Ik wilde vandaag een persoonlijk artikel delen. Eentje zoals vroeger, zonder disclaimers en met volle overgave alsof niemand het leest, zo eerlijk als maar kan. 

Sinds ik 7 jaar geleden mijn blog begon (om precies te zijn morgen, op 1 december 2012) heb ik altijd alle nieuwe dingen, zoals video’s en podcasts en Instagram erbij gedaan, erbovenop. Omdat ik bang was.

Ik was bang dat hetgeen waar mensen gewend aan waren geraakt – de dagelijkse artikelen – weg zouden vallen en zij tegelijkertijd ook weg zouden vallen. Ik ben me altijd zo angstig bewust geweest van mijn publiek en dat mijn leven afhankelijk was van hen, van jullie, van jou.

Maar deze keer is het anders.

Het heeft misschien 7 jaar moeten duren, maar ik sta op een punt waarbij ik me realiseer dat ik zelf het pad kies voor mijn leven en dat er altijd mensen zijn die dat interessant vinden en dat gaan volgen. Maar ook mensen die realiseren dat het niet meer aansluit op hun interesse gebied en weg gaan. Dat is oké, dat is écht oke.

Daarom ook deze oprechte uiting vandaag.

Ik denk dat ik me in al die jaren vooral heb gefocust op wat mijn publiek wilde en ik vergat wat ik zelf wilde. Ik begon zo puur als maar kon; met een online dagboek. Niet wetende dat het ooit gelezen zou worden door iemand. Daarna ben ik alleen maar gaan aanpassen, aanpassen en aanpassen. Disclaimers bij mijn teksten, niemand beledigen, alles zo goed mogelijk formuleren tot op een gegeven moment; niets persoonlijks meer delen. Want bij alles wat niet politiek correct was, kwam er kritiek of ‘haat’. Hoe klein en minimaal het ook was, ik kon er niet mee omgaan. Ik had geen dikke huid.

Volgers die zo betrokken waren bij mijn site en leven die ineens hun rug keerden (met lange mails bomvol argumenten waarom ze me nu niet meer trokken) deden me het meeste pijn.

Ik kan niet anders dan zeggen dat 2019 een jaar was waar ik veel heb moeten leren. Eén van de belangrijkste lessen:

Wees geen slaaf aan je publiek, maar luister naar de feedback en kijk of je het kunt integreren op een manier dat jullie er allebei een win-win situatie uit kunnen halen.

In alle eerlijkheid

De afgelopen maanden heb ik elke poster en elk bordje met ‘personeel gezocht’ in winkels, koffietenten en noem maar op in me opgenomen met de gedachte om ergens te solliciteren. Misschien zou dat me een bevrijdend gevoel geven; terug naar schrijven en video’s maken als hobby. Zonder verplichtingen. Zonder de dagelijkse artikelen. Zonder het gevoel dat ik moest dienen, leveren en deadlines halen waar ik soms geen inspiratie of creativiteit meer voor had.

Tot op een dag ik de TK Maxx in Almere binnen liep, 2 minuten na openingstijd. Het personeel stond nog in een kring middenin de winkel te overleggen. Ik schrok even en dacht dat ze misschien niet open waren waarna één van de personeelsleden naar me knikte en zei “We zijn al open hoor, kom gerust binnen”.

Ik had het bordje met “kom bij ons werken!” buiten al gezien en bewoog me heel rustig richting de kring in het midden van de winkel. Luisterend naar hoe ze de dag begonnen en me voor te stellen dat ik hier misschien zou gaan solliciteren. Ik bedoel, dit is één van mijn lievelingswinkels en misschien kan ik hier gewoon een paar dagen per week werken? Met mega veel plezier. Misschien kan ik dan terug naar het plezier in mijn online werk – iets wat ik steeds vaker kwijt leek te zijn.

Ik vind het zo dubbel en stom om dit te schrijven omdat er mensen zijn die me al zo lang volgen en elke dag terug komen op mijn site om het artikel van die dag te lezen en nu lijk ik zo’n ondankbaar mens met deze tekst. Maar ik wil me niet meer schuilen, ik wil eerlijk zijn met jullie omdat jullie dat ook altijd zijn geweest met mij in de comments. Zo las ik gister een comment van Jonna die hem van de week plaatste op een artikel uit 2015;

Lieve Teni,

Ik denk dat ik dit artikel voor de 50e keer lees door de afgelopen jaren heen.. en wauw wat een ontzettend top artikel! Omdat ik me heel erg in voeding interesseer en hier veel over leer raak ik vaak de kluts kwijt.
Het is precies zoals jij zegt,. ‘Hoe meer je weet hoe lastiger het wordt.’
Loslaten is dé manier om balans te vinden en het is mij ook al een aantal keer gelukt tot ik weer iets kijk of lees over voeding en dan besluit ik per direct te stoppen met bijv. Suiker, dierlijke producten, graan ect.
En ik geloof eerlijk gezegd dat een plant based voedingswijze het beste bij mij als persoon past door mijn overtuigingen en liefde voor dieren en onze mooie wereld.
Maar door mijn historie met eetproblemen/eetbuien geeft het gewoon veel triggers en spanning door voedingsmiddelen helemaal als “verboden” te bestempelen..
Ik ben erg zoekende naar de juiste weg… tot ik het heb gevonden blijf ik jou prachtige artikelen lezen en laat ik mij ontzettend inspireren door jou.
Bedankt! X

Dit doet me nog steeds zó veel.

