Tijdens het schrijven van weer een nieuw hoofdstuk in mijn boek, merkte ik dat ik eigenlijk wat meer over een onderwerp kwijt wilde dan dat het op dat moment, bij dat hoofdstuk paste. Een goede reden om het dus uit te breiden in een artikel voor op mijn site, buiten mijn boek. Welk onderwerp? Het onderwerp over complimenten geven over het uiterlijk van kinderen, meisjes om specifiek te zijn.

Misschien heel gek, maar ik zal je vertellen hoe ik uit eigen ervaring bewust ben geworden van het nadeel van dit soort complimenten.. 

Oja, ook hier is de titel van het artikel wat “harder” dan ik uiteindelijk bedoel of wil overbrengen. Maar hopelijk wordt het duidelijk na het lezen van dit artikel. 

Het lelijke eendje, te dik en met veel haar

Ik denk dat de meeste van ons zich op een bepaald punt in ons leven hebben gevoeld als het lelijke eendje. In de klas, in de familie, in de vriendengroep, waar dan ook. Ik heb me zeker zo gevoeld, vanaf de basisschool tot eind middelbare school, grotendeels had dit te maken met mijn gewicht en laten we ook niet vergeten dat ik met mijn Armeens/Iraanse roots flink ‘gezegend’ was (ben) met haar. En dat is alleen leuk als het op je hoofd zit, maar net als met plaatselijk vet verliezen, krijg je niet alleen plaatselijk haar. Haha.

Ik heb mijn gezicht nooit knap gevonden, altijd te bol. Ik vond mijn benen nooit slank genoeg voor lichte broeken of rokjes, altijd te dik. En nouja, zo kan ik nog wel even door gaan.

Ik heb dus altijd het gevoel gehad, dat ik wat goed te maken had vanwege mijn uiterlijk. Dus was ik altijd extra vrolijk, allemansvriend, ontzettend vriendelijk tegen iedereen en vooral beleefd. Ik ben me ook nog heel erg bewust van de andere meisjes uit mijn klas, op de basis- en middelbare school. Waar vaak tegen werd gezegd “wat ben jij een mooie meid zeg”, door moeders van andere klasgenoten of juffen van school bijvoorbeeld.

“Wat een mooi meisje ben je zeg!”

Vooral op de basisschool werd er op jonge leeftijd al benoemd dat sommige meisjes mooi waren, “wat een mooi meisje ben je”, “wat zie je er mooi uit!”, “wat een prachtig kindje ben je”, waarna het meisje in kwestie begon te glimlachen en te blozen.

Ik weet nog zo goed dat ik dit observeerde en niet zo goed begreep waarom volwassenen aardig deden tegen iemand omdat ze haar mooi vonden. Waarom werd dit nooit tegen mij gezegd? Waarom hadden deze meisjes “al een streepje voor“, alleen maar vanwege hun uiterlijk. Ze waren dun, hadden glad gekamde blonde haren (ik was trouwens ook de enige ‘buitenlandse’ op de basisschool) en ze zagen er mooi en lief uit. Dit is geen feit, dit is mijn beleving geweest.

Ik voelde dus altijd een uitdaging, een uitdaging om ook aardig gevonden te worden. Aangezien niemand (behalve mijn eigen moeder, maar dat telde niet) mij vertelde dat ik mooi was, moest ik wel uitblinken in andere delen. Jep, humor, vrolijk, enthousiast, behulpzaam, slim, leergierig etc.

Als we met vriendinnen in het klimrek aan het spelen waren en we ineens honger kregen, ging ik altijd naar binnen om iedereen haar tas te halen, zodat de rest lekker in het klimrek kon blijven spelen. Ik weet zelfs nog dat ik exact dit verhaal op die leeftijd ook vertelde aan mijn moeder, hoe graag ik aardig gevonden wilde worden en dus de tassen van binnen haalde voor de meiden. 

En dat zorgde er dus ook voor, dat ik altijd vriendinnen had, op feestjes werd uitgenodigd, met de populaire én niet-populaire kinderen om ging en gewoon echt allemansvriend was en dus ook nooit te maken heb gehad met pesterijen. Ergens heel mooi, maar ergens ook laf omdat ik geen “schijt aan anderen” had en wat ze van me vonden.

