Het is zo makkelijk om verbitterd te raken in het leven. Zo makkelijk.
Het enige wat je hoeft te doen is alle nare aanvaringen en ervaringen met je mee te dragen en dat als je kompas te gebruiken in het leven. Je zult een steeds kleinere wereld hebben omdat je steeds meer uit de weg gaat uit verbittering.
Ik zit hiermee. Ik struggel hiermee.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je meemaakt.
Hoe meer littekens je met je meedraagt.
Deze littekens, draag je elke dag met je mee. Elk moment.
Allemaal herinneringen en situaties die je pijn hebben gedaan.
Ik vind het moeilijk, niet het ouder worden, maar
Om de littekens van pijn mee te dragen en mijn blik op de wereld en mensen niet negatief te laten vertroebelen.
Ik vind het moeilijk om ze een plek te geven en niet duizend maal door mijn hoofd te laten gaan op random momenten.
Situaties van jaren geleden, situaties van maanden geleden. Mijn gedachtes kunnen ze tot leven wekken, zó echt laten voelen dat mijn hart er, jaren later, nog steeds sneller van gaat kloppen.
Heb ik het dan geen plek gegeven? Ik ben toch verder dan dat?
Ik wil niet gesloten worden
En toch merk ik dat ik steeds meer twijfels krijg tegenover mijn medemens. Hele kleine twijfels die steeds groter worden.
Is het een fase waar ik in zit? Een fase waarin ik lui ben geworden met het trainen van mijn brein om positief te denken?
Of is het echt een onderdeel van het ouder worden en dit soort dingen onder ogen komen. Met twee keuzes: verbittering of positieve levensles.
Ik heb pijn gekend, vroeger, als klein meisje. Schaamte, verdriet en boosheid over verschillende situaties.
Deze heb ik een plek gegeven, deze hebben me gemaakt tot wie ik ben en ik had ze, ondanks dat ze pijn deden, niet willen missen. Die ervaringen zijn voor mij heel duidelijke vormers van mijn leven geweest, in positieve zin. Maar waarom voelen deze pijnlijke ervaringen van de afgelopen twee jaar dan niet als vormers voor een nieuwere Teni?
Waarom blijven de dingen hangen in mijn hoofd.
Waarom duizelt het daarboven, vooral diep in de nacht.
Is het te kort geleden? Voel ik me onbegrepen? Begrijp ik het niet?
Hoe was het ooit ook alweer de kunst om het om te draaien naar iets positiefs? Hoe was het ooit ook alweer de levensles?
Ik krijg meer kritiek over me heen dan ooit. Onbegrip van mensen online, onbegrip van mensen / kennissen om me heen en vooral veel beoordelende woorden.
Tegelijkertijd ook meer liefde dan ooit. De overweldigende reacties van mensen die mijn artikelen fijn vinden, de vlogs inspirerend vinden en in mijn dagelijkse leven de liefste moeder, vriendinnen en ook nog eens Boy.
Hoe is die balans naar een langzaam-verbitterde mindset omgeslagen? Wat is er aan de hand?
Verander ik?
En geef ik teveel om wat anderen daarvan vinden? Ja. Dat doe ik altijd.
Wordt het tijd om dit eens goed te doorbreken? Ja.
“Ouderdom, is wat je gaat helpen.” Zeiden velen. Maar ouderdom is precies wat het tegenovergestelde effect lijkt te creëeren.
Ik tel alle vervelende aanvaringen bij elkaar op en draag dit als een negatief blok met me mee. Hoe meer het er worden, hoe verdrietiger ik ben.
Tot ik vanochtend de tranen met moeite binnen hield tijdens de yoga les
Ja, het is tijd. Het heeft lang genoeg geduurd.
Ik wil niet meer wegrennen. Ik ga niet meer wegrennen. Er is werk aan de winkel.
Dit werk zal ik delen op mijn site, want dat is iets wat ik altijd heb gedaan en het is mijn gecreëerde plek.
Ik weet het, we staan nu allemaal te popelen om advies te geven aan dit meisje dat blogt over ouder worden en verbitterd raken. Als je op het punt staat dat te doen, wil ik je vragen of je het misschien wil inruilen voor een eigen ervaring waar je pijn ervoer en hoe jij dit bent overkomen. We zijn altijd zo snel met het geven van advies aan anderen, omdat we vaak ons eigen leven weerspiegelen op de ander en er een oplossing voor denken te weten. En misschien is dat in sommige gevallen ook zo, echter vraag ik nu om te zijn in deze situatie. Niet een oplossing. Maar er te zijn, het te ervaren en te delen wanneer je hetzelfde hebt gevoeld en hoe het voor jou, beter werd.