Maar ik dwaal een beetje af.

Goed, ik was dus in de TK Maxx en stelde me voor hoe het zou zijn als ik daar zou solliciteren en eventueel werken. Eenmaal thuis die avond had ik weer een mini inzinking, zoals ik vaker heb gehad het afgelopen jaar. Niet meer wetende wat ik nou moest doen met mijn leven, welke richting ik op moest en waar ik het nou precies voor aan het doen was – deze dagelijkse artikelen, wekelijkse video’s, Instagram posts etc.

Deze mini inzinking was op de één of andere manier anders dan eerder. Eenmaal in bed, bleven mijn ogen wijd open en na enige tijd kwamen de tranen. Ik gaf het allemaal op, ik liet het allemaal los – ik was bereid alles te doen en niks te doen tegelijkertijd. Ik keerde naar een soort gebed, noem het praten met God, het Universum of iets dat daar boven hangt en ons soms een teken of begeleiding geeft – als we er maar naar vragen. En ik vroeg. Ik voelde me zo hopeloos en zo bereid om alles los te laten, dat ik vroeg. Stilletjes in mijzelf om Boy niet wakker te maken vroeg ik;

Kan iemand daar boven me laten zien wat ik met dit leven moet doen? Mag ik alsjeblieft een teken? Ik houd me niet meer vast aan dit alles. Geef me een teken en ik zal het volgen.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd kon ik me niet goed meer herinneren of het nou een droom was of echt een stille kreet om hulp van daarboven. Maar ik wist nog wel precies wat ik had gevraagd.

 

Ik begon mijn ochtendroutine met een koffietje en een morning walk, zoals ik bijna elke ochtend doe. Niks bijzonders. Maar wat een week later gebeurde was voor mij een bizar teken. Zoals jullie misschien hebben gezien, heb ik een heerlijke samenwerking met de TK Maxx, één onderdeel daarvan was een opnamedag in één van de TK Maxx winkels voor een YouTube video voor het kanaal van &C (het blad van Chantal Janzen). Pas de avond ervoor kreeg ik de locatie en het tijdstip door van waar ik moest zijn de volgende ochtend; de TK Maxx in Almere, vóór openingstijd.

Ik kwam aan, klopte op de glazen deuren die nog dicht waren voor het publiek en werd binnen gelaten door een personeelslid. “Ik kom voor de opnames” zei ik, en werd begeleid naar de ruimte waar iedereen die betrokken was bij de opnames zou verzamelen. Daarna gingen we de winkel in om te beginnen met filmen. Er werd nog een beetje overlegd over de achtergrond en waar we ons moesten positioneren toen ik opmerkte dat er een kring werd gemaakt middenin de winkel door de personeelsleden, precies zoals de kring die ik een week geleden trof, de ochtend voor mijn ‘inzinking’ die avond.

Hier stond ik dan, in exact dezelfde winkel maar in een compleet andere rol. In de rol van online content creator en ‘presentatrice’. Ik kan bijna alles wat in mijn hoofd omgaat exact zo in woorden op papier krijgen, maar het gevoel dat toen over me heen kwam kan ik bijna niet beschrijven. Zie het als een ‘klik’ van de oplader in je telefoon, het past precies en ineens wordt je telefoon gevoed met de energie die het nodig heeft. Die klik voelde ik.

Ik was die dag ook compleet mezelf en helemaal in mijn element. Voor mij, was dit een teken.

Wat het verder precies allemaal betekent en hoe dit zich vertaalt naar het werk dat ik doe, zal heel snel duidelijk worden. Ik kan dat niet allemaal uitleggen in dit artikel maar ik kan je vertellen dat er vele uren zijn besteedt aan het maken van een geweldig planning voor 2020. Waarbij Boy vervolgens ook heeft geholpen om wat gaten te vullen.

Ik heb nog nooit een planning gemaakt voor mijn content, maar dit voelde zo bizar goed en anders dan voorheen. Dus ik kan je vertellen: er gaan dingen veranderen. Natuurlijk hoop ik dat je erbij blijft, maar het is helemaal oké als je je realiseert dat het niet (meer) bij je past.

Ik hoop dat het jou de moed geeft om jouw leven te leiden en jouw dromen achterna te gaan, zoals jij dat wilt. Soms heb je een inzinking, of meerdere inzinkingen nodig om opnieuw je richting te bepalen. Zoals Oprah Winfrey zegt: al het negatieve wat je overkomt in het leven gebeurt tegelijkertijd ook vóór je. Het is onze taak om erachter te komen waarom het vóór ons gebeurt, waarom we dingen ervaren en meemaken en dit om te zetten in iets positiefs voor onszelf, voor anderen en voor de wereld.

Noem me een dromer, overdreven, zweverig of wat dan ook – maar ik geloof dat we allemaal een ‘hoger doel’ hebben met het leven dat we hebben gekregen en dat het onze taak is om de tekens niet te negeren maar er juist wat mee te doen.

Het begin van iets nieuws

Ik vind het eng maar hé, wat heb ik te verliezen? Is er ook iets in jouw leven wat niet meer strookt met je gevoel? Iets wat al lange tijd je hart niet meer vult met geluk? Is het nieuwe jaar een juist moment om voor jezelf te kiezen? Wat heb je te verliezen? ..