Onze maatschappij is de afgelopen jaren gedreven door afvallen en slank zijn. Het lijkt héél langzaam te veranderen maar we zijn er nog lang niet.
Het is dus ook meer dan logisch dat hoe je lichaam eruit ziet en bepaald aanzien krijgt in onze cultuur. Overal waar we kijken zien we de kopjes met ‘buikvet kwijtraken’ en foto’s van superslanke vrouwen in bikini die er ontzettend gelukkig uit zien.
Nu is dit geen artikel over een positief lichaamsbeeld of hoe je je lekker kunt voelen in je eigen vel. Hier heb ik eerder vaak over geschreven. Vandaag wil ik het over iets anders hebben;
Niet elk afvalproces verdient een applaus
Wat je bij talloze meiden niet aan de buitenkant zult zien is dat ze ondertussen strijden tegen of met een eetstoornis. Dan heb ik het niet over de meiden die er typisch zo uit zien als we denken: dun, ielig, wat bleekjes etc. Nee, meiden die vol in het leven lijken te staan met in hun Instagram bio: “Loving life! Traveling the world!”
..
Ik weet het omdat ik de berichten krijg en keer op keer versteld sta van hoe ‘normaal’ deze meiden eruit zien. Ze verschillen op het eerste oog niet veel van mijn vriendinnen of van de meisjes in de workout lessen etc. En dat is precies wat het zo gevaarlijk maakt voor de wereld eromheen. De wereld eromheen ziet hen niet als iemand met een eventuele eetstoornis en kan daar op een hele simpele manier veel negatiefs achterlaten.
Met bewondering en compassie lees ik de berichten:
“Ik ben blij om hier te zijn vandaag, eindelijk ga ik met kleine stapjes vooruit en leer ik wat comfortabel met jezelf zijn betekent.”
“Toen ik ziek was, in het begin, kreeg ik heel veel complimenten over het feit dat ik was afgevallen. Het waren de enige complimenten die ik kreeg dus wilde ik blijven afvallen om deze mooie woorden te blijven horen.”
“Ik was nergens de beste in op school, maar toen ik een beetje was afgevallen en hier complimenten over kreeg, besloot ik de beste te worden in het afvallen. Ik was niet de snelste, de slimste of de grappigste, dus besloot ik de dunste te zijn.”
Maar al die mensen die deze complimenten gaven hadden geen idee van het afschuwelijke beest genaamd ‘een eetstoornis’ dat binnen deze meiden zat. Niet alleen dat, maar ook dat dit beest alleen maar werd aangemoedigd door complimenten.
Jongens noemen je dun en kunnen je optillen, meisjes zeggen dat ze jaloers zijn op je figuurtje, moeders van vriendinnen zeggen dat je er goed uit ziet.
De eetstoornis is niet andermans schuld, maar het pakt sommige meiden precies aan op een zwak punt dat ze al hebben. Het moedigt een gevaarlijk patroon aan. Een patroon waarin afvallen, tot er niets meer over is zelfs, het enige is waar voldoening uit te halen valt en applaus voor wordt verkregen.
Ik hoop een plaatje te kunnen schetsen van een ander perspectief dat soms gepaard gaat met afvallen en hoe wij, als toeschouwers van anderen die af zijn gevallen, op onze woorden dienen te letten. Onze woorden kunnen, hoe goed bedoeld ook, anderen kapot maken. In plaats van een ander te complimenteren op het afvallen zouden we kunnen vragen:
“Hoe voel je je? Wat is er gaande in je leven?”
Zo kom je meer tot de kern van wie die persoon is en wat er gaande is in zijn/haar leven in plaats van dat je een compliment maakt over iets wat de maatschappij ons heeft ingeprent als ‘goed bezig’.
Een gewicht. Een omvang. Een uiterlijk.
We zijn meer dan dat, zoveel meer.
Dus de volgende keer dat je op het punt staat de ander een compliment te geven over de afgevallen kilo’s is het belangrijk dat je jezelf stopt en afvraagt:
“Weet ik iets over de gezondheid van de ander? Of in welke context de ander is afgevallen? Misschien heeft de ander stress, zit hij/zij in een rouwproces, is hij/zij fysiek ziek of misschien mentaal ziek (eetstoornis). Maar misschien is de ander gezond en heeft hij/zij een leefstijl switch gemaakt waardoor er kilo’s vanaf zijn. Als ik niks weet van deze context zal ik ook geen compliment geven over slechts de uitkomst van een situatie/leven waar ik niks van weet.“
En kunnen we langzamerhand tot de conclusie komen dat afvallen iets is wat we voor onszelf doen, niet voor een ander.