15 comments
Hoi lieve Teni,wat heb je dat weer mooi opgeschreven!
Ik ben ouder en wijzer en ja ook wel wat bitterder. Veel meegemaakt in mijn leven en vaak weinig begrip voor mijn situatie. Maar ook heel vaak heel veel lieve reacties. En het is inderdaad de kunst om te negeren wat onaardige vervelende mensen zeggen en doen. Maar het is wel iets waar je je hele leven mee bezig blijft. En mensen zijn niet zo heelleuk. Maar dan ben he niet bitter als je dat constateert,dan ben je volwassen!
Zoals Lenette van Dongen altijd haar blog afsluit: doe wat je doen moet,doe dat met plezier en de rest pffffffff en dan maakt ze een zwaaibeweging naar boven .
Ik zeg dat elke dag,heerlijk!
Lieve Teni,
Chapeau! Weer een briljant geschreven blog.
Ik heb heel wat mee gemaakt in mijn leven en herken het gevoel. Ik ben heel lang verbitterd geweest over dingen en had altijd het gevoel dat het mij overkwam. Sinds ik dat heb kunnen loslaten, heb ik de verbittering ook los kunnen laten en dat voelt zo bevrijdend. Nu pas realiseer ik me hoeveel energie het mij altijd gekost heeft en hoe weinig nut het had want ik had alleen mijzelf ermee.
Ik gun jou dat cadeau ook ♡
Lieve Teni,
Ook deze ‘neiging tot verbittering’ mag je voelen. Dat hoef je niet weg te stoppen. Je mag het er laten zijn. Zonder oordeel. En vandaaruit kijken wat je ermee wilt doen. Als je jezelf er zo bewust van bent, zal de verbittering niet toeslaan. En IS het wel verbittering? Of meer pijn, teleurstelling, onzekerheid?
Iets wat me steeds opvalt, en ik weet niet of het hiermee te maken heeft, is dat jezelf steeds ‘een meisje’ noemt. Ook onlangs in je vlog verbeterde je Boy zelfs, die je een vrouw noemde, en jij zei meteen met nadruk: ‘een meisje’. Je bent inmiddels een volwassen vrouw en het is een compliment als je zo gezien wordt. Ik ben stiekem benieuwd wat jouw beweegreden is om jezelf ‘meisje’ te blijven noemen… (en zien?)
Liefs!
Juist, dit dus. Goed beschreven Petra! Die verbetering naar “meisje” viel mij ook meteen op en inderdaad ook al vaker gemerkt.
Ik ben heel benieuwd waar dat vandaan komt.
En lieve Teni, je struggelt ermee sinds de afgelopen twee jaar. Een hele duidelijk periode dus…wat is er veranderd…je bent o.a. fulltime blogger geworden. Hebben de reacties van anderen op die beslissing iets met je gedaan wat je onderschat hebt? Ik heb het gevoel dat Boy hier goed met jou mee kan spiegelen/sparren.
Afgelopen vlog (en ook eerdere) was hij sowieso meer aan het woord (met af en toe hilarische uitspraken..”f*** you ik heb friet) en hij heeft een boel dingen aardig in de gaten. Stelt de goede vragen die jou aan het denken zetten. Maar dat is mijn indruk op basis van de vlogs die je maakt en waarin je zelf beslist wat je deelt met ons.
Hoe dan ook, oordeel niet te hard over jezelf. Je bent een intelligente vrouw (vrouw!) met een rugzak aan levenservaring. Als iemand weet hoe je de dingen positief kan benaderen of omzetten dan ben jij het wel. Probeer dat vast te houden en zoals Petra hierboven zegt: zonder oordeel.
Heel veel liefs
Martine
Ja,leuk! Dat van dat meisje( hier staat een blij meisje)was mij ook opgevallen en ook Boy’s opmerking en de “verbetering” van Geniet?
