“We blijven voor altijd bij elkaar”
Ik kon niet helemaal articuleren waarom ik bepaalde uitspraken over relaties niet begreep vroeger, maar het voelde gek. Het klopte naar mijn idee niet.
“Zie je, ben ik toch met een vrouw geëindigd”
of
“Wie had gedacht dat die twee met elkaar zouden eindigen?”
En met eindigen wordt hier niet bedoelt dat deze twee mensen samen dood zijn gegaan. Dat vermoedde je waarschijnlijk al, terwijl het er eigenlijk wél letterlijk staat.
Met “eindigen” bedoelen we dat ze in een relatie zitten en omdat ze in een relatie zitten, moet het wel voor altijd zijn. Dat is de bedoeling, toch? Dat denken we, toch? Want dat spreken we wel uit.
Waarom ‘voor altijd’?
Waarom zitten we zo vast aan het ‘voor altijd samen zijn’? Begrijp me niet verkeerd, ik ben nu in een relatie waar ik niet uit wil en voor nu heb besloten dat ik hierin wil blijven – nu voelt het dat ik dit voor altijd wil, maar ik geef mezelf alle kans om elke dag, elke maand, elk jaar opnieuw af te vragen of ik dit wil. Niet zo zwaar zoals ik dat hier opschrijf, maar het is geen ‘belofte’ die ik met mezelf maak en vervolgens teleurgesteld raak in mezelf als ik hem niet waar maak.
Je begrijpt vast wat ik bedoel.
Wat nou als het leuk was, zolang het duurde? Telt het dan niet?
Geeft dat niet extra veel druk aan een relatie maar ook aan jezelf als persoon? Als iets niet voor altijd is geweest, dan heeft de relatie gefaald. Jij was de helft van de relatie, dus heb jij ook gefaald.
Wat nou als het de eerste jaren ontzettend leuk was samen, tellen die dan niet meer omdat een relatie is geëindigd en het niet meer voldoen aan de ‘voor altijd’ standaard?
Angst
Ik vraag me af of dat ‘voor altijd’ gebeuren niet uit angst voorkomt. Angst om alleen te zijn. Angst om alleen door het leven te moeten gaan, als in; zonder liefdespartner. Alle keuzes in het leven alleen te moeten maken. Bang om iets te missen.
Bang voor de sociale status. Veel mensen zien een huwelijk dan ook als iets waardoor ze aan de buitenwereld kunnen laten zien dat ze ‘het gemaakt hebben’. Voor vrouwen kan het soms zelfs zo voelen dat zij het gemaakt hebben als een man hen ten huwelijk vraagt. “Ze hebben iemand zover gekregen, hoera”.
Sorry als ik hiermee al het romantische uit het huwelijk (verloving, bruiloft etc.) haal, dat is enkel om dit punt duidelijk te maken. Enkel om ons beiden na te laten denken over dit onderwerp en de eventuele angst te herkennen.
Voor altijd vs. gelukkig zolang het duurt
Want, klampen we ons niet vast aan anderen uit angst om alleen te zijn? Waarom betekent ‘voor altijd’ meer dan ‘gelukkig zolang het duurt’? Waarom is een succesvolle relatie er één die nooit afgebroken wordt? Omdat we ervan uit gaan dat mensen niet uit elkaar gaan als ze gelukkig zijn. Kuch. Jij en ik kennen allebei genoeg mensen die niet gelukkig zijn maar tóch bij elkaar blijven. De (goede) redenen even daar gelaten.
Als ze niet gelukkig zijn, wat is het dan? Is het comfort? Sociale status? Veiligheid? Iets.. Iets anders?
En is dat ‘iets anders’ het waard, voor jezelf, voor je ziel?
Excuses voor al de vragen, hersenspinsels en suggestieve uitingen – zoals gewoonlijk komen de meeste artikelen voort uit gesprekken die ik heb met vrienden/vriendinnen of de gedachtes die vlak voor het slapen gaan door mijn hoofd spoken.