5 comments
Wijze woorden.
Ik wil er nog aan toevoegen: waarom is slank zijn de norm, waarom is dat ‘goed’?
Ik zit zelf in een eetstoornis, al heel lang, binge eating. Aankomen is mijn allergrootste angst en afschuw. Terwijl de andere kant is: Het is maar een getal…
Mijn huisarts zei eens tegen me, toen ik weer aankwam en daar heel veel moeite mee had ten opzichte van mezelf en anderen: ‘Mensen registreren het verschil’. En vaak is dat ook zo. Daar hoeft niet meteen een oordeel aan te hangen.
Soms wel. Maar dan moeten we eens goed nadenken inderdaad!
Wat een mooi en goed artikel. Ik weet nog dat ik het weekend voor ik opgenomen zou worden, nog iets van kleding nodig had. De verkoopster complimenteerde mij met mijn dunne benen, dat wilde zij ook wel. Maar zij wist niet waar ik twee dagen later zou zijn….
Nu vele jaren later heb ik helaas nog steeds een eetstoornis. Maar nu net als Petra hierboven binge eating. En eerlijk gezegd -ik weet hoe ziek het is- had ik ‘liever’ de anorexia. Want ja, afvallen wordt toch gezien als prestatie.
En binge eating kost me zo veel meer tijd en energie; wat mag ik eten, hoeveel mag ik eten, oh help er is zoveel lekkers, ik wil dooreten, hoe moet ik dit goed maken.
Fijn dat jij met dit artikel aandacht besteed aan de worsteling die mensen kunnen hebben, al is het niet direct zichtbaar
Wow Marije, ik wil je vanuit de grond van mn hart bedanken dat je dit wilde delen. Ik hoop oprecht dat veel meer mensen (vooral vrouwen) dit lezen en zich realiseren dat enkel een lichaam geen compliment waard is – een mentale staat wel, en daar kom je alleen achter door ernaar te vragen.
Ik hoop dat het goed met je gaat, of in ieder geval steeds beter <3 dikke kus.
Dit is zo herkenbaar! Ik heb ook weleens gehoord ‘Ben je afgevallen? Want je ziet er goed uit’ , terwijl dit niet het geval was. Maar ook al zou het wel zo zijn, waarom bepaalt die ander voor mij dat dunner zijn betekent dat ik er goed uit zie? Zij mogen dat zo vinden, maar daarmee zeg je dat mijn dikkere versie er minder goed uitzag (en ook al vind je dat, denk je echt dat ik op die mening zit te wachten? Dat is niet lief.. Vrijheid van meningsuiting OK, maar lief niet echt). Kijk, als je nou iets zegt als…. je straalt, je hebt een gezonde blos, je ziet er energiek uit etc.. Dat vind ik dan nog iets anders. Maar om je met het gewicht van een ander te bemoeien en daar ook zelf nog een waardeoordeel op te plakken vind ik gewoon raar. Tenzij je die persoon kent en weet wat voor intentie die persoon heeft en hoe het met die persoon gaat. Als ik met een positief, gezond afvalproces bezig ben en ik deel trots dat ik ben afgevallen, ja, dan mag je er best iets positiefs over zeggen. Maar anders? Mijn gewicht is niet jouw zaak.
Op een verjaardag werd er door de kamer heen naar me geroepen:”jeetje hee je mag echt wel een taartje pakken hoor, heb je anorexia of zo? Je bent echt éng dun”…
– Ja. Subtiel 🙄 stond inderdaad op de wachtlijst voor therapie. Voor anorexia, ja. En het was een overwinning op zich om überhaupt naar een verjaardag te gaan. Maar dat hoefde niet alle andere visite te weten.
En later, toen ik tijdens het winkelen m’n tussendoortje at wat op m’n eetlijst stond een wildvreemde kerel:”oee snoepert, pas maar op hoor, voor je t weet ben je dat figuurtje kwijt”. Kwetsbaar als ik was wist ik even niks terug te zeggen.
Later, de verloren 16 kg weer aangekomen en trots op waar ik was en ik sporten weer op een gezonde manier wilde gaan oppakken werd ik door scholieren nageroepen:”lekker rennen?! pretskelet!”. Gelukkig wist ik toen waar ik vandaan kwam en waar ik heen wilde, maar wat zijn mensen soms lomp.
En voor een ander is het vaak nooit goed genoeg. Dus daar wil ik me nooit meer wat van aan trekken. Leven is meer dan het lijf waar ik in zit.