Ik kijk naar mijn scherm, mijn mond valt open. Ik sta versteld. Alweer. Er blijkt wéér iets te zijn in deze wereld, de Westerse wereld moet ik erbij zeggen, dat opnieuw laat zien hoe ondergeschikt vrouwen weggezet worden. Ik wist niet dat dit bestond en vanaf het moment dat ik bekend raak met de term heb ik binnen 15 minuten +10 artikelen voor me op mijn scherm. Allemaal met persoonlijke verhalen, uitspraken, gebeurtenissen, trauma’s en reacties van mensen uit de medische wereld. Maar ook iets anders, dat vertel ik later in dit artikel.*

Ik hoopte nog dat het een fabeltje zou zijn, maar het lijkt er niet op. Ik heb het over;

“The Husband Stitch”

Ik luisterde van de week een podcast aflevering van Deliciously Ella die onlangs is bevallen van een kindje. De aflevering ging over de geboorte. Niet per se enkel over die van haar, maar ze sprak met een expert; Milli Hill  van de boeken “The Positive Birth Book” en “Give Birth Like a Feminist”. Luister hier de podcast terug.

De podcast was voor mij zo verhelderend, zo geruststellend en tegelijkertijd ook zo verbazingwekkend. Ik ben namelijk, sinds ik me kan herinneren, ontzettend bang voor ‘mijn bevalling’ die niet heeft plaats gevonden op het moment dat ik dit schrijf. Ik ben ook niet zwanger, ik weet ook niet of ik ooit zwanger mag worden.

De angst voor ‘mijn’ bevalling begon lang geleden

Van kleins af aan heb ik wel eens tegen mijn moeder gezegd “Mam, ik ben bang om een baby te krijgen, dat dat uit mijn lichaam moet komen. Ik ben bang voor de pijn”, waarop mijn moeder reageerde met “Als jij oud genoeg bent om een baby te krijgen, hebben ze vast allang iets op bedacht tegen de pijn”.

Ik betrap mezelf er constant op dat ik iedereen die een kind heeft gekregen vraag hoe de bevalling was en of het – inderdaad – zo vreselijk pijnlijk en traumatiserend was als ik denk. Ben ik nou de enige met deze angst?

Blijkbaar niet. Blijkbaar is er een hele hoop mis in onze maatschappij – “Het zal eens niet?” Zou een pessimist zeggen – omtrent de informatie die we als meisjes en vrouwen krijgen over de bevalling. In films hoor je de vrouwen schreeuwen van pijn terwijl ze in een ziekenhuisbed op hun rug liggen. In de podcast vertelt Milli dat je zoveel keuzes hebt als vrouw, je hoeft niet te kiezen, je hoeft geen nee te zeggen, maar je mag wel nee zeggen. Je mag om een andere arts vragen, je mag thuis willen bevallen, je mag op een natuurlijke wijze bevallen, je mag kiezen voor een verdoving, het mag allemaal. Het is belangrijk om te luisteren naar de expert wat betreft complicaties maar je mag absoluut een zogeheten ‘geboorteplan’ maken.

Ze noemde als voorbeeld dat we op school ooit een video zien van een stereotype bevalling en vervolgens in films en series, zoals Rachel uit Friends, dit terug zien, als een soort bevestiging: een vrouw in een ziekenhuisbed op haar rug die bevalt van een kind.

Ik weet het nog heel goed hoe ik in de brugklas tijdens de biologieles een bevalling voor het eerst zag. De hele klas zag het. We waren allemaal stil aan het eind. Alle meisjes geschokt en alle jongens ergens opgelucht dat zij dit nooit hoefden te doen. Dat was het. Geen uitleg, geen verhaal, gewoon een bevalling zien vanaf de onderkant, face down. Een mannelijke biologieleraar die er verder geen enkele aandacht meer aan besteedde. Want, als wij vrouwen het niet echt weten op deze leeftijd (ik ben 29), wat zou deze biologieleraar dan wél moeten weten om ons te vertellen?

