligt hier haaks op.

Falen is alleen maar een les die je moet leren om verder te komen. Falen is niet iets om je voor te schamen. Als je faalt heb je geprobeerd. Niet proberen is laf.

Ik hoop dat er meer mensen langzamerhand tot de conclusie kunnen komen dat andermans dromen jou niet oncomfortabel hoeven te maken. Dat jouw ‘zorgen’ andermans dromen kunnen afnemen omdat je enige graadmeter je eigen leven is en dat is een vrij minimale, kleine en afgebakende graadmeter, vind je niet?

Jouw leven uit jouw eigen lens is maar een ienie mienie minuscule deel van het geheel

Niet alleen dat, maar..

Het voelt ergens ook erg naïef en misschien zelfs egocentrisch om aan te nemen dat iedereen hetzelfde is, denkt en voelt als jij. Dat is niet zo. Waarom is dat zo moeilijk voor mensen om te bevatten? Dat de wereld niet bestaat uit klonen van jou. Mensen voelen andere dingen bij andere ervaringen. Mensen denken anders. Mensen gedragen zich anders. Mensen willen anders.

Ons leven is slechts een minuscuul stukje van de waarheid over hoe ‘het leven’ is. Onze waarheid. Niet te vergelijken met elk ander leven hier op aarde. Wanneer gaan we advies baseren op de ander in plaats van op onszelf.

Daarmee bedoel ik: advies geven op basis van ontwikkeling stimuleren, falen en opstaan stimuleren, het ontwikkelen van je mindset stimuleren.

En niet mensen vertellen wat ze precies wel of niet moeten doen omdat jij er een bepaalde ervaring mee hebt gehad. Jij bent slechts jij. Dat bedoel ik niet kleinerend, dat bedoel ik naar iedereen en ook mijzelf toe. Ik ben slechts ik met mijn 31 jaar op deze aarde wat niks is als je het grotere perspectief bekijkt. 80 jaar is ook niks vanuit een groter perspectief.

Het doel is niet om nooit te falen. Het doel is je eigen pad te kiezen en constant te falen, maar daar ook van te leren en sterker te worden als mens.

Nooit een bepaald pad kiezen omdat een ouder persoon je het advies geeft dit pad niet te volgen is NIET wat je dient te doen als mens, als je het mij vraagt.

De vraag is eerst: heeft deze persoon dit pad zelf bewandeld voor het advies gegeven wordt? En daarnaast, hoeveel van het advies komt eigenlijk voort uit angst bij die persoon zelf? Met ook nog eens de complexe laag dat de ander, dat wij, dat jij en ik niet eens altijd bewust zijn van angsten. Dus wat is levensadvies dan nog waard? Laat staan ongevraagd levensadvies (mijn grootste allergie).

In mijn ogen niet zoveel. Tenzij je erom vraagt en graag wat meningen wilt horen van mensen die jij respecteert.

Als ik een advies kon geven aan mijn jongere zelf en aan ieder ander mens, dan zou dat zijn:

Laat je niet teveel leiden door meningen en goed bedoelde adviezen van mensen die niet het pad hebben bewandeld dat jij wilt bewandelen. Volg daarin altijd jouw eigen verlangen, het zit er niet voor niets; het is óf voor een les die je moet leren óf voor jouw next level (of allebei ;))!