Op vrijdagen, verlaat je het kantoor (of ander werk) met een gevoel van vrijheid, een gevoel van ongeremd enthousiasme. Het idee dat de mogelijkheden eindeloos zijn. Het onbewuste geloof dat alles deze keer anders zal zijn wanneer het weer maandag is. Vrijdag betekent potentie, vrijdag betekent verandering.
Vrijdagen betekenen dat ze de monotone routine doorbreken, vrij kort, maar lang genoeg om je het gevoel te geven dat je eindelijk wat controle kan krijgen over je leven..
Weer een week voorbij
Energiek op vrijdag, zin in het leven, maar ook met de gedachte dat er weer een week voorbij is gegaan waar er niet zoveel boeiends is gebeurd. Weer zo’n week bovenop die stapel weken waar je de ene niet van de andere weet te onderscheiden. Het gevoel dat het leven aan je voorbij gaat waarbij je andere mensen hun dromen ziet najagen en allemaal toffe dingen ziet doen, terwijl jij aan je bureau zit te typen, gedachteloos met je ogen constant gericht op de klok. De hele dag aan het aftellen.. Tot aan de lunch, tot aan de pauze tot aan het moment dat je naar huis mag.
Je mag heel even naar huis en vergeten dat je hier werkt, totdat het 23:00 uur ‘s avonds is en het betekent dat je bijna naar bed moet, waar je geen zin in hebt omdat het betekent dat het weer een stap dichterbij de volgende ochtend is: wakker worden en weer door het hele riedeltje heen.
Dus elke dag lukt het je om te overleven tot je het tot de vrijdag redt en je jezelf vertelt dat het dit weekend niet een weekend wordt met alleen maar chillen en feesten, maar een weekend vol reflectie, nadenkwerk, research, plannen, advies zoeken en uitpluizen waar je naartoe wilt met je leven.
Je voelt je hoopvol.
Je hebt net weer een week doorgebracht zonder een toevoeging op je leven behalve dat je er een salaris voor krijgt, dus dat moet toch motiverend genoeg zijn?
En dan is het zondag..
En zit je voor de televisie te eten met je laptop op schoot en je telefoon naast je. Niet echt iets aan het doen, niet echt iets aan het kijken, niet echt iets aan het proeven.
Wéér heb je deze twee dagen niet gebruikt om uit te zoeken wat je volgende stappen gingen zijn. Alles is nog steeds hetzelfde, hetzelfde zoals afgelopen vrijdag toen je je werk verliet. En nu voel je dat rotgevoel van de zondagavond, omdat je morgen weer naar je werk moet. Weer is er niets veranderd in je leven.
Misschien is het niet de meest vervelende plek om te werken, misschien is het niet de plek waar je dromen kapot worden gemaakt en zijn je collega’s best oké. Misschien vertel je jezelf wel dat dit hoort bij het volwassen zijn, je eigen geld verdienen en jezelf onderhouden, verstandig dus.
En natuurlijk, zijn er ook rotdagen voor de mensen die wel hun droombaan hebben. Dagen waar zij ook niet uit bed willen komen en het liefst niets willen doen. Het verschil is alleen dat de andere dagen die vol geweldig werk zijn, voor hen het geheel de moeite waard maken. Van die dagen dat je gepassioneerd en nieuwsgierig bent over je werk en je je uitgedaagd voelt. Dagen waarbij je zin hebt om te starten met de dag, omdat je zo enorm geniet van wat je doet, leert en groeit, zelfs als het moeilijk wordt.
Voel je iets hiervan?
Voel je iets van het bovenstaande? Vind je je werk leuk? Denk je dat je het waard bent om werk te hebben waar je het leuk kan hebben op een ander niveau dan ‘prima, het voorziet me van een salaris’? Ik vertel het je nu: JE BENT HET WAARD. Om dat te voelen, te ervaren en zo te leven.
Maar misschien ben je bang, omdat je met angst overrompeld wordt bij de gedachte. Dus ga je het idee uit de weg en denk je elke keer: ik ga er morgen wel achteraan. Honderden ‘morgens’ verder en niets is gebeurd. Ben je bang om een beslissing te maken? Ben je bang wat anderen zullen zeggen over je?
Heb je het idee dat de enige manier waardoor je hieruit komt zal zijn wanneer je het zó zat bent dat je één grote beslissing gaat maken waardoor alles anders wordt? Ooit. Die enge beslissing. Als je er klaar voor bent. Maar nu niet.
Nee. Nu niet.
Voel je dat je alles in één keer moet zien te veranderen? In één nacht? In één weekend? Denk je dat je alle stappen al bedacht moet hebben voordat je de sprong waagt?