Ik betrap mezelf, op volwassen leeftijd..

Op latere leeftijd ben ik heel bewust zelf het compliment over hoe mooi een meisje is gaan geven aan meisjes. Ik heb een hele tijd gewerkt als oppas en vertelde ook altijd aan de meiden “wat zijn jullie mooie meiden!”. Dit deed ik, omdat ik zelf dus wist hoe fijn het was geweest als ik dat op die leeftijd had gehoord. Maar eigenlijk klopt het niet. Want hiermee bevestig ik dus exact hetgeen dat ik niet wil bevestigen;

Omdat je mooi bent, doe ik aardig tegen je en krijg je van mij een compliment.

Dit is dus precies het tegenovergestelde van wat ik wil bereiken. En hier kwam ik pas veel later achter. Aan de ene kant gaf ik deze complimenten uit een gevoel van -omdat ik het niet heb gehad, wil ik anderen wel een goed gevoel geven- maar aan de andere kant geef ik dus exact het verkeerde signaal dat ik uiteindelijk wil geven. In tegenstelling tot het geven van een compliment over het uiterlijk van een meisje, geef ik nu een compliment over iemand haar karakter (natuurlijk als ik haar wat beter heb leren kennen), zoals;

Wat lief dat je jouw speelgoed uitleent aan je vriendin, dat maakt jou een lieve meid!

Want wat doe ik hiermee? Ik koppel gedrag/eigenschap aan een compliment. Want gedrag of een eigenschap kun je ontwikkelen, maar uiterlijk? Not so much. Hiermee kun je een boodschap achterlaten bij het meisje dat mensen aardig doen tegen haar, omdat ze actief iets heeft gedaan. En niet omdat ze gewoon bestaat zoals ze bestaat, met een mooi koppie, waar ze zelf niets voor heeft gedaan.

Een beetje tegenstrijdig

Nu kijk ik absoluut niet verbitterd terug op mijn schoolperiode hoor. Ik ben ontzettend trots op alle andere eigenschappen die ik ‘geforceerd’ heb ontwikkeld waardoor ik dus niet ‘lui’ werd omdat mensen me als mooi benoemden. Ik heb moeten presteren van mezelf en ik vind dat erg goed gelukt, haha. Maar waar ik op een latere leeftijd ben achter gekomen, is dat het compliment over “mooi zijn”, eigenlijk helemaal niet een aanmoedigend compliment is om te geven aan jonge meisjes. Aanmoedigend in de zin van ontwikkeling. Zoals ik zei, mooi zijn hoef je niets voor te doen en mooi is ook nog eens ingewikkeld omdat het subjectief is, maar dat besef je op jonge leeftijd natuurlijk helemaal niet. Er zijn altijd uitzonderingen natuurlijk. Niet iedereen die als “mooi” wordt benoemd wordt lui. Er zijn genoeg meiden die juist hard gaan werken om niet alleen maar ‘mooi’ te zijn. 

Voor beide kanten valt wel wat te zeggen, want aan de andere kant besef ik dus ook heel goed dat door het niet geven van complimenten over iemand haar uiterlijk, dit er ook toe kan leiden dat iemand zich niet mooi voelt en dat kan ook weer zijn littekens achterlaten. Poeh. Het is wel lastig. Want eigenlijk verdient iedereen het om een compliment te krijgen alleen al om het feit dat ze zijn zoals ze zijn, welk uiterlijk dan ook. Ik denk dat de “oplossing” ligt in het benadrukken van andermans karaktereigenschappen die mooi zijn, en dan af en toe ook het uiterlijk van de ander. Zodat het uiterlijk niet overrulend is.

Ik was toen al gek op ijs… 

Hoe heb jij dit ervaren?

Ik kan natuurlijk alleen maar spreken vanuit mijn ervaring en mijn ontwikkeling. Hoe ik dit heb beleefd en gevoeld. Hoe hebben jullie dit ervaren? Is er vroeger tegen je gezegd dat je mooi was/bent? Hoe voelde je je daarbij? Heeft het impact gehad?