En ineens.. Werd het me teveel.

Eerder dit jaar schreef ik openhartig over het hebben van huilbuien, het oververmoeid zijn en geen fut meer hebben om ook maar iets te doen. Het leek alsof ik tegen een burn-out aanliep, dat maakte het programma van Sophie Hilbrand (Sophie in de mentale kreukels) me in ieder geval héél erg duidelijk. Dat programma kwam toen perfect getimed, alsof het me redde van een overspannen Teni.

Ik besloot om in te gaan op een coaching-aanbod dat ik maanden eerder had gekregen maar er nog niets mee had gedaan. Een coach leek me op dat moment even de enige oplossing om alles helder te krijgen:

Waarom doe ik wat ik doe? Wat is mijn doel? Laat ik me leiden door iedereen die aan me trekt? Of kies ik zelf mijn pad?

Een coach? Dat heb ik toch helemaal niet nodig!

Eigenlijk vond ik al heel lang dat ik geen coach nodig had. Jaren geleden ben ik gecoacht toen ik nog op kantoor werkte en in de knoop zat met alle veranderingen van dat moment: afgestudeerd, ‘grote mensen baan’, uit huis, samenwonen en vooral niet de 9-5 routine willen hebben. Dat coachingstraject heeft me toentertijd ontzettend goed gedaan.

Maar nu voelde het anders. Ik ben inmiddels 5 jaar ouder en schrijf constant mijn gedachtes en gevoelens van me af, waardoor dit online dagboek (wat ik mijn blog en baan mag noemen) een soort verwerkende factor met zich meedraagt.  Ik vind dat ik aardig goed in staat ben mijn eigen gedachtes en gevoelens te plaatsen en te verwerken zodat ik vooruit kan in het leven. Als ik dat zo van mezelf mag zeggen.

Eh, ja. Maar hoe verklaar ik dan dat ik tegen het overspannen zijn aanliep? Als ik het allemaal zo goed kon plaatsen? De huilbuien, de hartkloppingen, het gevoel dat het allemaal net. even. teveel. was? Misschien was een coach op dit moment toch zo’n slecht idee nog niet.

Maar zal de coach mijn (blog)leefstijl wel begrijpen? Mijn happy-loner gevoelens snappen? Mee kunnen gaan met mijn dromerigheid en tegelijkertijd mijn koppigheid? Me niet de les lezen? Want dan heb ik er al helemaal geen zin meer in.

Ik gaf me er maar aan over

Ik gaf me eraan over, besloot uit mijn comfort zone te gaan en ‘hulp’ te zoeken. Ik moest toch vaker om hulp vragen? Dan was dit een mooi moment. Maar voor wat precies? Dat wist ik nog niet helemaal.

Ik ging in op het aanbod van GORTcoaching, een site waar je een coach kunt zoeken die bij jou past en online een afspraak kunt inplannen op een locatie die voor jou uitkomt (je kunt selecteren op regio’s). Voor mij was dit met een coach in Den Haag.

Na het tweede gesprek vielen er echt wat puzzelstukjes op hun plek en kwam ik achter iets heel belangrijks waar ik al jaren tegenaan hikte: Het vinden van een routine. Maar ik had er nooit eerder bij stil gestaan dat het hebben van een routine juist helemaal niks is voor mij!

Routine? Niks voor mij.

Routine routine, wat nou routine. Ik ben iemand die liever niet volgens een structuur leeft. Dus ik hoef me helemaal niet te vervormen om een routine te vinden. Misschien wel één van de meest gegeven tips vanuit mijn omgeving: “Teni, als je nou volgens een bepaalde routine gaat leven, zal het je rust geven”. Mijn coach leerde me al gauw dat ik hier niet de hele tijd naar op zoek hoefde, ik werk niet lekker volgens een routine maar meer vanuit het voelen hoe ik in mijn energie zit. Ik diende te leren aanvoelen wanneer ik flink kan werken en schrijven, en aanvoelen wanneer ik moet rusten. Zodra ik dit leerde aanvoelen diende ik in te spelen op deze energie: werken of rusten. Dat vond ik een mooie uitdaging.

Dit gold dus ook voor de momenten dat ik rust moest pakken, ongeacht de situatie. Iets wat ik héél lastig vind omdat ik nooit onbeleefd wil overkomen en altijd de leukste versie van mezelf wil zijn bij sociale gebeurtenissen.

Gezond egoïsme

Mijn coach beschreef dit heel mooi als: “Gezond egoïsme”; niet meteen de bitch zijn, maar als ik even geen zin heb in sociaal gedoe, niet alles op alles zetten om gezelligheid vanuit mijn tenen eruit te trekken en leuk te doen.

Nee durven zeggen.

Veel meer leren te begrijpen wat mijn lichaam zegt, aangeeft, qua energie. Dit bij anderen ook kunnen toepassen. Als eerste wanneer ik met Boy ben; misschien wil ik even naar een koffietent, of even naar de sportschool, of even gewoon op de bank zitten met mijn laptop of een boekje.

Ik ben me constant bewust van dat hij er is. Of dat anderen er zijn en ik dus hierop moet inspelen. Leuk moet zijn, beleefd moet zijn etc.

En toen leek het weer mis te gaan

Zo gebeurde het dat ik op een zondag bekaf was bij Boy en op de bank zat met een dekentje en een tijdschrift. Ik luisterde naar mijn energie door een moment voor mezelf te pakken. Maar toen kwam de familie van Boy onaangekondigd langs en voor ik het wist was ik omringd met zes andere mensen in dezelfde huiskamer waar ik nog op de bank zat met een dekentje.