Dit is voor mij de plek om ze te uiten en jullie mening/perspectief hierop te lezen – wat het altijd zo boeiend maakt!
Uiteindelijk is het niet mijn bedoeling dat iedereen zomaar even uit elkaar gaat als ze niet helemaal gelukkig zijn samen. Mijn punt is voornamelijk om mindful te zijn met de woorden die je uitspreekt, zo ook met ‘voor altijd’ en dat we;
langzamerhand beginnen met het accepteren dat een scheiding of een relatiebreuk niets afdoet aan je ‘sociale status’.
8 comments
Goed verhaal Teni. Ik begrijp wel wat je bedoelt. Ik ben zelf langer als een jaar getrouwd en er is nu een kind opkomst. Eerste jaar huwelijk + zwangerschap gingen heel goed bij ons. Maar ben natuurlijk wel eens onzeker over ons. En het stomme is vaak is dat het geval als ik de mening van andere of wat ik heb gezien / gehoord bij andere me bang laat maken. ‘Oh, het eerste jaar is het moeilijkst’ / ‘Samen wonen is echt moeilijk’ / Zwangerschap is echt moeilijk voor je relatie’ & nu ‘Een kind is echt moeilijk voor je relatie’. Echt hoor, laat me leven mensen! Het gaat prima en ben nog meer verliefd en heb meer vertrouwen in ons dan ooit. Moest ff klagen dank je wel voor het luisteren XD
& even over het artikel. Mischien ben ik hopeloze romanticus? Maar voor altijd spreekt me wel aan. Het voelt voor mij als HOOP ipv angst. Ik ben zo blij nu dat voor altijd me alleen motiveerd. En soms op die dagen dat het minder is dan geeft het me kracht. En toch tegelijk weet ik dat we maar mensen zijn en mensen maken fouten, of worden ziek, of groeien uit elkaar. Voor mij is het waar ik me aandacht op richt groeit en voor mij is dat voor altijd is motiverend =)
Damn lang verhaal zo vroeg in me ochtend. Wat doe je met me Teni XD
Ik ben al bijna 12 jaar samen met mijn vriend. En hebben 2 kinderen. Trouwen daar geloven we niet in.. Maar van die twaalf jaar zijn we niet alle 12 altijd even gelukkig geweest. Wat ik wel vind is dat je niet te snel moet opgeven, en wel voor je relatie moet vechten. Juist wanneer het even minder gaat. En wanneer je dan uiteindelijk beseft dat je het wel voor “altijd” wilt. En als je dat ook eens durft uit te spreken dan vind ik dat juist heel mooi, en iets waar je dan ook echt je best voor doet. En wanneer je de juiste partner hebt dan vliegt de tijd en is voor altijd helemaal niet zo’n raar idee.
A-MEN! Zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die er zo over denkt!
Sinds ik mijn relatie van een aantal jaren laatst verbrak, ben ik tot het inzicht gekomen dat ik waarschijnlijk niet de persoon ben voor “happily ever after”. Ik merk dat ik nog aan het idee moet wennen, omdat het “niet zo hoort”. Maar who cares? Het is mijn leven en ik heb het recht, net als ieder ander, om mijn relaties in te vullen zoals ik wil. Dus ook als dat niet past binnen ons maatschappelijke plaatje, dat volgens mij ook berust is op angst en transgenerationele normen en waarden, waarbij ook het geloof een belangrijke rol speelt. Ook al zijn we ons hier nu niet meer zo van bewust misschien.
Ik kan hier voor mijn gevoel nog een heel boek over schrijven, haha, maar laat ik het hierbij houden.
Dankje, Teni!
Ik denk dat je met ‘voor altijd’ een stapje dieper in je relatie kan gaan. Als je niet van ‘ voor altijd’ uitgaat, dan richt je je leven/relatie er ook zo op in. Als je uitgaat van ‘ voor altijd’ heb je in principe meer vertrouwen in je relatie, en handel je daar ook naar. Zo zijn onze financien op 1 hoop gegooid, dat zorgt toch voor een stukje extra verbondenheid ipv 2 eigen leventjes. En kan iemand bijvoorbeeld thuisblijven voor de kinderen. Dat doe je niet als de kans aannemelijk is dat je over een x aantal jaar alleenstaand bent. In hoeverre deze afhankelijkheid wijsheid is, is een andere discussie, maar ik denk dus oprecht dat als je beredeneert vanuit ‘voor altijd’ dit echt een andere impact en invulling aan je relatie geeft.