Er werd dus niks verteld.

In de podcast vertelde Ella iets wat voor mij heel mooi geuit was, iets waarvan ik niet wist dat ik dit ook echt zo voelde totdat het onder woorden werd gebracht door een ander. Ze zei; “Het is alsof je iets heel kwetsbaars (denk bijvoorbeeld aan seks of poepen) moet doen in het ziekenhuis waar er een paar vreemde bij zijn.

Je bent naakt, je moet iets doen wat je nog nooit in je leven hebt gedaan, je moet maar vertrouwen op de experts om je heen en oja, je zult tussendoor ook nog poepen.

Poepen? Iets wat ik pas sinds 2 jaar weet! Hoezo worden we niet op dit soort dingen voorbereid, op school bijvoorbeeld?

Wat me ook nog niet bekend was, was het zogenaamde bondje wat de man en arts misschien over grappen en.. ook waarmaken? Daar komt die, de term:

De “Husband Stitch”. Wanneer de vrouw uitgescheurd is en de arts de hechtingen (stitches) moet zetten – en besluit een extra hechting te zetten zodat ze lekker strak is – voor het genot van de man. Ik stond versteld. Gebeurt dit echt? Zijn er mannen én artsen die hierover grappen terwijl de vrouw half bij bewustzijn na een prestatie van formaat erbij ligt?

De eerste reactie op Instastory was binnen, van een verloskundige to be:

Daar komt meteen mijn eerste zorgwekkende gedachte, gevolgd door de volgende en volgende.. Laat ik je meenemen in mijn hoofd:

Zorgwekkende gedachte 1: Zou dit een fabeltje zijn? Is dit onzin en zijn het gewoon stomme verhalen die rond gaan? Zou dit dan in andere landen gebeuren en niet in Nederland?

Zorgwekkende gedachte 2: Maar wacht eens, er zijn dus wel degelijk mannen die hierover grappen? Terwijl hun vrouw/vriendin net is uitgescheurd door de geboorte van hun kind. Heeft deze man ook maar een beetje respect voor het lichaam van zijn vrouw/vriendin en voor wat het net heeft gedaan?

Zorgwekkende gedachte 3: Als erover wordt gegrapt. Als het woord “Husband Stitch” bestaat. Als er vrouwen zijn op deze aarde (misschien dan niet in Nederland) die dit hebben ervaren (en pas jaren later achter komen bijvoorbeeld), zou de discussie die dit onderwerp oproept niet de moeite waard zijn? Zou het niet de moeite waard zijn om dit onderwerp, dat zoveel meer omvat dan die -misschien zogenaamde- stitch, maar ook die bevalling waar velen en ik zo angstig over zijn niet besproken moeten worden? Zou het niet de moeite waard zijn om het even op te gooien om te kijken of er mensen zijn die zich gehoord zullen voelen?

Niets vervelends bedoeld tegenover de persoon die dit heeft gestuurd, ik herken de naam en weet dat deze persoon niets anders dan liefs bedoelt (ook aan de hand van alle eerdere berichten die we hebben uitgewisseld). Maar ik vond het wel belangrijk om uit te lichten, omdat het naar mijn mening om een iets dieper punt in gaat dan enkel schrijven over de ‘ingreep’.

Dat laatste lijkt me altijd de moeite waard. Net zoals onderwerpen zoals de pil (en andere anticonceptie) waar jarenlang over gezwegen is nu wat meer aan bod komen. Waar we vrouwen horen vertellen maar vooral herkennen hoe ze jarenlang hebben geleefd met de bijwerkingen die inmiddels tot de stereotype vrouw behoren (hoofdpijn, chagrijnig etc.).

Het één valt niet met het ander te vergelijken, dat snap ik. Maar het valt naar mijn mening binnen hetzelfde kopje “laten we erover praten om te achterhalen hoe we erover denken en er met zn allen beter van worden”. Het leidt nooit naar niks.