Tsss. Geniet moet zijn:Teni
Voor mij is verbitterd raken wel een bekende. Het betekent dat er nog onverwerkte pijn is. Ik raakte mijn baan kwijt op een lullige manier, kreeg een paar klappen van het leven. Ik moest mezelf eerst toestaan om alle emoties te voelen, voordat ik kon loslaten. Dat betekende in mijn geval: geen verwijten of schuldvragen meer, maar een neutrale houding. Dat kon pas toen de emotionele geladenheid er in mezelf vanaf was. Toen maakte ‘het verhaal’ niet meer zo uit en kon ik me weer richten op mijn eigen nieuwe stappen.
Ik denk dat het gevoel van verbittering er zo nu en dan ‘gewoon’ bij hoort. Ik heb een hoop meegemaakt en veel verdriet (wie eigenlijk niet) en soms duiken dingen weer op. Ik ben verschillende keren in therapie geweest, maar sommige dingen worden daardoor niet pijnloos. Ik heb geaccepteerd dat sommige dingen er altijd blijven. Die op sommige momenten iets meer aanwezig zijn in mijn gedachten en ik weer wat pijn of verdriet voel. Die dingen horen bij mij, horen bij mijn leven. En die gedachten en emoties zo nu en dan weer ervaren is minder moeilijk dan er in therapie weer aan werken. Soms moet je gewoonweg accepteren dat het is zoals het is.
Ik kan inmiddels niet meer onbevangen naar de wereld kijken. Ik wantrouw mensen eerder dan ik ze vertrouw, maar dat gevoel verdwijnt ook weer als ik met iemand in gesprek raak en ik iemand beter leer kennen. Of niet 😉 en is mijn wantrouwen terecht gebleken. Maar ook dat is zoals het is. De wereld is er in de loop der jaren niet mooier of veiliger op geworden. Dat zijn wij als soort ook niet. Ik vind ons een ‘naar’ soort. En ja, er zijn HEEL VEEL uitzonderingen, maar kijk nou eens wat er met onze planeet gebeurt en ik weet dat doen we niet individueel, maar gezamenlijk. Als we ECHT allemaal willen dat er geen honger en armoede of plastic op de wereld mag bestaan, dan hebben we inmiddels wereldwijd de middelen om dit op te lossen. Maar blijkbaar willen we dat niet ALLEMAAL, want het bestaat allemaal nog steeds. Triest. Kijk eens hoe we met dieren omgaan, ik kan er echt om huilen.
Ik weet nu ook al waar eventuele reactie op al mijn tekst over gaan, over vlees eten en dat iemand dit allemaal niet doet. Geef die reactie nou eens niet, zoals Teni ook al vraagt. Ik spreek niemand persoonlijk aan. Ik benoem wereldwijde problemen en ik weet dat er heel veel mensen zijn die wel anders zouden willen en ook anders doen. Een goed begin, maar helaas nog druppels op een gloeiende plaat.
Het leven is (helaas) niet alleen maar leuk of een feestje. Het is de kunst te leren genieten van de mooie en leuke dingen. En soms lukt dat en soms niet. Inmiddels kan ik dat accepteren. Ik snap je ‘strijd’, ik denk dat het hoort bij ouder worden.
Sterkte en succes hierbij, ik weet zeker dat het ook bij jou een plekje gaat krijgen, maar voor nu is het vervelend.
Dikke kus.
heel herkenbaar en een gevecht voor het leven. verstand en gevoel!! en maar positief blijven denken en genieten van de mooie dingen in het leven. dikke knuffel.
Persoonlijk heb ik veel gehad aan The Work van Byron Katie. Succes met het vinden wat voor jou werkt.
Hallo Teni.
Hierbij wil ik mijn ervaring delen van hoe ik van een ultra-verbitterd mens naar een ‘vrolijk tevreden’ mens ben veranderen. Zonder adviezen en poespas.
Ik ben jarenlang fysiek en emotioneel mishandeld door mijn ouders. Ik ben zwaar gepest op school, zelfs sterk benadeeld en voor schut gezet door docenten (ik was de enige buitenlander op een ultra-blanke school). Ik heb me als kind/puber nooit veilig gevoeld, de mensen die mij een veilig gevoel en een goed voorbeeld voor de rest van mijn leven moesten geven (ouders en docenten) hebben mij afschuwelijk behandeld. En ik had geen vriendjes of vriendinnetjes omdat alle kinderen mij een stink-buitenlander noemden en niemand met mij op school (of buiten school) wilde spelen. Dit gedrad werd zelfs door somigge ouders van kinderen aangemoedigd. Ik werd dagelijks bespuugd en uitgescholden, ik werd bijna nooit bij mijn eigen naam genoemd (ik werd bijna altijd stinkbuitenlander of ga terug naar je eigen land genoemd). Ik werd wekelijks in elkaar geslagen door een groepje kinderen, de docenten zagen dit allemaal geburen en hebben nooit ingegerepen. Thuis kon ik niks aan mijn ouders vertellen omdat ze altijd boos op mij waren.
