Dit artikel is niet gebaseerd op mijn leven, maar een glimp van mijn leven hier en daar. Het is voornamelijk gebaseerd op een meisje die ik ken van vroeger, heb groot zien worden en inmiddels een jonge volwassen vrouw is. Haar naam? Die laten we natuurlijk achterwege, maar het verhaal is denk ik herkenbaar voor velen. Daarom schrijf ik dit vanuit mijn tenen en mijn hart tegelijk. 

Je voelde je al van jongs af aan het lelijke eendje..

Je was blij wanneer je bevriend werd met dat knappe meisje, eindelijk kon je ‘dichterbij’ hetgeen komen wat jij wilde zijn, wat jij wilde ervaren..

Foto: Unsplash

Je observeerde haar bewegingen, haar manier van doen en hoe ze iedereen om haar vinger wist te winden.

Nu kon je eindelijk omgaan met de populaire en mooie jongens en meisjes. Je dacht dat je er eindelijk deel van kon uitmaken en alle roddels van de populaire mensen kon vertellen aan je mede-lelijke-eendjes-vriendinnen.

Maar eigenlijk voelde je altijd een afstand.

Je voelde altijd dat je een streepje minder had vanwege je uiterlijk. Je voelde dat je meer moeite moest doen om erbij te horen terwijl je van binnen wist dat je alleen maar aanhang was, opvulling.

Misschien had je een beugel, een scheve neus, geen borsten, veel puisten, was je te mollig of een combinatie hiervan.

Je had een hekel aan spiegels en foto’s van jezelf. Het liefst verschuilde je je achter iets of iemand.

Je accepteerde het feit dat je looks niet hetgeen zouden zijn wat je verder zouden brengen in het leven. Daarom probeerde je ergens anders goed in te zijn: altijd goed gehumeurd en grappig voor anderen.

Of je probeerde de hoogste cijfers te halen, uit te blinken in een hobby.

Je eerste vriendje was een wonder, ofja zo voelde dat voor jou..

Je was zo dankbaar en gelukkig dat iemand eindelijk jouw schoonheid kon zien, die duidelijk van binnen zat.

Al die eigenschappen en talenten van binnen, waar je jarenlang aan hebt ontwikkeld, die werden nu gezien.

Je kon je geluk niet op en ging steeds meer aan hem hangen en op hem leunen.

Tot je gedumped werd voor een meisje dat misschien wel knapper was, mooier haar had, een mooiere huid of een mooier lichaam dan dat van jou.

 

Je besloot nog harder te werken aan je eigen ontwikkeling. Schoonheid zat toch van binnen? Dat zei iedereen toch?

Misschien als de wereld om je heen ook volwassen werd, zou je opgemerkt worden als een schoonheid. Een kwestie van geduld en hard werken aan jezelf; talenten, talen, muziek, sport, school, carrière.

Je bereikte steeds meer en begon je goed te voelen over jezelf. Je kreeg meer zelfvertrouwen en begon meer te lachen. Je begon je mening te uiten en jezelf zo te kleden dat je wél zichtbaar werd.

Voor je het wist, kreeg je hier en daar een complimentje van een jongen.

De jongens lachten naar je vanaf de dansvloer, keken je van top tot teen aan, misschien als een stuk vlees, maar dat maakte niet uit. Ze zagen je tenminste.

Je leefde op door deze aandacht en wilde meer, meer en meer.

Je leerde flirten, je leerde hoe je de jongens gek kon maken door ze af en toe wat aandacht te geven en daarna weer te negeren.

Ondertussen was er constant een stem in je hoofd die zó bewust was van deze situatie

“Eindelijk, dit is mijn moment om te stralen”,

dacht je.

“Ik ben in controle over mijn leven, nu ik eindelijk ook de looks van buiten heb”. Dacht je.

Ineens werd je geobsedeerd door spiegels, selfies en de perfecte foundation.

