Ik ben Teni en ik ben aan het genezen van de ziekte ‘aardig gevonden willen worden’ of zoals Oprah Winfrey zegt: The disease to please.

People pleaser zou mijn tweede naam kunnen zijn. Ik was trots op het feit dat ik met zoveel verschillende soorten mensen om kon gaan, maar altijd ten koste van een stukje zelf. Natuurlijk voelt het fijn als mensen je graag mogen en geen ruzie met je hebben, vooral de mensen waar je zelf het meeste van houdt. Maar ehh, waarom probeer je eigenlijk iedereen te vriend te houden?

Een verloren strijd

Wat mensen denken van mij, is niet mijn zaak – toch? Maar waarom maakt het me zoveel uit? Waarom was ik er zo mee bezig? Waarom was ik vriendelijker naar de serveerster dan zij naar mij?

Tot er zich steeds vaker bizarre ‘aha-momenten’ voordeden waar ik niet meer omheen kon.

Als je een leven wilt leiden zoals jij dat wilt, met je eigen voorwaarden, dan dien je eraan gewend te raken dat je soms mensen zult frustreren, irriteren of op zijn minst ‘niet aardig’ door hen gevonden worden. Het is iets natuurlijks dat zal gebeuren als je je eigen doelen achterna wilt gaan. Het is iets dat gaat gebeuren wanneer je prioriteiten stelt in je leven en grenzen aangeeft.

De grote les, die ik net niet leerde..

Toen ik 22 was en mijn eerste ‘grote mensen baan’ kreeg had ik drie maanden de tijd om alles bij te leren en mezelf te bewijzen. Ik was afgestudeerd als diëtist en ging werken bij een webhosting bedrijf waar ik de helft van de tijd mensen moest helpen met webhosting-problemen en de helft van de tijd de financiën zou doen. Van omzetbelasting tot de salarissen overmaken. Je begrijpt het al; twee compleet verschillende vakgebieden binnen 3 maanden leren. Maar ik was vastberaden, leergierig en bereid om alle uren erin te steken die ervoor nodig waren.

Met de financiën kwam ik op een afdeling waar een ander meisje al werkte, het idee was dat we het werk dat zij nu alleen deed uiteindelijk samen zouden doen. De eerste dagen keek ik voornamelijk toe en maakte ik notities, maar al gauw wilde ik mee helpen, meedoen en het vooral sneller en beter doen. 

Maar, kon het niet slimmer als we het zus en zo deden? Was het niet handiger als we de facturen niet op een andere manier inboekten? Waarom hadden we drie locaties waar we hetzelfde bonnetje bewaarden?

Ik kreeg niet echt antwoord op mijn vragen van mijn collega. Toen ik een gesprek met mijn baas had en hem uitlegde welke vragen ik had werd ik wel serieus genomen. We namen het geheel onder de loep en ik vond het tempo van oplossen heerlijk. Maar toen ik weer met mijn collega de dag-tot-dag dingen deed, voelde ik een enorme rem op het geheel. Nee, het moest zoals het altijd al gedaan werd.

Ik snap heel goed hoe irritant dit moet zijn geweest voor haar; er komt even een nieuweling werken die niet eens een achtergrond heeft in de financiën en ze komt ineens met plannen hoe het allemaal beter kan. Super irritant.

Maar ik was zo leergierig, zo bereid om te werken en alles te begrijpen Ik woonde zelfs seminars bij in mijn eigen tijd. Uiteindelijk kreeg ik steeds meer taken, een promotie en mocht ik een nieuw plan schrijven over hoe we de financiën slimmer konden aanpakken.

Elke dag voelde ik me enorm schuldig als ik weer op kantoor aankwam en naar het kamertje liep dat ik deelde mijn collega. Ik was een people pleaser, weet je nog. Ik had het gevoel dat ik haar harmonie in haar werk compleet had verstoord. Het begon als collega-vriendinnen die lekker met elkaar konden kletsen in de pauzes en tijdens de borrels tot op een gegeven moment alleen een ‘goedemorgen’. Er werden bijna geen woorden meer met elkaar uitgewisseld en ons kamertje voelde heel kil.

Ik kwam nooit met de bedoeling om een ander pijn te doen. Ik kwam met de bedoeling om keihard te werken en mijn best te doen. En hoe schuldig ik me elke dag ook voelde, ik wist ook dat ik mezelf niet kleiner moest maken. Dat deed ik vaak wel in haar bijzijn, omdat ik wilde dat ze me aardig vond.

Maar dat kon ik toen wel vergeten.

Hoevaak ik wakker heb gelegen met de gedachte om iets groots te doen voor haar zodat ze me aardig zou vinden,

Zodat ze niet zou denken dat ik uit was op haar baan of wat dan ook.

De les die ik had moeten leren was dat nooit iedereen me aardig zou gaan vinden, nooit. Dit was het eerste scenario waarin ik bewust moest wennen aan het idee dat niet iedereen je altijd aardig zal vinden als je iets wilt betekenen in deze wereld. Voor jezelf, in je werk of wat dan ook. Ik had niet heel veel tijd om aan dit gevoel te wennen helaas aangezien alle functies in die tijd omgegooid werden en ik overgezet werd naar een ander deel van het bedrijf.

Lang verhaal kort, als ik terug denk aan dat scenario dan zaten er ontzettend veel lessen in die ik had moeten leren. Lessen die ik nu nog steeds moet leren, maar ik kom dichterbij.

En ik hoop dat jij ook dichterbij komt (of er allang bent natuurlijk). Want als mensen een mening over je hebben, die ze zullen hebben, wat dan? Wat gebeurt er dan? Serieus, WAT. DAN? 

Het leven is er niet om te leven voor een ander (zijn/haar mening over jou). De meest vervullende momenten in het leven komen door eerst oncomfortabel te zijn. Dus doe iets wat je uitdaagt, waag een kans, leer, zeg nee, zelfs als je stem trilt.

Leef je eigen leven. Je hebt er maar één!

Misschien vind je dit ook interessant!

Het Doel van een Vrouw Een vriendschap beëindigen zonder je schuldig te voelen 3 Dingen die ik heb toegepast voor een minder stressvol leven Een pauze nemen voordat je instort Waarom ik RTL Afwees & 5 Dingen om te Schrappen voor meer Succes!