Een week ziek geweest en een beetje uit de flow met sporten – heus niet erg. Toch? Maar dan komt het moment dat je je eigenlijk weer goed genoeg voelt om in beweging te komen maar je voelt het niet meer.

Je geeft jezelf een dag extra rust, je zult het vast nodig hebben. 

Maar dan komt de volgende dag en je voelt de druk, vandaag zou je dan toch echt moeten sporten – wat is je excuus nu dan?

Dat was mijn dag vandaag. Ik wist dat ik van mezelf de draad moest oppakken en ik wist ook dat het even lastig zou zijn. Ik zou me heel lekker gaan voelen als ik eenmaal zou beginnen, toch? Voor ik het weet zit ik weer in mijn routine..

NOT.

Na veel uitstellen – ik deed zelfs de was omdat ik dat liever wilde doen dan sporten – begon ik dan eindelijk aan een 15 minuten HIIT workout via de Tone It Up Studio app. Het ging niet lekker. Ik wilde niet echt, het was te zwaar, ik maakte de oefeningen niet af, ik begon de oefeningen net wat later en stopte net wat eerder.

Dat is geen 100% effort, zoals je begrijpt.

Misschien heb ik nog een extra dagje rust nodig, misschien is mijn lichaam nog niet helemaal hersteld en op energie.

Is dit een smoes of is dit oprecht? Ik wist het verschil niet te herkennen. Na die 15 minuten besloot ik in mijn sportkleren te blijven – ik had toch niet echt gezweet. Ik ruimde het matje en de dumbbells op, maakte een smoothie en sneed twee perziken in stukjes op een bordje. Met mijn snacks ging ik op de bank zitten en wat YouTube filmpjes kijken, scrollen door Pinterest en Tumblr en wat voor me uit staren.

Is dit de reden dat ik, voor mijn gevoel, altijd middelmatig heb gescoord met het bereiken van mijn dromen en doelen (lees er hier meer over in afvalcolumn #1)? Dat ik graag mijn best doe op momenten van motivatie, inspiratie en wanneer ik in de flow zit maar op de momenten dat ik het echt niet voel me overgeef aan de gedachte van ‘mijn lichaam heeft rust nodig’?

Begrijp me niet verkeerd, mijn lichaam en jouw lichaam hebben rust nodig. Geen extreem push gedrag of ‘straf’. Maar wat nou als je niet meer het verschil weet te herkennen tussen luie excuusjes en een oprechte kreet van je lichaam naar rust?

Precies door deze gedachte te hebben vond ik dat er klaar voor was om de deur uit te gaan om te gaan hardlopen en te kijken hoe ik me erna zou voelen.

Door niets te doen, zou ik nooit weten of precies dit dat plateau is waar ik altijd maar mee te maken kreeg.

Ik laadde mijn koptelefoon op, deed mijn hardloopschoenen aan, zocht een afspeellijst op op Spotify en ging zonder teveel nadenken de deur uit. Ik begon met wandelen, waarna ik mijn Runkeeper app startte om te zien wat ik voor elkaar zou krijgen. Daar ging ik dan, verstand op nul en hardlopen.

De muziek nam me mee

Ik voelde me niet moe of uitgeput, sterker nog, ik voelde dat mijn lichaam weer tot leven kwam. Dat mijn lichaam weer ademde, hoe gek dat ook kan klinken. De muziek nam me mee en voor ik het wist was ik aan de andere kant van het park. Ik besloot in hetzelfde tempo terug te rennen, zou ik het redden, in één keer dat hele stuk?

“Ik zie wel”

Dacht ik en ik rende weer terug.

Jep, het hele stuk zonder enige moeite. Maar echt zonder enige moeite.

Hoe kon dit? Hoe kon het dat ik een half uur geleden nog zo in de knoop zat met mezelf en het zo moeilijk vond om te achterhalen of ik lui aan het doen was of dat ik echt nog wat rust nodig had.

Ik denk dat ik een stukje van de code heb gekraakt

Met de code bedoel ik de Teni-code, want we zijn allemaal uniek en er werkt bij ons allemaal iets anders. Dit stukje code leverde me heel veel informatie op over mezelf.

Op het moment dat je de lat, die je eerst zo hoog had gelegd, weggooit – is er geen verwachting meer. Je hebt niet goed gepresteerd (die 15 minuten HIIT workout thuis) en al een soort van opgegeven, dus wat heb je nog te verliezen? Die mentaliteit zorgde ervoor dat ik gewoon maar ging, zonder de druk dat ik iets moest bereiken, zoals ik wel had toen ik begon met die workout huis. Hierdoor presteerde ik in ieder geval beter dan ik zou presteren als ik wél de druk had opgevoerd en ik herken dit ook van vroeger. Wanneer ik echt niet zoveel zin had om te sporten maar op de één of andere manier wel mezelf zover had gekregen had ik vaak een betere workout dan wanneer ik mezelf helemaal hyper had gemaakt en zin had om te sporten.

Alsof het sporten je naar een hoger level tilt en dit makkelijker te doen is als je niet al heel hoog zit, makes sense?

Wat ik ook heb geleerd is dat ik wel degelijk vol kan zitten met excuusjes. Mijn lichaam kon het prima aan om te sporten, sterker nog, mijn lichaam voelde zoveel beter aan op het moment dat het een paar minuten in beweging was.

Dit leert me dat ik niet zo verstrengeld moet raken in mijn eigen gedachtes. We zijn vaak zo goed in het bedenken van argumenten die eigenlijk excuusjes zijn. Zo goed dat we het nog geloven ook.

Mijn advies richting mezelf zou dan ook zijn om gewoon maar te gaan sporten, voor 5 minuten. Voelt het écht niet oké? Dan stop ik. Ik ben niemand iets verplicht, niemand verantwoording schuldig, ik doe dit voor mezelf – dat is een hele fijne en veilige gedachte.

Als laatste heb ik geleerd dat ik niet zo streng hoef te zijn met het soort sport dat ik ‘moet’ doen van mezelf. Ik denk vaak terug aan een jaar geleden, toen ik fitter dan ooit was en in een enorm fijne flow zat met sporten. Ik denk dan terug met de vraag wat ik toen deed – het antwoord is dat ik dagelijks een ToneItUp workout vanuit de Studio App deed en nu ben ik mezelf aan het pushen om in die exacte flow te komen.

Maar we zijn een jaar verder, voorkeuren veranderen en soms wil je iets anders. Het niet blijven vasthouden aan iets wat ooit heeft gewerkt verbreedt je horizon waardoor er ruimte is om te bedenken waar je zin in hebt. Zolang je maar in beweging komt – maar wat je doet maakt niet uit.

Blijkbaar was hardlopen hetgeen wat ik nodig had en die thuis workout niet.

Herken je dit?

Herken je dit soort gedachtes bij jezelf? Of heb je je eigen code inmiddels helemaal gekraakt? Het heeft absoluut zin om af en toe even stil te staan bij wat je hoofd allemaal aan het zeggen is en dit door een filter te laten gaan met de vraag; “wil ik binnen mijn comfort zone blijven of is dit oprecht een schreeuw naar rust?”.

Ik ben weer wat informatie rijker en een stap dichterbij. Ik ben benieuwd of jij dit soort gedachtes wel eens hebt gehad en hebt ‘gekraakt’ bij jezelf?