Je hoopte dat je nooit meer lelijk zou zijn zoals vroeger, je wist nu wat ervoor nodig was om er zo uit te kunnen zien en wat daar het resultaat van was: waanzinnige aandacht van jongens.

Je ging op date met allerlei jongens, swipede door honderden gezichten en beoordeelde hen keihard op hun uiterlijk, zoals jij ooit was beoordeeld.

Ondertussen kwamen de jongens voorbij en tikte het aantal door. Allemaal voor een korte periode.

Je dacht dat je sterk was en controle had over je leven. Tot je toevallig een jongen leerde kennen die mooi was van binnen en buiten.

Je wist dat het enkel een kwestie van tijd was voor hij je zou inruilen voor een ander, want dat deden ze allemaal uiteindelijk.

Dus probeerde je van hem af te komen voor hij dit bij jou flikte. Maar hij bleef.

Hij bleef.

En op een gegeven moment, kon jij ook niet meer loskomen van hem. Met elke lach, elke grap, elke vraag zorgde hij ervoor dat je je mooi voelde, van binnen en van buiten.

Dus begon je weer te geloven in de goedheid van dit alles. Je voelde compassie voor anderen die net zo aan het lijden waren zoals jij dat ooit deed.

Je wist dat schoonheid van binnen kwam en het een kwestie was van hoe je je voelde over jezelf. Dat de waarde je lichaam te maken had met wat je dacht, zei en deed.

Tot je in de spiegel keek.

Elke dag bleek een gevecht om er goed genoeg uit te zien, niet voor hem of voor de mensen die je eventueel zouden beoordelen, maar voor jezelf.

Je riskeert je geluk met onzekerheden die je nog steeds achtervolgen.

De stem waarmee je tegen jezelf praat is de stem van de mensen die je vroeger belachelijk maakten.

Het is deze innerlijke stem die je kleineert, verraad en vernedert.

Je realiseert je dat je moet veranderen. Van binnen moet veranderen.

Je wilt niet meer jezelf bekritiseren om je uiterlijk.

Je wilt niet meer je uiterste best doen om er altijd maar perfect uit te zien, voor het geval van een eerste ontmoeting, om serieus genomen te worden, om aangehoord te worden of wat dan ook.

Vanaf nu, ben je waardig.

Je bent meer dan haar, huid, gezicht, heupen, borsten etc. Je bent meer dan een ‘image’.

Je leeft, je bent imperfect en prachtig. Je bent geen lelijke eend, je bent een zwaan. En eindelijk begrijp je dat de twee kanten van schoonheid, geen twee kanten zijn.

Het is maar één kant, deze komt van binnen en heeft te maken met je waardig voelen zoals je bent, met alles erop en eraan.

Je bent waardig. Dat is schoonheid.

Hoewel dit niet mijn levensverhaal is, is het in grote lijnen wel vergelijkbaar met de interne struggles die ik heb gekend. Als iemand die zich altijd lelijk en dik heeft gevoeld en altijd super aardig was om ‘erbij te horen’ – veel tijd en energie besteedde aan het ontwikkelen van mezelf, in de hoop dat dat me ooit verder zou brengen in het leven – me beter voelde over mezelf – aandacht kreeg van jongens – ineens meer kleren ging kopen, meer aandacht aan mijn uiterlijk – van make-up tot haar tot het áltijd dragen van hoge hakken – heel veel aandacht krijgen van jongens – veel daten – uiteindelijk het gevoel hebben dat je altijd maar je uiterste best moet doen om er zo uit te blijven zien – tot je niet meer kunt – loslaten en besluiten dat je waardig bent van binnen en dat dát het verschil maakt.

 

Hopelijk helpt dit verhaal anderen ook om bepaalde dingen in een ander daglicht te zien. Zo niet, dan hoop ik dat je je op zijn minst hebt vermaakt door het lezen van dit artikel <3 🙂