Ik zie al maanden wat grijze haren bij Boy en ik durf niks te zeggen. Tot ik hem ineens een ochtend vanuit de badkamer hoor roepen;

“Hé, een grijze haar!”

“Ja, die had ik allang gezien!” roep ik half grappend terug terwijl ik naar de badkamer loop om hem, in welke status dan ook, op te vangen. Maar hij is niet meer in de badkamer, hij is zich inmiddels aan het omkleden in de slaapkamer.

“Wat vind je daarvan dan?” vraag ik, oprecht geïnteresseerd..

“Mooi” zegt hij.

Ik sta even perplex. Huh? Waarom vindt hij dat mooi? Waarom boeit het hem niet of hij rimpels krijgt? Niet omdat ik dat op een fysiek level niet begrijp, maar omdat ik het op een emotioneel en mentaal level niet begrijp.

Mij, als vrouw, is mijn hele leven verteld dat ik er alles aan moet doen om er niet oud uit te zien. Als je jong bent is dat  niet zo moeilijk. Maar hoe ouder je wordt, hoe meer crème’s en middeltjes er bestaan om je er zo jong mogelijk uit te laten zien.

Zelfliefde leek altijd neer te komen op: “Er niet oud uit zien”.

Dus ga in bad, neem een masker, smeer je gezicht daarna in met antirimpel dingen, verzorg je lichaam met oliën die je huid er jonger en strakker uit laten zien, slaap voldoende and so on. Natuurlijk, het is ook heel chill. Maar de onderliggende gedachte bij vele producten en adviezen is toch ook dat je geen rimpels, grijze haren, donkere cirkels of grote poriën mag hebben?

Dus alles wat je doet om jezelf te ‘pamperen’ heeft direct een link met het verwijderen van alles wat de natuur met zich meebrengt bij ouderdom, toch?

Een verloren spel.

Maar echt. Een verloren spel. Sinds kort vallen de lijntjes boven mijn wenkbrauwen me op en ik vraag me af of ik ooit heb genoten van mijn gezicht zonder die lijntjes, want ik stond er nooit bij stil.

Dan kijk ik rondom mijn ogen en zie ik geen lijntjes en vertel ik mezelf: oké geniet hier maar goed van dan! Dit is top!

Maar.. Ik wil toch ouder worden? Ik wil toch het leven omarmen en nog vele jaren voor me hebben? Dat gaat natuurlijkerwijs gepaard met lijntjes en grijze haren. Wanneer ze komen weet ik niet en ik vind het een fijn idee om ze met goede verzorging uit te stellen. Maar, ga ik ze omarmen als ze er zijn?

Zoals Boy zijn grijze haar omarmt?

Ik weet dat het inmiddels tientallen grijze haren zijn. Ik zie zijn bos haar ook van achteren natuurlijk.

Inmiddels weet hij ook dat er een hele boel grijze haren aanwezig zijn en hij vindt het helemaal prima. Mooi zelfs. Ja, ik vind het ook mooi. Maar is dat ook omdat ik dat heb geleerd vanuit de maatschappij? Dat mannen ‘mooier’ worden als ze ouder worden en vrouwen niet? Dat vrouwen moeten werken om mooi oud te worden en mannen niet?

Een George Clooney met een bos grijze haren zie je niet snel reclame maken voor een haarverf om van zijn grijze haren af te komen, toch?

Er jong uit zien is misschien onbewust naar hetzelfde hokje in ons brein gegaan als ‘langer leven’, maar dat is niet helemaal correct. Door jezelf bijvoorbeeld te voeden met natuurlijke en gezonde voeding, door voor je lichaam te zorgen met beweging en sport, door je huid te voeden met vochtinbrengende crèmepjes en het te beschermen tegen de zon met SPF zijn manieren om voor je lichaam te zorgen, oprecht. Sommige zullen heus een dubbele functie hebben om de jeugdigheid te bewaren voor zolang dat kan, maar als dat je doel is en je daardoor beter voor je gezondheid zorgt; so be it. Denk ik dan. 

Maar waarom willen we als vrouwen de eeuwige jeugd? Waarom willen we elke rimpel verwijderd hebben?

Nou, het antwoord is eigenlijk vrij simpel; onze maatschappij is zo ingesteld dat we jongere vrouwen aantrekkelijker vinden dan oudere vrouwen. Zelfs als we niet vanuit de maatschappij kijken, maar vanuit de natuur is het zo dat mannen zich hun hele leven door kunnen voortplanten en vrouwen niet. Dus vrouwen zouden alleen begeerlijk zijn binnen een bepaalde leeftijdsframe, volgens de natuur. Daarna heb je niets meer aan ons als we ons niet meer kunnen voortplanten, toch?

Een combinatie van beiden brengt een best wel stomme conclusie met zich mee.

Toen ik de Faceapp downloadde (de app maakt je jong of oud, wat jij wilt) en besloot wat foto’s van mezelf erdoor te gooien en ouder te maken kwam ook bij mij precies het gevoel dat de maatschappij me heeft aangeleerd: OMG! WAT EEN RIMPELS!! JEETJE! Poeh..

Hoe bizar om het verschil te merken tussen een man (in dit geval Boy) en een vrouw (in dit geval ik zelf). Hoe veranderen we dit perspectief? Hoe kunnen we wat minder hard zijn voor onszelf als vrouwen middenin deze wereld die van alles van ons vindt?

Ik denk dat er één hele krachtige manier is, namelijk door zelf het voorbeeld te geven. Door je woorden omtrent ouder worden zorgvuldig te kiezen. Door te achterhalen waarom je doet wat je doet – qua behandelingen en het kopen van bepaalde crèmepjes. Door het voorbeeld te geven zodat de volgende generatie er beetje bij beetje ook anders naar gaat kijken.

Uiteindelijk is het dapper genoeg zijn om een andere relatie met jezelf te hebben dan die de maatschappij je vertelt te hebben. Je hoeft het niet meteen perfect te doen, je hoeft het niet meteen goed te doen, je mag best willen dat je er wat jonger uit ziet, je mag best bepaalde behandelingen doen als je dat wilt. Er zijn altijd extreme voorbeelden als we het hebben over het veranderen van wat de maatschappij ons heeft aangeleerd. Maar ik geloof in kleine en lieve stapjes.

Bewuster worden, jezelf vragen te stellen en kijken waar je een kleine stap kunt zetten naar een positiever zelfbeeld. Voor jezelf en voor de generaties na ons.