Je kunt je dus voorstellen dat ik absoluut geen vertouwen had in de mensen. Ik wilde als kind altijd zelfdmoord plegen, maar ik was bang dat het pijn zou doen en dat mijn ouders boos op mij zouden worden (ironisch dat ik zelfs bang voor ze was als ik dood zou zijn). Ik was altijd 100% overtuigd dat ik waardeloos en minderwaardig ben.
Toen ik 18 was ben ik op mezelf gaan wonen in een grote stad om te studeren. Ik werd toen niet meer gepest of buitengesloten (ik was niet meer de enige buitenlander). Ik had eindelijk vrienden en ik had mijn ouders niet meer om mij heen. Ik was zo blij dat ik eindelijk vrienden had dat ik letterlijk alles voor ze deed, ik zette mezelf op nr.20 en mijn vrienden op nummer 1. Terwijl zij mij op nr.100 zetten. Ik verloor mezelf in de vriendschappen omdat ik absoluut nooit meer terug wilde naar de tijd dat ik geen vrienden had. Ik was zooooo bang om ze kwijt te raken dat ik mezelf helemaal weg cijferde en alles deed om ze tevreden te houden. Als ik eenmaal alleen was, voelde ik me ik intens verdrietig, ik was dan weer dat kleine meisje. Ik was fysiek en emotioneel zo lang mishandeld dat ik diepe pijn en diepe, diepe, diepe littekens had. Ik probeerde dit altijd maar weg te drinken, waardoor ik een zware alcohol verslaving had gecreëerd. Mijn ouders hadden altijd alle beslissingen voor mij genomen. En ik had nu alle vrijheid, ik wist simpelweg gewoon niet hoe ik zelfstandig moest leven of moest functioneren. Ik kan me nog herinneren dat ik elke keer mijn moeder belde om te vragen of ik bv. een nieuw truitje mocht kopen. Ik heb heel lang de pijn weg gedronken. Maar op een gegeven moment knapte er iets in mij, ik kon de gigantische pijn niet meer verdragen en ik raakte in een zware depressie, bijna een psychose. Mijn ‘vrienden’ hebben mij toen als een baksteen laten vallen omdat ik niet meer gezellig was. Ik heb toen psychologen bezocht en retreats bij gewoond om maar van die intense pijn af te maken, maar niks hielp.
Door een wonder (mijn harde werken) heb ik toch mijn opleiding kunnen af maken en baan kunnen vinden. Maar ik liep alsnog met diepe littekens rond, ik voelde altijd intense pijn en ik kon niemand vertrouwen. Maar ik had gewoon geaccepteerd dat ik me nou eenmaal zou voor de rest van mijn leven zou moeten voelen. Ik leefde erg geïsoleerd en ik was een bitter mens. Ik kwam een hele lieve man met een goed hart tegen, maar ik was zo fucked up dat ik geen normale relatie kon hebben. Ik kreeg een kind van deze lieve man, maar hij werd geboren met een beperking. Ik was zoooooo boos op de wereld en op iedereen. Ik was altijd lief geweest voor iedereen en ik heb een klote leven gehad, en al die rotzakken die mijn leven zuur hebben gemaakt hebben nu een mooi leven met gezonde kinderen. Ik werd van een bitter mens een heel boos mens. Ik was intens boos op alles en iedereen. Ik kreeg een post natale depressie waardoor ik helemaal niks meer kon. Ik heb twee jaar geïsoleerd thuis gezeten met mijn lieve zoontje en ik had het leven soort van opgegeven. Ik had alle therapieën geprobeerd die er ooit waren uitgevonden en antidepressiva geslikt, maar niks hielp. Ik voelde me ook een waardeloze moeder voor mijn zoontje, hierdoor voelde ik me zo rot en schuldig.