Ik weet ook dat er genoeg vrouwen zijn die het niet over dit soort dingen willen hebben. Vrouwen van eventueel een andere generatie die van mening zijn dat deze generatie vol millennials veel te gevoelig zijn en overal maar de erkenning willen van hun rechten als mens, vrouw, allochtoon, etc.

Ik geef graag gehoor aan allerlei mensen, want geloof het of niet, wanneer ik deze artikelen schrijf zitten er meerdere stemmen in mijn hoofd. Stemmen van talloze vrouwen (en een paar mannen) die in mijn ervaring met 7 jaar bloggen zich van hun hebben laten horen. Met sommigen ben ik het keihard oneens, met anderen niet.

Zouden we kunnen luisteren naar de verhalen die er zijn en ons afvragen wat we hiervan kunnen leren?

Zoals het verhaal van Maria Machado, uniek geschreven en recht uit het hart;

They take the baby so that they may fix me where they cut. They give me something that makes me sleepy, delivered through a mask pressed gently to my mouth and nose. My husband jokes around with the doctor as he holds my hand.

 

– How much to get that extra stitch? he asks. You offer that, right?
– Please, I say to him. But it comes out slurred and twisted and possibly no more than a small moan.

 

Neither man turns his head toward me.

The doctor chuckles. You aren’t the first –

I slide down a long tunnel, and then surface again, but covered in something heavy and dark, like oil. I feel like I am going to vomit.

Het verhaal eindigt pijnlijk met:

I look at the face of my husband, the beginning and end of his desires all etched there. He is not a bad man, and that, I realize suddenly, is the root of my hurt. He is not a bad man at all.

En hoe professor Jane Dykema, lerares aan Clark University, vertelt hoe ze dit verhaal van Machado in haar lessen voorleest, aangevuld door gesprekken met haar eigen vriendinnen hierover:

I was first introduced to the husband stitch in 2014, when a friend in medical school told me about a birth her classmate observed. After the baby was delivered, the doctor said to the woman’s husband, “Don’t worry, I’ll sew her up nice and tight for you,” and the two men laughed while the woman lay between them, covered in her own and her baby’s blood and feces.

Ik lees echter nergens iets van onderbouwde stukken, wat met dit soort onderwerpen al lastig genoeg is. Sowieso realiseer ik me dat wanneer we aan het begin staan van weer een ‘nieuwe ontdekking’ er nog weinig stemmen zijn die opspreken. Het lijkt er nu op of de meningen zullen gaan over “wie we wel en niet geloven” en of “vrouwen niet teveel babbelen en verhalen groter maken dan ze zijn”. Wie zal het weten?

Zouden we bij dezen het gesprek hierover kunnen openen? De meningen? De waardevolle toevoegingen? De geruststellingen? Wat dan ook?

Een scherpe uitspraak vond ik de volgende:

How can a practice like the husband stitch be warned against if there’s no official discussion of it, no record of it, no language around it, nothing to point at, to teach? Every time a woman received a husband stitch, is it in her medical file? Does it say, “2nd degree perineal laceration repaired + husband stitch”?

*Wat belangrijk is om ook echt te vermelden is dat ik nergens hard bewijs heb gezien, gehoord of gevonden over deze husband stitch. Misschien dus een overgehypte fabel die vooral onder mannen zonder humor wordt doorgespeeld. Misschien een enkeling die dit ooit heeft ervaren, misschien, misschien, misschien. Maar ik leg me vooral niet neer bij het argument om te zwijgen over dit soort dingen omdat je dan niet-bestaande problemen de wereld in roept.

Als we dat deden, dan zou de slavernij nog bestaan, vrouwen geen stemrecht hebben, mannen en vrouwen in dezelfde functie niet hetzelfde betaald krijgen (in progress..), seksuele intimidatie op de werkvloer niet strafbaar zijn (in progress..) en ga. zo. maar. door.

Laten we wat vaker onze stem laten horen om ervaringen te delen, hoe kwetsbaar ook en niet onze stem verspillen met oordelen over wat wel en niet besproken mag worden.