Reageren. Praten. Grapjes. Meelachen. Datum prikken voor een brunch. Een kind dat meezong met de televisie.

Ineens kreeg ik het zó benauwd. Ik had eigenlijk op moeten staan,  zeggen dat ik het heel gezellig vond dat ze er waren maar ik even erg moe was en naar de slaapkamer ging om een dutje te doen. Zoiets.

Maar ik zei niets waardoor ik ineens in paniek raakte toen ik het benauwde gevoel kreeg. Ik stond op en liep richting de slaapkamer zonder iets te zeggen. Ik kon nog net mijn tranen binnen houden zodat niemand het zag. In de slaapkamer heb ik in stilte de tranen laten vloeien en probeerde ik mijn ademhaling onder controle te krijgen. Weer die hartkloppingen, weer dat energieslurpende gevoel. Boy kwam na één minuut naar de slaapkamer om te checken of alles oké was; het was namelijk niets voor mij om zomaar weg te lopen.

Inderdaad niets voor mij, en dat is precies ook waar het probleem hem in zit. Ik ben altijd bezig met beleefd zijn in dat soort situaties. Gezellig zijn. Meedoen. Ik schakel mijn eigen gevoelens en behoeftes compleet uit waardoor ik, als ik niet goed in mijn energie zit, achteraf bekaf ben.

En dit is al jaren zo, echter is het verschil dat ik al die jaren genoeg speling had: een soort buffer om dit op te kunnen vangen.

Die buffer is er niet meer met mijn huidige leefstijl van het afgelopen jaar. Het interessante is dat als ik mensen hierover spreek, ze direct benoemen dat ik minder moet werken. Mensen denken aan het oppervlak: die buffer moet gecreëerd worden. Dus je moet minder werken.

Ik snap dat dit de in eerste instantie logische wijze is van denken, maar dat betekent dat ik altijd het symptoom aan het bestrijden ben met een buffer. Ik moet juist de oorzaak aanpakken zodat het symptoom niet eens plaatsvindt/voorkomt.

Nee leren zeggen

De oorzaak is dat ik geen gezond egoïsme ken: mijn grenzen aangeven, nee zeggen, of even mijn moment voor mezelf pakken als ik daar zin in heb terwijl de situatie daar niet voor dient.

Dat moet ik leren. Niet simpelweg minder werken.

Het minder werken helpt tijdelijk om een overzicht te krijgen in wat ik aan het doen ben, maar op lang termijn word ik niet gelukkig van minder werken. Mijn werk is en blijft mijn passie (Ik schreef er eerder over: “Mijn werk is niet het probleem“), het echte werk zit hem in het luisteren naar mijn lichaam en inspelen op de energie die ik voel.

Dát is waarvoor je het doet

De laatste sessie heb ik bijna in zijn geheel met mijn ogen dicht gezeten. We begonnen te praten over wat het doel is van dit alles dat ik doe, waar ik naartoe wil en of ik écht voel waarom het belangrijk is dat ik tijd voor mezelf (of rust) moet nemen. Het makkelijke om in eerste instantie te denken is “Ik neem tijd voor mezelf, om op te laden en vervolgens weer mijn werk met passie te kunnen doen. Ik wil nooit meer zo’n overspannen periode meemaken, daarom neem ik tijd voor mezelf”.

Maar dat is niet goed genoeg. En dat werd me pas duidelijk toen mijn coach me vroeg mijn ogen te sluiten en in de toekomst te kijken. “Waar zie je jezelf? Hoe zie je jezelf? Over 5 jaar?” ..

Het bleef even stil en mijn hart maakte een sprongetje met hoe ik mezelf zag; in een mooi huis, mijn werk aan het doen met een enorme passie én een enorme rust. Een soort zelfverzekerdheid waarbij ik weet dat ik de leiding heb over mijn eigen leven en mijn eigen werk. Dat ik keuzes maak, in plaats van me laat leiden. Dat ik genoeg opties heb om uit te kiezen, wat voor een enorme rust zorgt.

En dát is waarom je nu tijd voor jezelf maakt en rust neemt zo nu en dan. Om die versie van jezelf te worden”

Ineens klikte het. Dát is inderdaad waar ik het voor doe. Niet met de reden “om niet meer overspannen te raken”, maar met de reden om die toekomstige versie van mezelf te worden, die ik in mijn hoofd heb en waar ik een sprongetje van maak in mijn hart.

Alles viel op zijn plek en er kwam een soort rust over me heen.

Ik adviseer dit iedereen!

Ik ben nu dus twee keer in mijn leven gecoacht en beide keren heb ik zóveel geleerd terwijl ik beide keren dacht dat ik het niet nodig had. Ik denk dat iedereen dit wel een keer in zijn of haar leven kan gebruiken. Even stil staan bij waarom je doet wat je doet, hoe je je gewoontes en gedrag hebt ‘aangeleerd’ en of deze je wel gelukkig maken. Even stil staan bij je gedachtes in plaats van constant door te gaan op de automatische piloot.

Je kunt zelf altijd een gratis oriëntatiegesprek inplannen bij GORTcoaching om te kijken of het wat voor je is en of het je bevalt. Mocht het bevallen en je gaat een coachingstraject aan, dan kun je via fan@gortcoaching.nl vermelden dat je er via mij bent terechtgekomen, dan krijg je van GORTcoaching een cadeautje!

Ik ben FAN! Hopelijk konden jullie ook wat opsteken van mijn ‘aha-momenten’ die ik heb beschreven in dit artikel!

BewarenBewaren