Ik wil iets toegeven ook al voelt het oncomfortabel.

Ook al komt er veel weerstand. Want in alle eerlijkheid: Wanneer ik in de middenmoot blijf, is alles oké. Maar als ik meer wil, dit uitspreek en dit ook in stapjes laat blijken – komt er weerstand. In de vorm van goedbedoelde adviezen tot overduidelijke jaloezie in haat.

Maar hier komt het:

Ik wil een groot leven.

Ik wil rijkdom, ik wil liefde, ik wil een kloppend hart van vreugde, ik wil grootsheid. De mensen die hier extreem oncomfortabel van worden zijn de mensen die deze grootsheid ook willen, maar denken dat het te laat is of denken dat alles wat er in hun leven gaande is hen uiteindelijk gaat tegenhouden van dat ‘grootse’ willen (lees: denken dat het niet mogelijk is). En daarom, onbewust, anderen zoveel mogelijk ‘uit die droom’ willen praten met adviezen.

F dat.

Grootsheid is maar net hoe jij het wilt benaderen. Ik wil complexiteit, pracht, ups en downs (die zijn er al, haha), gedrevenheid, waanzinnige kansen en mogelijkheden en elk nieuw keerpunt zien als nieuw avontuur.

Avontuur zien in het leven

Wanneer Boy en ik het kaartspel ‘pesten‘ spelen en hij gooit de joker op – oftewel, ik moet vijf kaarten pakken – dan zeg ik altijd: OEH, ik ga op avontuur! Terwijl de meeste mensen zouden balen, omdat je het spel pas wint als je al je kaarten uitspeelt, dus die vijf kaarten erbij zorgen ervoor dat je in theorie verder weg bent van de winst. Maar ik kan alleen maar denken:

Wat gaan die vijf nieuwe kaarten me brengen? Misschien lijmen ze de losse flarden die ik heb wel samen en speel ik ze in één of twee keer uit! Nu zegt Boy uit zichzelf al “je gaat op avontuur” als hij de joker opgooit richting mij.

Want zo zie en voel ik het ook echt. Ik voel totaal geen baalmoment. Ik heb geleerd een baalmoment te moetenvoelen, omdat dat zou ‘horen’ bij het moeten pakken van vijf kaarten. Maar initieel voel ik het niet.

En dat is ook hetzelfde wat ik voel in het ‘echte’ leven. De downs, de keerpunten, de problemen, ik zie ze allemaal als één groot avontuur richting iets groots en geweldigs. Ik heb me echter vijf hele jaren flink laten afleiden door kortzichtige mensen in de comments met goedbedoelde adviezen. Maar ook dát was een les. Ik zou toen misschien nog niet klaar zijn voor alles omdat ik veel te veel aantrok van andermans mening.

Nu voel ik, dat ik er klaar voor ben.

Met elke haar, vezel en cel in mijn lichaam. Ik kan het niet anders beschrijven dan dat ik het voel.

En terwijl ik dit typ weet ik ook dat veel mensen met jeukende handen dit artikel aflezen om dan een comment te plaatsen om me weer terug bij af te krijgen. Ik durfde de afgelopen jaren niet eens meer groots te denken, laat staan erover te schrijven.

Ik begon mijn blog vrij ‘puur’ met de gedachte dat we elkaar allemaal een mooi leven gunnen en we altijd uitgaan van een goede intentie bij de ander. Dat we elkaar zouden aanmoedigen en toejuichen als er mooie dingen gebeuren, vooral wanneer je er hard voor hebt gewerkt.

Maar helaas heb ik het tegenovergestelde ervaren. Op mijn blog maar ook in mijn echte leven.

Veel mensen kunnen daar helemaal niet goed mee dealen: het succes van een ander. Omdat zo ontzettend veel mensen niet hun eigen droom leven en constant geconfronteerd worden met deze pijn als ze het bij de ander zien.

Het voelt bijna opluchtend om de ander tegen te houden voor velen. Ik snap dat. Maar dat pad weiger ik te bewandelen.

