Ik val maar meteen met de deur in huis: Het is de vijfde dag hier en ik heb het gevoel dat ik er meer uit moet halen.

Er is zoveel wat ik wil vertellen, maken, creëren, opnemen, vastleggen. En op het moment dat ik begin te editten besef ik dat ik vrij oppervlakkige dingen heb gefilmd, terwijl er zoveel omgaat in dit hoofd.

De goedkeuring om even te rusten

In het moment geef ik mezelf vaak de goedkeuring om even bij te komen, even om me heen te kijken en na te denken. Maar daarna kom ik al gauw terug bij het oncomfortabele gevoel dat ik er niet genoeg uit haal, dat de dagen veel te snel voorbij gaan.

En ineens besef ik me, dat ik in Nederland ook precies hetzelfde denk en voel. Maar dan betrekking hebbende op mijn hele leven.

Ik vind of vond – afhankelijk van hoe ik in mijn vel zit en wat het exacte scenario is –, dat ik meer uit de afgelopen tien jaar had moeten halen. But then again, wat ik nu weet en heb geleerd wist ik tien jaar geleden toch nog niet? Daar is niet voor niets tien jaar overheen gegaan. 

Is dat echt zo? Maak ik mezelf dat niet wijs?

Nee Teni, dat is echt zo. Lees je dagboeken maar even terug en je realiseert je dat je je echt met compleet andere dingen bezig hield, denkende dat dat de belangrijke dingen waren in het leven.

Accepteren dat je altijd handelt naar beste weten kan lastig zijn, vooral wanneer je terug kijkt op je leven.

Het is mooi om te reflecteren maar het is nog belangrijker om niet te blijven hangen in een idee van dat je beter kon doen. Weet je namelijk wat dat met zich meebrengt?

Spijt.

En weet je wat spijt doet? Of eigenlijk, wat het voorkomt? Het voorkomt groei en ontwikkeling in je huidige leven. In het nu. In de momenten die je nu van moeder aarde krijgt en het voorkomt dat je geniet van het nu.

Tien jaar geleden was ik achttien, ik keek niet terug op mijn tienerjaren met de gedachte “ik had er meer uit moeten halen”. Nee joh. Ik deed wat de bedoeling leek te zijn, zoals al mijn leeftijdsgenoten.

Middelbare school, voor mij betekende dat de havo, afmaken en daarna naar een hoge school. Niemand liep “voor” of “achter”. Pas enkele jaren na de studie is wanneer de paniek begint. 

De paniek die langzamerhand je gedachtes verkreukelt en je laat afvragen of je in de jaren na je studie, wel hebt gedaan wat nodig was. Wat je gelukkig maakte of wat je “succesvol” maakte. Ik kan me voorstellen dat, aangezien we wezens van gewoonte zijn (creatures of habit), dit zich gemakkelijk elke tien jaar zal of kan herhalen. Tenzij je het omdraait en je beseft dat je altijd naar beste weten handelt.

Wat betekent dat?

Dat het leven geen race is. Dat het leven geen enkel ander hoger doel kent dan het ervaren en delen van liefde tussen mensen waar je om geeft. Al het andere, is bijzaak.

Het is echt bijzaak.

Vandaag kreeg ik bericht vanaf de andere kant van de wereld, dat iemand overleden is. Voor mijn gevoel vrij plotseling aangezien de laatste keer dat ik hem zag alles oké leek te zijn. 

Weer komt de bevestiging dat het leven kort is. Zoveel korter dan we misschien vermoeden. En daarnaast, dat welk succes je ook hebt in het leven, dit niet zoveel betekent als je het niet kunt delen met anderen. Hoe belangrijk het is om terug te geven, aan de mensen die het nodig hebben, aan de mensen die je lief hebt, maar ook aan de aarde.

Dat je iets moois mag achterlaten, als je gaat.

Waar voel jij passie of compassie voor? Volg dat gevoel. 

Ik leer dat gevoel steeds beter te herkennen en te volgen, hoe onlogisch en “onrealistisch” of onhandig het ook kan lijken voor de buitenwereld.

Precies deze reis – een maand in Californië ‘wonen’ met mijn moeder en broer – komt voort uit dat gevoel. De band tussen mij, mijn moeder en mijn broer versterken. Even weg van alle dagelijkse verplichtingen in Nederland en samen zijn. Gesprekken voeren. Verontschuldigen. Herleven. Genieten. 

We zijn allemaal ouder en wijzer geworden, laten we die jaren gebruiken voor een mooiere toekomst in plaats van ze te herleven met spijt.

Wat kan jij doen, om deze aarde een beetje beter achter te laten? Het hoeft niet groots te zijn, het kan zo klein zijn als een bezoekje aan je oma. Of een telefoontje naar je vader of moeder.  Of een verontschuldiging richting een oude vriendin. 

Het kan ook een dagje plastic rapen zijn. Of een keer een stuk vlees overslaan. Of je opgeven voor vrijwilligerswerk. Of je oude kleding naar de kringloop brengen. 

Het kan van alles zijn. 

Misschien voel je dit wel helemaal niet en dat is ook oké. Wie weet heeft het je aan het denken gezet. Op geen enkele manier wil ik zeggen dat ik het allemaal weet of begrijp. Ik voel meer de behoefte naar connectie en geven (aan mensen en de wereld) dan ik ooit eerder heb gevoeld. Ik begrijp de mensen die ervoor hebben gekozen om hun leven op deze manier te leiden veel beter dan voorheen. Daarom wil ik graag deze gedachtes met je delen.

 

Het blijft interessant he, het leven?