Op een gegeven moment had ik zo’n dieptepunt bereikt dat ik niet meer lager kon zinken. Zonder na te denken had ik mijn huis en al mijn spullen verkocht en ik ben met mijn zoontje naar het buitenland gegaan zonder doel en zonder plan. Ik wilde alles en iedereen vergeten en mijn leven helemaal opnieuw beginnen. Ik heb nog geprobeerd om een gesprek te hebben met mijn ouders om vrede te sluiten met alles wat ze hebben gedaan, maar dat was onmogelijk. Ze wilden gewoonweg niet luisteren, ze zeiden dat zij altijd goede ouders waren geweest en dat ik gewoon slecht, ondankbaar en een leugenaar ben en een slechte dochter die haar ouders niet waardeert.
Ik heb er zelf vrede mee gesloten dat zij nooit zullen inzien wat zij mij hebben aangedaan, zij willen niet in staat zijn om moeite te doen om het te begrijpen. Het is net alsof ik van een doof persoon zou verwachten dat hij/zij een liedje zou kunnen horen.
Door alles achter te laten en in een ander continent te wonen heb ik het verdriet, de angst en de pijn kunnen overwinnen. De littekens zijn er nog, die zullen zeker nooit verdwijnen. Ik vind het soms nog moeilijk om mensen te vertrouwen of om hechte relatie te hebben. Maar ik heb er vrede mee. Ik heb geaccepteerd dat niet iedereen aardig is en dat er gemene mensen bestaan die anderen pijn willen doen, het is aan mij om te bepalen hoe ik anderen mij laat behandelen. Net als dat er sommige mensen worden geboren met lang haar, sproetjes of grote voeten worden er sommige mensen geboren die empathisch en aardig zijn en sommige mensen worden geboren die gemeen, gevoelloos en just assholes zijn. Sommige mensen die als assholes worden geboren doen moeite om aan zichzelf te werken en een aardig persoon te worden, sommige mensen blijven gewoon assholes. Soms heb je het geluk dat je alleen aardige mensen tegenkomt, en soms heb je de pech dat je alleen assholes tegenkomt.
Ik ben een weeshuis gestart in het land waar ik nu woon omdat ik er alles aan wil doen om zoveel mogelijk kindjes te helpen zodat zij met liefde en vertrouwen in de mensheid opgroeien. Dit heeft mij ook erg geholpen om te healen. Ironsich eigenlijk dat je jezelf helpt door andere mensen te helpen.
Sorry voor mijn lange verhaal, ik begon met typen en kon niet meer ophouden. Teni, je vroeg om ervaringen zonder advies. Dit is MIJN verhaal. Veel liefs.
Wauw ❤️
Heel goed artikel Teni, en zeker herkenbaar. Ik vind het heel tof van je dat je zo eerlijk en open bent op je blog, er zijn maar weinig bloggers die dat durven! Ik was van plan om (nog) geen reactie achter te laten en hier even over na te denken, maar ik wilde even zeggen dat ik – als lezer – ook enorm veel heb aan alle reacties die tot nu toe geplaatst zijn! Veel herkenning, goede verwoordingen en mooie levenslessen zie ik in de reacties staan. Dus namens mij ook bedankt hiervoor, ik denk dat iedereen hier iets aan heeft!
Ik hoop dat het je zal lukken om een goede balans te vinden tussen enerzijds positief in het leven staan en anderzijds jezelf toe te staan om bepaalde emoties te voelen.
Heel veel liefs en een mooie dag ?
Ik zit exact in dezelfde fase.
Ik heb heel hard moeten werken om het schuldgevoel van mezelf af te schudden. Wat mij het beste hielp is de confrontatie met mezelf aangaan, ik merk in mijn omgeving dat mensen zichzelf ontwijken. Ik laat het toe als ik verdrietig ben en/of moeten huilen. Het zit wel in mijn karakter dat ik na een slechte periode denk: nu is het genoeg geweest, we gaan er wat aan doen. Ik werk er ook aan, je ontwikkelt jezelf en leert jezelf steeds beter kennen. Ik verplicht mezelf weinig en mensen die me negatieve energie kosten, of ze familie zijn of vrienden ben ik genadeloos in en verwijder ik uit mijn leven. Mijn grootste motto is, what other people think of me, is not my business. Ik heb meer rust gevonden.
Groet,
Sevcan