Waarom zou je niet met de intentie ‘voor altijd’ een relatie ingaan? Ik vind het meer dan logisch. Samen aan iets bouwen, een fundament leggen, samen werken aan een toekomst. Als je niet de intentie hebt om bij elkaar te blijven, waarom zou je dan een serieuze relatie beginnen? ‘Ja, ik vind je heel leuk, maar wel maar tijdelijk, voor 2/3 jaar. Misschien, misschien niet’. Als iemand dat tegen mij zou zeggen vraag ik mij af waarom je de moeite zou doen voor de relatie. En iedereen die niet voor de serieuze relatie wil gaan, ook prima, maar dan spreek je over friends with benefits, one night stands, no strings attached, we zien wel wat er gebeurt, waar het schip strandt. Dat laatste wordt tegenwoordig heel vaak gezegd in de datingwereld, maar echt gelukkig worden mensen daar niet van. Je weet nooit of je echt daadwerkelijk oud wordt met iemand of je voor altijd samen blijft, maar voor mij, als ik een serieuze relatie begin, wil ik graag dat dat wel de intentie is van mij en mijn partner. Ieder z’n ding :).
Heel mooi stuk tekst waar een ieder vanuit zijn eigen ervaring en beleving kan reageren. Het mooiste is dat je als vrouw zijnde niet eens uit angst of onmacht in een relatie hoeft te blijven wat voor ons vanzelfsprekend is. Een ander zei al, het is mijn leven en mijn recht hoe ik mijn relatie wil invullen. Helaas geldt dat niet voor elke vrouw op deze aardbol, de schande om als gescheiden vrouw door het leven te gaan, of omdat je gewoon economisch afhankelijk bent want wie anders zorgt voor de kost. Of de angst dat als je de relatie verbreekt dit niet meer overleeft vanwege de eerwraak. Elke dag lees ik dit in de kranten in landen waar er nauwelijks aandacht is voor de vrouwen rechten. Wat een gunst en rijkdom is het dan om als vrouw onafhankelijk te zijn en sterk in je schoenen te staan, vol met zelfvertrouwen om te zeggen: ik bepaal wat ik met mijn leven doe en wat mij gelukkig maakt…. En dat maakt je zo bewust en dankbaar voor het leven dat je kan leiden…
Ik geloof dat een relatie (maar ook een vriendschap) een verrijking van je leven zou moeten zijn. Na mijn vorige relatie heb ik besloten om nooit meer verder te gaan in een relatie waarin één van ons niet meer gelukkig of zichzelf is. Mijn huidige vriend en ik hebben dat ook zo met elkaar afgesproken. Als het niet meer goed voelt: bespreken. Waarom bij elkaar blijven als de relatie je niet meer gelukkig maakt? Waarom bij elkaar blijven als de relatie je meer stress of verdriet oplevert in plaats van gevoel van geluk? Maar natuurlijk is de intentie voor altijd samen, we maken dan ook gerust toekomstplannen. Omdat het nu voelt alsof we samen oud zullen worden.
Ik heb hier eigenlijk nooit over nagedacht. Iets waar ik laatste tijd in mijn hoofd wel (ongewenst) mee bezig ben, is dat ik al jaren geen relatie heb gehad. En dan zet dit artikel me weer op een andere manier aan het denken: ik ga ook uit van die maatschappelijke standaard dat (even kort door de bocht) je het gelukkigst bent met een parner in een relatie, die dus ‘voor altijd’ is. Misschien moet ik me meer bezig houden met waar ik nou gelukkig van word, in plaats van het maatschappelijke idee dat je gelukkig maakt.