Ik had laatst een gesprek met een vriendin die net uit een relatie is van 8 jaar. Ze voelt zich alleen en ook wel eens eenzaam, al kwam dit pas aan het eind van het gesprek naar voren.

Het deed me denken aan hoe we krachtig zijn als mens en in welke situaties we onze kracht weggeven. Voor de ander om het over te nemen en in te vullen. Wanneer de ander wegvalt, want dat kan wel eens gebeuren, is een deel van je kracht weg.

We geven bijna allemaal onze kracht weg, in meer of mindere mate, zonder dat we het door hebben. Sta eens stil bij de volgende voorbeelden:

Woede en boosheid op de ander

Iemand doet iets wat volgens jou oneerlijk of onbezonnen is en het maakt jou woedend. Je moet er uren van bijkomen. Wat is er zojuist gebeurt? Je hebt deze persoon de kracht om jou zo ontzettend boos te maken zodat het je hele dag verpest. Vaak zelfs zonder dat de ander het door heeft.

Een persoonlijk voorbeeld; ik kreeg van de week een DM (ja, alweer die DM’s) van iemand die mij ging vertellen hoe leuk en aardig mijn video over Colitis Ulcerosa wel niet was, maar dat ik niet moest denken dat ik nooit meer een terugval zou krijgen. Ze vertelde in geur en kleur over haar ervaring tijdens haar zwangerschap terwijl ze dacht dat het nooit meer terug zou komen. Met als conclusie: “Je bent niet genezen Teni, je zult ermee moeten leven”

Dat heeft me een mooie paar uur van mijn leven ontzettend boos gemaakt omdat ik dacht: wie ben jij om mij te vertellen dat ik maar moet oppassen terwijl alles op dit moment goed gaat? Waarom zou je zoiets doen, iets negatiefs uit naar een ander terwijl de ander het gewoon goed heeft nu, uit oprechte waarschuwing?  Alsof ik niet met zoiets zou dealen  áls het even mis zou gaan, op dát moment. Dat zie ik dan toch wel? Moet ik nu gewaarschuwd zijn? Dat geeft toch juist meer stress en zoals ook zij beschreef; maakt stress alles erger.

Pas na een paar uur kon ik kalmeren en kon het volgende punt tot me doordringen: wat een ander comment of mailt is áltijd een reflectie van wat er gaande is in zijn/haar leven. Mijn teksten en video’s kunnen mensen raken en wanneer het iemand negatief raakt komt het omdat het onderwerp een pijnpunt is voor de ander, het zegt verder niet per se iets over mij. Deze realisatie had ik al wel, maar kon ik in die paar uur vlak na het lezen van de DM niet tot me laten doordringen omdat ik mijn kracht weg had gegeven en boos was.

Ik gaf dus volledig mijn kracht weg aan de ander om mij boos te maken, terwijl de ander niets door had en vaak zelfs nog in het bericht typte “Ik weet niet waarom ik dit eigenlijk tegen je zeg, gewoon om je te waarschuwen denk ik, je bent niet genezen”. Heel subtiel, heel luchtig, zonder dat er een kwade ondertoon aanwezig was. Ik had mijn kracht helemaal niet hoeven weg te geven als ik dacht: “Ah, de ander voelt zich geroepen haar verhaal te uiten, misschien kan dat niet op haar werk of thuis en door het kijken van de video wil ze gewoon heel graag vertellen wat haar ervaring is geweest. Ook al draait ze het om naar een ‘waarschuwing’, zal het waarschijnlijk gewoon een uiting zijn van haar verhaal”.

Eenzaamheid

Dit komt terug op het gesprek dat ik had met die vriendin van me. Ze is niet langer meer met haar partner waardoor ze zich eenzaam en alleen voelt. Ze heeft haar kracht om zich geliefd te voelen weggegeven aan een ander, die misschien die liefde niet (meer) wil geven aan jou.

Lees dit artikel wat ik een paar weken geleden schreef over het terugpakken van je kracht in dit soort situaties:

Als je gebroken bent: 10 manieren om je kracht terug te pakken!

Indruk maken om aardig gevonden te worden

Je stapt binnen bij een sociale bijeenkomst en hoopt dat je indruk weet te maken op wat mensen, om hun goedkeuring te krijgen, om aardig gevonden te worden. Je geeft je kracht om goedkeuring te krijgen weg aan anderen, die niet eens weten dat ze deze verantwoordelijkheid met zich meedragen om jou te valideren. Hoe krom is dat, niet waar?

