Relaties, scharrels, flings, dates.. De laatste tijd lijkt het alsof God, of het universum of wat dan ook, mij iets probeert te vertellen en dat moet ik van me af schrijven. Ik word geconfronteerd met exen, met vriendinnen in ingewikkelde relaties en het feit dat ik nu zelf, in de fijnste relatie die ik ooit heb gehad zit, zet me ook aan het nadenken.

Wanneer is het de moeite waard om te blijven? Om te proberen? Wanneer is het incasseren en wanneer is het tijd om afscheid te nemen en als exen verder te gaan?

Relaties kunnen prachtig zijn, maar de emoties die ermee gepaard gaan kunnen we niet altijd even goed handelen. De positieve maar ook negatieve emoties; de nervositeit, het plezier, het verlangen. Aan de andere kant de emoties die ons laten twijfelen, een oncomfortabel gevoel geven, ons laten verdwalen in gedachtes over wat we nou eigenlijk willen en in sommige gevallen wie we eigenlijk zijn.

Iets afkappen is een stuk makkelijker wanneer het nooit echt liefde is geweest. En zelfs dan, kan het verdomd moeilijk zijn om los te laten. Maar wat moet je doen als je diep in twijfel zit? Als je niet meer de persoon tegenover je ziet waar je ooit van hield en misschien nog wel van houdt, maar op een andere manier? Welke keuze moet je maken?

Kijk, ik ben geen expert, verre van. Wat ik kan doen is je mijn blik hierop geven in de hoop dat het jou een handje helpt. Ik kijk naar mijn vorige relaties, naar mijn vriendinnen en denk vanuit een positie waar je zelfliefde op nummer één hebt staan, zo kom ik tot de volgende conclusies:

Moeilijke tijden zijn

We willen gelukkig zijn, het liefst voor altijd. Maar we weten dat het onmogelijk is om elke seconde van ons leven gelukkig te zijn met alles. We kunnen intens geluk ervaren omdat we ook de andere sombere kant kennen. We kunnen het waarderen omdat we ons ook eens slecht en down hebben gevoeld. Het één bestaat niet zonder het ander. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het niet het hoofddoel is om áltijd gelukkig te zijn met elkaar, er zullen tijden zijn waarin het verre van leuk is samen. Maar bedenk je dat iedereen “het recht” heeft om door een moeilijke tijd te gaan en dit ook geldt in relaties. Wanneer je beide bereid bent ervoor te werken is het absoluut een positief teken. Wanneer de één eigenlijk niet echt de moeite erin wilt steken, blijf dan niet hangen. Ga. Verspil je tijd niet met iemand die niet voelt dat jij zó geweldig bent dat je het waard bent om voor te werken in de relatie. Ga.

Natuurlijk steken relaties altijd een stuk ingewikkelder in elkaar dan hoe ik dit kan beschrijven op mijn site, maar hopelijk begrijp je de kern die ik probeer over te dragen.

De persoon die jij ziet

Wij mensen zijn waanzinnige creaties, weet je waarom? Omdat we zoveel potentie hebben. Stuk voor stuk hebben we de potentie om iets van onszelf te maken en te ontwikkelen tot betere mensen; beter voor de aarde, beter voor onze vrienden en familie, beter voor onszelf, beter in een passie en ga zo maar door.

Echter zijn er twee dingen die ik heb geleerd in het zien van je partner. Als eerste: niet iedereen zal gebruik maken van die potentie om te ontwikkelen. Sommigen van ons zullen dit nooit doen. Niet omdat het leven het niet toestaat voor deze mensen, maar omdat ze ervoor kiezen om dit niet te doen.

Als tweede: de toekomstige persoon die jij voor ogen hebt bij je partner, is misschien niet de persoon die hij/zij zelf ziet voor de toekomst. Vraag jezelf dus af of je niet aan het wachten bent op de ontwikkeling van je partner? Is dit überhaupt dezelfde ontwikkeling die hij/zij ziet voor zichzelf?

