De Pauze Knop

Volgens mij ben ik vergeten hoe je kunt uitrusten. Volgens mij heb ik mezelf zo laten wennen aan de tiende versnelling waardoor ik niet meer zo goed weet hoe ik moet functioneren wanneer er geen enkele versnelling ingeschakeld is. 

Sinds ik fulltime blog en niet meer de structuur heb van een vaste baan op kantoor maakt het allemaal niet meer uit hoe laat ik ga slapen, waar ik overnacht, of ik een dag vol afspraken plan of juist helemaal niet, alles kan last minute gedaan worden en alles kan last minute gewijzigd worden.

Een chaotisch leven waar ik van geniet. Tot ik iets teveel buiten de deur ben geweest de afgelopen weken, iets te vaak her en der heb ‘gecrasht’ omdat ik niet helemaal de dag goed had ingepland en iets teveel ‘routineloos’ heb geleefd.

Er is iets met het chaotische in het leven waar ik een ontzettende passie voor voel, een vlammetje van binnen, het gevoel van enthousiasme keer honderd. Weten wat ik allemaal kan bereiken geeft me een sterk en machtig gevoel over mijn eigen leven. De drukte die erbij komt kan ik enorm van genieten.

Tot ik mezelf een beetje begin te verliezen in deze drukte;

Dat ene wijntje méér dan ik normaal zou drinken op een avond: en dan nog een avond: en nog een avond.

 

Die ene korte nacht omdat ik nog net even wat extra’s wilde afmaken ‘s nachts om 3:00 uur en in de ochtend om 8:00 uur zeker mijn ochtend wandeling wilde doen aangezien de rest van de dag alweer volgepland stond: en dat de nacht erop weer: en weer: en weer.

Af en toe zo’n ‘uitzondering’ is geen enkel probleem, het geeft me het gevoel dat ik hard werk en een stapje extra zet. Maar wanneer deze momenten niet meer de uitzondering vormen maar bijna de nieuwe norm, glijd ik weg. Glijd mijn enthousiasme weg en word ik negatief. Herken je dit?

Het breekt mij namelijk op. Wist ik niet. Tot ik dit weekend bij mijn moeder in Utrecht was (ben, nu ik dit typ) en er een onverklaarbare vermoeidheid naar boven kwam. Ik herkende mezelf bijna niet. Ik kon het moeilijk opbrengen om te reageren op simpele vragen en elke 10 minuten merkte ik dat ik verlangde naar een dutje.

Misschien voel je dit ook: Er is altijd zoveel gaande, er zijn zoveel beslissingen te maken en er zijn zoveel dingen waar we een antwoord, mening of besluit over moeten hebben gevormd. Vaak ook nog met een deadline, om de druk nog maar even te verhogen. Voor je het weet zit je er middenin, voel je je uitgeput en weet je niet meer hoe het was om uit te rusten. Niet alleen dat, maar we zien de mensen in ons leven over het hoofd, maar ook onze gevoelens en verlangens. Zelfs de simpele, kleine, mooie dingen in het leven.

En soms zien we het feit dat we ons nutteloos door de dag haasten over het hoofd.

Soms proberen we zo hard om alles goed te doen, waardoor we niet eens meer weten of dit wel de richting was waar we initieel naartoe wilden rennen. En ik denk dat ik dit de afgelopen twee dagen ben gaan beseffen. Ik ben aan het rennen geweest. Ik weet niet hoeveel kilometer per uur en ik weet ook niet in welke richting, maar in ieder geval in een richting die me heeft gebracht tot waar ik nu ben:

Moe. Op de bank. Om 21:00 uur op een zaterdagavond met het gevoel dat ik een winterslaap wil doen.

En ik denk dat dat gebeurt als je jezelf niet af en toe geforceerd laat rusten waarna alle vermoeidheid ineens aan het oppervlak komt. Als het aan mij lag was ik dit weekend weer aan het knallen met feestjes, werken, schrijven, sporten en alles tegelijk. Maar ik denk dat het nu weer tijd is om de volgende zin wat vaker te gebruiken:

“Sorry, maar ik dit op dit moment niet doen, een andere keer”

En ik hoop dat jij deze zin ook gaat omarmen als je een beetje herkenning vind in wat ik zojuist heb beschreven. Je dient jezelf toestemming te geven om ‘nee’ te zeggen of weg te lopen van iets omdat je tegen het plafond van je tijd zit. Want weet je wat er anders gebeurt?

Je geniet langzamerhand niet meer van de kleine dingen. Je haalt geen inspiratie meer uit oprechte gesprekken. Je vergeet te vragen naar hoe de ander zich écht voelt. Je bent je niet meer bewust van plek waar je bent omdat je in je hoofd alweer bij je volgende locatie zit. Je maakt niet meer de bewuste keuzes die goed zijn voor je lichaam omdat ook deze energie en focus nodig hebben.

Houd heel even pauze. Dat maakt je niet zwak (ja, ik heb het dus ook tegen mezelf). Dat betekent niet dat je faalt. En het betekent niet dat er iets mis is met je. Dat betekent alleen dat je even oplaadt, waardoor je met volle energie en inspiratie weer in de juiste en positieve richting kunt gaan in plaats van dat je in allerlei richtingen getrokken wordt.

Soms hebben we allemaal even een pauze-knop nodig. En deze druk ik nu even in. Slaap, goed voedsel en beweging zijn de dingen waar ik me weer even op ga focussen. En natuurlijk het voorzien van kwalitatieve artikelen voor jullie, dat vind ik tof.

De pauze knop is bij dezen, op zondag 11 september, ingedrukt. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht bij het typen van die zin. 

Wie heeft nog meer de pauze knop nodig? En waarom? Ik leen hem uit aan je!

Misschien vind je dit ook interessant!

Sta jij vlak voor je eigen grens? Gevaarlijk hoor. Manieren om je persoonlijk te ontwikkelen – fijner leven! Instagram Leven April 2015 – Deel 2 Instagram Leven Juli 2015 – deel 2 Grote Levensbeslissingen