Je ouders hebben je verpest

Je bent nog steeds boos op je ouders (of één van je ouders) voor hoe slecht ze je hebben opgevoed of voor bepaalde dingen die ze hebben verpest in jou. Je geeft je kracht weg om je leven zelf vorm te geven aan mensen die niet meer verantwoordelijk zijn voor jou sinds je een volwassene bent. Dat klinkt héél stom, maar feit is dat geen enkele ouder perfect is en wanneer je eenmaal volwassen bent je toch echt je eigen shit dient te fixen en verwerken. Therapie is een aanrader voor werkelijk waar iedereen. We lopen allemaal met onzichtbare blauwe plekken rond vanuit onze opvoeding, we kunnen niet onze ouders de rest van ons leven de schuld blijven geven en zo onze kracht weg blijven geven.

Bij al deze voorbeelden (en er zullen er vast meer zijn waar we dagelijks mee te maken krijgen), geven we onze kracht weg om blijdschap te voelen en content te zijn. We geven onze kracht weg aan mensen die niet niet eens om die kracht hebben gevraagd en niet weten dat we ze aan de ander hebben gegeven.

We gooien een hele bom met verwachtingen bovenop de ander en wachten tot de ander de juiste daden verricht.

Maar eigenlijk zit deze kracht – goedkeuring, liefde, boosheid, blijdschap – in onszelf. Dit is een soort verscholen bron waar we toegang tot dienen te krijgen.

Stel dat je relatie verbroken is en je bent verdrietig over de afwijzing van de ander. Je denkt constant na over die geweldige momenten die jullie samen hadden, die momenten die je een gelukkig en geliefd gevoel gaven. Maar eigenlijk, lag de bron van die liefde binnenin JOU, niet buiten jou. Wanneer je met je ex was, was hij/zij in de ruimte met jou, maar de bron van liefde die jij voelde zat in jouw hoofd, in jouw hart. Je hebt jezelf dat gevoel geven door hoe je naar de situatie keek.

Dat betekent dat je de kracht hebt om jezelf een geliefd gevoel te geven, altijd. Natuurlijk is dit compleet iets anders dan wanneer je in een relatie zit, maar een verbroken relatie zou je op lang termijn niet leeg en ongeliefd achter moeten laten. Er is een natuurlijk proces na een verbroken relatie waarbij je je intens verdrietig, hopeloos en ongeliefd kunt voelen, dit hebben we allemaal. Maar wanneer dit na lange tijd nog steeds aanhoudt gaat er iets niet helemaal goed.

Alles is met elkaar verbonden

Je hebt namelijk ook de kracht om jezelf een boos of vredig gevoel te geven. Dat betekent niet dat anderen geen stomme of vreselijke dingen kunnen doen en jij maar ijskoud dient te zijn. Natuurlijk mag je voelen – maar laat dit geen uren (zoals ik deed), dagen, weken of zelfs jaren duren (even afhankelijk van wat er gaande is).

Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan om dingen van ons af te laten glijden en zelf te besluiten hoe we ons voelen. Maar een beetje oefening baart kunst.

Dit betekent óók niet dat we niemand nodig hebben in het leven. Of dat we er helemaal alleen voor staan in het leven. In mijn beleving zijn we meer verbonden met elkaar dan we realiseren. Ervoor kiezen om onszelf als al verbonden met alles om ons heen te zien (ik weet dat dit wat zweverig klinkt, maar houd nog even vol..) maakt het ook makkelijker om andermans pijn te zien – bij stomme acties van een ander bijvoorbeeld. Zo zie je niet enkel je eigen pijn, maar ook dat van een ander en kun je ineens veel makkelijker relativeren. Wat gebeurt er dan? Je geeft je kracht niet weg. 

Ik had veel eerder moeten inzien dat de DM van deze vrouw te maken had met haar eigen pijn en dat ze dat, op een vredige manier, met mij wilde delen.

• We kunnen onszelf een geliefd gevoel geven, door onszelf en anderen lief te hebben. Ja ja, heel hippie.
• We kunnen onszelf een waardig gevoel geven, door bij onszelf en anderen te zoeken naar redenen waarom we uniek zijn en er mogen zijn.
• We kunnen onszelf een vredig gevoel geven, door niet minachtend te zijn over onszelf en anderen. Door niet te oordelen en content te zijn met hoe het leven is, het fijn hebben zoals het is.
• We kunnen onszelf een blij gevoel geven, door te realiseren dat we verbonden zijn met elkaar. Door te geven om anderen, door te waarderen hoe mooi het moment nu is, precies zoals het is..

Met of zonder pijn.