Ik heb in een relatie gezeten waarin ik constant dacht, dat hij zijn leven op orde ging krijgen. Nee, ik zeg het verkeerd, ik dacht het niet, ik hoopte het. En door véél geduldige gesprekken te hebben en hem te motiveren in het vinden waar hij goed in was in het leven, dacht ik elke keer weer een stap gezet te hebben mét hem. Maar er hoefde maar een week overheen te gaan en ‘we’ waren weer bij nul. Ik dacht dat hij bepaalde dingen wilde, hij sprak het ook uit, maar terugkijkend denk ik dat hij dit alleen zei om mij bij hem te houden en me niet te verliezen. In de kern zat niet die drang voor een bepaalde ontwikkeling en ik betrapte mezelf vaak op de volgende gedachte:

“Ik weet niet of ik het mezelf kan vergeven als we uit elkaar gaan en ik kom hem na 5 jaar tegen en hij heeft ‘dit en dit en dit’ bereikt”.

En dat is een gedachte, die ik moest herkennen als een waar ik een actie op moest ondernemen. De actie was weggaan. Omdat ik niet verliefd was op de persoon die hij op dat moment was, ik was verliefd op het idee wat hij kon worden. En dat is niet eerlijk tegenover ons allebei.

Respectloos

Respect is volgens mij een van de basiselementen van een goede relatie, of het nu een romantische is of een vriendschappelijke. Pas wanneer we begrijpen dat we allemaal gelijk zijn en dezelfde rechten hebben in het leven, kunnen we elkaar ook met deze gelijkheid behandelen.

Jij hebt het recht om in je waarde gelaten te worden, je hebt het recht om niet fysiek of mentaal misbruikt te worden. Je hebt het recht om niet gekleineerd te worden. Jullie zijn beide gelijk in een relatie, als de ander jou niet zo ziet en behandelt, is het tijd om weg te gaan. En snel ook.

Zo maakte ik op mijn 18e de beslissing om weg te gaan bij mijn toenmalige vriend omdat het geen gelijkwaardige relatie was. Het feit dat ik een vrouw was, betekende dat ik niet zoveel mocht zeggen, mijn mening niet zoveel waard was en ik beter stil kon zijn. Ik was onzeker en op mijn aller-zwaarst; ook daar werd gebruik van gemaakt. Hij benoemde mijn dikke enkels bijvoorbeeld en kreeg me op die manier weer in de grond. Hoe onzeker ik ook was, ik wist dat dit geen liefde was en ik dit niet wilde, ook al vond ik het idee dat iemand een relatie met mij wilde iets positiefs wat ik niet wilde loslaten. Maar toch ging ik weg.

Sinds ik weg ben gegaan heb ik hem nooit meer gezien. Tot, ineens, afgelopen dinsdag toen ik hem op straat tegenkwam nadat ik net uit eten was geweest met een vriendin. Ik liep naar mijn fiets maar hij hield me tegen met een knuffel.

Een knuffel.

Ik begreep er al niets van en wilde eigenlijk gewoon naar mijn fiets, maar voor ik het wist wisselden we wat woorden uit. Hij had me op tv gezien. Hij vroeg of ik een relatie had. Hij haalde subtiel een haartje weg dat aan de knoop van mijn jas vastzat zodat hij me kon aanraken. Hij vertelde dat hij morgen jarig was.

Ik gaf antwoord op de vragen en stopte tijdens het praten mijn oortjes in, vervolgens de plug van de oortjes in de telefoon om aan te geven dat ik zo op de fiets ging stappen om weg te gaan.

Ik wenste hem alvast een fijne verjaardag en toen hij wegliep keek hij nog even om en riep:

“Je bent echt mooi geworden”

Ik weet niet wat er over me heen kwam, maar alle artikelen over zelfliefde en houden van je lichaam die ik in de afgelopen 5 jaar heb geschreven flitsten door mijn hoofd en voor ik het zelf door had riep ik terug:

“Ik was al mooi. Maar dankjewel.”