Leugens
Dan zal ik je vertellen dat ik niemand ken, die zijn of haar droombaan heeft, die dit van te voren he-le-maal heeft uitgedacht. Niemand. En ik ken veel mensen die doen waar ze het meest gelukkig van worden, of dat nu is voor een baas of zelfstandig.
Je verandert niet in één dramatische nacht, zoals in de films. Er wordt geen muziek afgespeeld op de achtergrond terwijl je allemaal zelfhulpboeken uitleest, je hele huis opruimt en met je laptopje de ene na de andere meeting rockt.
Het gebeurt beetje bij beetje, stapje voor stapje met elke keer een kleine beslissing. En zo bereid je jezelf onbewust voor op dat moment dat je de ‘grote’ stap maakt, die op dat moment niet meer zo groot voelt maar natuurlijk voelt. Wat ik je vooral wil meegeven is dat het geen zin heeft om uit te stellen, om te denken dat op die ene magische dag alles gaat veranderen.
Dat elke kleine stap die je neemt misschien als niets voelt, maar het wel degelijk jezelf in de positie zet richting je droombaan, wat dat ook moge zijn. Al die kleine stapjes bij elkaar leveren héél veel op. Wist je dat je onderbewustzijn dan ook begint te wennen aan de richting waar jij naartoe wilt en ineens de kansen ziet in het leven?
Hetzelfde als wanneer je een bepaalde auto net hebt gekocht, valt je die auto (dat merk) ineens overal op. Of wanneer je net te horen hebt gekregen dat je zwanger bent, en zie je overal zwangere vrouwen. Dit komt niet omdat die auto’s of vrouwen ineens vermenigvuldigd zijn, dat komt omdat je in je hoofd met iets bezig bent en je dit niet meer uitfiltert als je het tegen komt in het ‘echte leven’, het valt je dan op.
Hetzelfde met dromen en doelen, als je jezelf hier dagelijks aan herinnert en kleine stapjes neemt, dan zul je ook veel meer kansen zien die zich voordoen om je verder te brengen. Echt waar.
Deze maandag
Probeer dus vandaag, deze maandag ook te zien als een dag in jouw leven waarbij je naast je huidige werk, ook kan nadenken over wat je nou precies zou willen en wat een eventuele eerste stap kan zijn. Houd het makkelijk, klein, laagdrempelig. Iets waar je zin in hebt, iets wat je niet meteen beangstigt.
Misschien is het wel uitzoeken of er boeken zijn geschreven over dit onderwerp en kun je alvast een boek bestellen? Misschien heb je er al een boek over en kun je het eindelijk gaan lezen (bijvoorbeeld 10 bladzijdes vanavond). Of ken je iemand in dat werkveld die je even kan appen/bellen/mailen met een adviesvraag. Misschien kan YouTube je helpen. Er zijn zoveel manieren om de eerste stap te zetten. Vandaag is niet wéér een dag in een nieuwe suffe week, vandaag is de EERSTE DAG dat je besluit om een zaadje te planten.
Dat hoeft niet te wachten tot vrijdag. Plant een mini zaadje, en zie morgen wel wat je dan doet. Je hoeft het niet helemaal uitgedacht te hebben, dat is ook veel minder leuk.
Heb plezier! PLANT HET ZAADJE VANDAAG!
11 comments
Het zaadje heb ik gepland. Water gegeven. Gedeeld, gepraat, uitgezocht, met heel veel daadkracht en enthousiasme omarmd.
En toen gebeurde er iets van buitenaf, waardoor ik niet verder kan. Ik weet niet wat mijn volgende stap is, zelfs niet het kleinst mogelijke stapje. Niet omdat ik niet in beweging kwam, maar omdat ik even geen weg zie. Wat doe je dan, anders dan het niet-weten accepteren en je hart in stilte de ruimte geven een nieuwe koers te bepalen?
Wat een mooi artikel en die laatste zin is zo raak! Ik ben zelf net begonnen bij mijn eerste echte baan en heb het daar gelukkig heel erg naar mijn zin. Hiervoor heb ik een jaar thuisgewerkt en ik werd echt gek van elke maandag. “Oh nee, nu moet ik weer”. Nu ik sinds een paar weken een echt leuke baan heb, merk ik dat ik met zoveel meer plezier naar werk ga op maandag. Benieuwd naar alle nieuwe ervaringen, de verhalen van collega’s en nieuwe uitdagingen. Ik kan het iedereen aanraden om te gaan voor wat je écht wilt.
