Wat als.. We ons geen zorgen maakten over onszelf?

Ik erger me kapot aan mensen die in de weg lopen. Mensen die voor me lopen en ineens stil staan. Mensen die voor me lopen en een sigaret opsteken en toevallig precies dezelfde richting op moeten als ik. Mensen die je eerst heel hard inhalen om vervolgens op een langzamer tempo weer voor je te lopen.

Het slaat werkelijk nergens op, mijn ergernissen. Alsof de wereld expres bezig is om het mij lastig te maken. Natuurlijk niet! Maar zo voelt het wel. Misschien erger je je aan je collega, aan een familielid, aan een serveerster, wie dan ook. Maar hoe kunnen we nou toleranter worden en kalmte vinden in al deze ergernissen? Eigenlijk is er een hele simpele oplossing.. 

We zijn zó bezig met onszelf..

Klinkt ergens een beetje gek als we ons zo aan het ergeren zijn óm anderen, zijn we eigenlijk bezig met onszelf. WIJ ergeren ons aan iets, waar de ander geen flauw benul van heeft. Dus het zit intern. En niet alleen op een moment dat we ons ergeren, maar eigenlijk gedurende vele momenten op de dag zijn we bezig met het zorgen maken om onszelf

Doe ik het wel juist. Ik ga dit verpesten. Ga ik de deadline halen. Wat zullen de anderen van me denken. Ben ik wel goed genoeg. Waarom overkomt mij dit. Hoe kan ik beter worden. Waarom luisteren mensen niet naar me. Waarom behandelen mensen me niet beter. Waarom kunnen de mensen niet gewoon uit de weg gaan. Waarom ben ik zo dik. Waarom gaan dingen niet zoals ik wil. Mis ik dingen in mijn leven. 

Wat als.. We dit niet deden?

Wat als we onszelf van al deze vragen en gedachtes bevrijden? Al is het maar voor eventjes. Als we ervan uit gingen dat er wel voor ons gezorgd werd, dat we beschermd en geaccepteerd werden en er dus zelf niet meer over hoefden na te denken. Wat dan? Zou dat niet enorm bevrijdend zijn?

Dus wat gebeurt er als we onszelf bevrijden van al deze zorgen? Hmm.. Dan zouden we met een andere blik naar de mensen kijken, waar zal deze persoon doorheen gaan op dit moment? Misschien komen we er dan achter dat de ander door net zoveel narigheid gaat als wij zelf op dit moment. Misschien komen we erachter dat de ander constant bezorgd is over dezelfde dingen en gelukkig wil zijn, maar zich zorgen maakt over zichzelf en zich misschien wel afvraagt waarom deze vreemde persoon (jij) zo geïrriteerd reageert naar hem/haar toe.

Wat als.. We uit onzelf kruipen?

Als we “uit onszelf” kruipen, onszelf eventjes bevrijden van zorgen en dan naar de wereld en mensen om ons heen kijken, is er ineens ruimte om te bedenken dat de ander het misschien ook moeilijk heeft op dit moment. Dit kunnen we pas als we uit ons eigen hoofd kruipen, ons hoofd wat al jaren dezelfde zorgen met zich mee brengt. Ineens kunnen we begrip hebben voor de ander. Wow.

Misschien krijgen we het gevoel dat we de ander willen helpen, een beetje pijn weg willen nemen of gewoon een hart onder de riem willen steken. Als we met deze kennis en informatie weer terug kruipen in ons eigen hoofd, kunnen we misschien wel wat toleranter zijn als de ander zich niet “perfect” gedraagt (alsof wij ons altijd perfect gedragen), als iemand misschien ietwat brutaal is, of traag, of luidruchtig. Misschien kunnen we zelfs vriendelijk reageren richting de ander, een mentale knuffel geven en even bedenken hoe we de ander kunnen helpen. Misschien..

Natuurlijk is het makkelijk om terug je eigen hoofd in te gaan en terug te gaan naar al JOUW zorgen over hoe moeilijk JOUW leven wel niet is en de ander in dit geval weer zien als last. Het is heel verleidelijk. Maar probeer jezelf even van je eigen zorgen te bevrijden, al is het maar voor een paar minuten. Voor jezelf zal het een klein lichtpuntje van geluk aan je dag toevoegen en misschien maak je de wereld voor de andere persoon voor dat ene minuutje net even wat prettiger…

Misschien vind je dit ook interessant!

Voedingsdagboek – inspiratie foto’s Teni’s dagboek – Zaterdag 30 november Wat betekent fitness nou écht voor mij? Wat heb ik gegeten – 29 maart 2014 Paleo Challenge Dag 2 – wat heb ik gegeten?