Ik ben in het echte leven iets meer gereserveerd wat betreft het delen van mijn diepste gevoelens en emoties. Maar op mijn blog, wil ik dit niet meer zijn (en ben ik ook eigenlijk niet meer sinds dit jaar). Dit is mijn plek, waar ik kom om mijn gevoelens en gedachtes met jullie te delen. Je kunt op elk moment wegklikken of besluiten door te lezen. Dat is het mooie van deze online wereld. We zijn niet verplicht bevriend te zijn en elkaars verhalen aan te horen. We hebben de keuze.

Ik gooi deze dingen online en daarbij gaat gepaard dat er allerlei reacties op kunnen komen, van positieve tot negatieve. Dat is he-le-maal prima. Zo sterk voel ik mijn eigen pad als het juiste pad op dit moment (voor mij).

Minimalisme is niet mijn ding

Ik heb respect voor minimalisme en ik zie wat voor geweldigs het kan brengen voor velen. Vooral als het gaat om het vasthouden aan teveel fysieke zooi in je omgeving en leven. Mij helpt het ook absoluut om minder spullen en zooi te bezitten. Maar waar ik het niet mee eens ben is het doorgeslagen minimalisme waarbij het bijna een competitie wordt van wie het minste kan willen. Dan mis je denk ik het mooie punt van minimalisme.

Minder willen voor jezelf betekent niet enkel dat je de oppervlakkige dingen achterwege laat zoals een dure auto, tas of groot huis. Het kan ook zijn dat het je een excuus geeft niet je ambities achterna te gaan.

Jezelf minimaliseren kan een product zijn dat afkomstig is van angst. Hoe minder verwachting, hoe minder teleurstelling, hoe minder mislukkingen en struggels, toch?

Hoe minder je wilt in het leven, hoe makkelijker het is om je lage verwachtingen te behalen en niet te lijden.

Maar dan zul je ook nooit streven naar meer, meer behalen, een impact creëeren.

Jezelf afvragen of het minimale leven dat je hebt uit angst of uit voldoening komt is het wat het grootste verschil maakt. Als het uit angst afkomstig is, dan zul je hoogstwaarschijnlijk enorm gefrustreerd en oncomfortabel worden van mensen die niet deze waarheid met jou delen en wél hun dromen achterna gaan. Als het uit voldoening komt, maakt het je niet eens uit wat anderen doen en zul je een hoop mensen, bewust of onbewust, inspireren met jouw manier van leven.

Want de waarheid is dat het eng is om te dromen.

Het is eng om het risico aan te gaan voor teleurstelling en mislukking. Er eventueel achter komen dat de droom die je hebt misschien niet te behalen is voor je. Maar het is ijzersterk om te dromen en deze te uiten. Het is zwak om andermans dromen te minimaliseren en zelf zogenaamd tevreden te zijn.

Vraag jezelf eens af of we gemaakt zijn om enkel hetgeen te onderhouden dat er is. Als dat zo was, dan was de wereld niet verder ontwikkeld. Dan zou de wereld ook niet verder ontwikkelen. Van auto’s tot vliegtuigen tot het internet.

Even een sidenote: Wat we niet nodig hebben is nutteloze overconsumptie. Wat we wel nodig hebben is meer hoop en meer mensen die geloven dat wat ze doen impact heeft en nut heeft.

Maak je dromen of je doelen klein, als je dat graag wilt. Maar als het uit angst voortkomt, bevind je je op glad ijs. Want als je jezelf probeert te laten passen in een kleiner leven om het risico op pijn te vermijden, hoe verzadigend is het leven dan voor je op dit moment? Als het kleine en/of minimalistische leven is voortgekomen uit een wil om fijner, rustiger en kalmer te leven, dan heb ik niks gezegd.

Dus mijn laatste vraag aan jou is:

Wil je minder zodat je als excuus minder hoeft te proberen?

Ik niet.