Mooi artikel en het raakt me wel, maar soms lijkt het gewoon te veel. Ik ben (27 jaar oud) aan mn derde werkgever bezig. Misschien niet overdreven veel (maar ook niet weinig), maar telkens omdat ik me niet helemaal goed voelde op mn plek. Altijd was ik het na een jaar grondig beu, de routine, de saaiheid,… het nieuwe is er snel af. Ook nu ben ik weer aan het kijken (ditmaal binnen mn job) of ik het interessanter kan maken met uitbreiding van mn taken, maar dat gaat ook niet zomaar. Ik word er wat lusteloos van. Het hoopvolle is er op dat vlak wat uit bij me. Wel probeer ik mijn privéleven zo interessant mogelijk te maken (reizen, op pad gaan, sporten,…) maar dan lijkt gaan werken weer des te saaier en alleen maar een manier om dat te financieren. Zucht.
Goed artikel al moet ik ook eerlijk zeggen, nu ik ruim 2 jaar thuis in de ww zit, dat het allemaal niet zo maakbaar is als dat iedereen je wilt doen geloven.
De boodschap die rondgaat is dat alles maakbaar is: volg je passie, volg je droom en je komt er……Je droombaan.
Helaas, nadat ik met een depressie thuis kwam te zitten in het najaar van 2014 met duidelijke plannen dat ik een leuke parttime baan zou gaan vinden en dat ik noooooiiiiiit meer fulltime aan de gang zou gaan moet ik nu, bijna 3 jaar later, concluderen dat het allemaal niet zo maakbaar is.
Ik heb mijn parttime baan nog niet gevonden en wordt met de dag moedelozer.
Het is ondertussen een uitdaging geworden de moed niet te verliezen.
Ondertussen ben ik zo ver dat ik alles accepteer, zelf een baan bij de supermarkt, als ik maar weer aan het werk kan.
Want ondanks alles, dat salaris zou wel fijn zijn nu mijn uitkering wegvalt.
Dus, hoezeer ik je gelijk geef met alles wat je in dit artikel schrijft, uit eigen ervaring weet ik ondertussen dat het niet altijd zo werkt.
Ik begrijp je gevoel. En voor een stuk heeft Teni gelijk dat het maakbaar is. Als je stil blijft zitten, zal er ook niks veranderen, en blijf je in je hoekje.
Maar tegelijkertijd is het ook gewoon heel variabel, zeker afhankelijk van je opleiding, je achtergrond, de markt, … wat de mogelijkheden zijn (zowel qua het gewoon vinden van werk als van het veranderen van werk).
Je hebt het voor een stuk zelf in de hand, maar voor een minstens even groot stuk ook niet. En als je dan keer op keer tegenslag hebt of toch weer je draai niet vindt, wordt het inderdaad moeilijk om de moed niet op te geven.
Dat gezegd zijnde lieve Martine, hoop ik toch dat er binnenkort wat geluk op je pad komt (om te eindigen op een positieve noot) en dat je daarna weer lekker vertrokken bent!
Dank je wel lieve Michèle voor je enorme lieve woorden!
Echt, het doet mij goed deze hart onder de riem stekende boodschap te lezen.
En juist vandaag ben ik uitgenodigd voor 2 sollicitatiegesprekken 🙂
Nog niet precies daar waar ik wezen wil maar hé, het is weer een begin!
Wat heb je dit weer mega goed omschreven Teni, het lijkt af en toe wel of je mijn gedachten leest. Jij inspireert mensen op een manier die ik nog niet eerder meegemaakt heb, dankjewel daarvoor!
And also praying is so worth it!
Vaak zijn je artikelen raak, maar vandaag extra. DIT, dit is precies hoe ik deze maandag zag vanochtend. En gelukkig, heb ik dit weekend de zaadjes voorbereid en in ieder geval klein begonnen aan iets waar ik blijer van word. Maar man o man, elke zin klopte, elke zin heb ik dit weekend in mijn hoofd of hardop weleens uitgesproken. En wat geeft het een boel blijheid om dan precies vandaag jouw artikel te lezen. Weet ik gelijk weer waarom ik elke keer weer hier terug kom. Teni knows, maybe not best, but she knows 🙂 Dank je wel weer!
Wow bizar.. komt precies op het goede moment dit artikel!!
Wat een mooi en rakend artikel <3
Waar ik soms best wel moeite mee heb in het hedendaagse levens is dat alles maar mogelijk lijkt en dat je alles zelf in de hand zou hebben. Tuurlijk kan je dingen enigszins sturen maar heel veel dingen in het leven zijn echter minder maakbaar en veranderbaar dan we zouden willen. Het krijgen van een ernstige ziekte bijvoorbeeld, de juiste persoon die jaar na jaar maar niet op je pad komt, het (niet) kunnen krijgen van kinderen… de kunst is natuurlijk hoe men hiermee het beste om gaat