Ik weet niet eens meer waar ik deze uitspraak hoorde, in een programma of een podcast, maar het bleef een hele week door mijn hoofd dwalen:
“All you have to do is lose the life you don’t want”.
We kunnen op sommige vlakken heel ontevreden zijn met ons leven en ik heb het idee dat er twee stromingen zijn;
De ene stroming die je leert inzien dat het goed is zoals het is en je niet altijd maar méér moet willen – je proberen te laten waarderen wat je hebt, want het kan altijd slechter. De andere stroming die je probeert te motiveren om geen genoegen te nemen met een ‘meh’-leven. Een middelmatig leven waar je hart niet ligt.
Daarom zullen er bij dit soort artikelen ook verschillende snaren bij mensen geraakt worden. Voel je dat een snaar geraakt wordt? Vraag je dan af waarom het een pijnpunt bij je is. Ik moet dit even kwijt..
Stel er is een deel van je leven waar je totaal niet blij mee bent, je hart ligt er niet en je weet niet wat je moet doen. Ik heb dit jarenlang gehad voordat ik mijn baan opzei en fulltime ging bloggen. Nu heb ik dat weer en op welk vlak dat is, houd ik nog even voor mezelf.. Maar ik voel het zo hard en ik voel me soms radeloos.
Alsof ik te oud ben, alsof ik het niet kan, alsof ik moet leren genoegen te nemen. Dat laatste heb ik lang geprobeerd en het lukt me niet – ik word er doodongelukkig van en toen ik die uitspraak hoorde dacht ik:
Wat heb ik te verliezen? Wat is het ergste dat kan gebeuren?
Wat als we het zien als een klif (of klip) – de plek waar je niet zeker weet of je genoeg inkomsten hebt om de komende week door te komen of de muur waar je tegenaan loopt als je niet meer weet wat je moet doen met je leven en je je huidige baan of bedrijf wilt opgeven.
Het is een vergelijkbare plek waar je naartoe gaat als je relatie tot een einde is gelopen en je dronken je ex appt dat je hem/haar terug wilt. Ook al weet je dat het niet de juiste persoon en niet de juiste keuze is – je hebt geen vertrouwen in het proces en wilt terug naar het verleden waar comfort, maar ook lijden een onderdeel waren van je leven, omdat je bang bent wat er anders gaat komen. Het onwetende in is veel erger.
Het terug gaan naar je foute ex kan in dit geval zijn; het opgeven van je dromen en een baan aannemen waar je met tegenzin naartoe gaat elke dag. Het betekent het opgeven van de hoop die je hebt, de handdoek in de ring gooien en je vrienden en familie vertellen, nadat je urenlang jezelf hebt verdedigd, dat ze gelijk hadden.
We hebben gefaald.
Je hebt gefaald.
Ik heb gefaald.
Deze klif zorgt dat de meeste van ons gek worden. De mensen die ik ken met een eigen bedrijf, die in het diepe zijn gesprongen heb ik allemaal al eens of meerdere keren bij deze klif gezien. Vaak was dat dan wel in een koffietent met een kop sterke espresso, maar mentaal waren ze allemaal op deze klif.
Ook heb ik mezelf er meerdere keren gezien, vooral in het afgelopen jaar. Het lijkt wel een nieuw thuis te zijn waar ik eigenlijk niet graag kom maar toch elke keer beland.
Het gebeurt wanneer een grote samenwerking niet door gaat. Het gebeurt wanneer een duur technisch apparaat kapot gaat en ik een nieuwe moet kopen. Het gebeurt wanneer ik me even ongeïnspireerd voel maar moet presteren, elke dag, elke week, elke maand, altijd. Het gebeurt wanneer ik ‘s nachts meerdere malen wakker word of wakker lig door de gedachte dat alles in duigen aan het vallen is.
Een vriend van me vertelde me “Onthoud, Teni – je worst case scenario is dat je een 9-5 baan krijgt, zoals de meeste mensen’.
En dan krijg ik een kleine klap in mijn gezicht, die klif is niet dat ik zonder huis kom te zitten, zonder eten, zonder leven. De klif is dat ik eventueel een rotbaan krijg. De klif is voor veel mensen de dagelijkse bezigheid. “Falen” is in dit geval terug naar een 9-5, die ik misschien even niet wil.
Ik weet dat dit ontzettend vreemd kan overkomen voor iedereen die wél een 9 tot 5 heeft en hier tevreden mee is. Begrijp dat mijn droom jouw droom totaal niet hoeft te zijn en het belangrijkste is dat je erachter komt wat het is in het leven dat jij wilt en of je op dat pad bent.
Welk pad je dan ook bewandelt, bedenk je wat die klif voor jou betekent en realiseer tegelijkertijd dat het niet het einde van de wereld is. Vraag jezelf af of je het huidige leven durft op te geven voor een magisch leven waar je van droomt, met de angst van die klif die af en toe komt kijken.
En als laatste, bedenk je dat falen eigenlijk niet bestaat in dit geval omdat:
Het achterna gaan van je dromen betekent dat je bereid was om het leven dat je had in eerste instantie al op te geven.
Durf jij kritisch en eerlijk te zijn met jezelf hierover?
15 comments
Ik zag toevallig net de docu van Matt D’ Avella:” Unstuck” online . Loslaten doet je betere keuzes maken. Loslaten van verwachtingen, loslaten van de angst voor falen, twijfels loslaten en doen wat je graag doet omdat je het leuk vind niet om andere redenenen zoals geld, succes…Nog een doordenker: visualiseren van het negatieve, de kast opendoen en zien dat het monster toch niet zo groot is dan je dacht en je er misschien wel een dansje mee kan doen.
Ohh dat laatste wat je zegt inderdaad Ina! Ik had laatst een hele gekke droom dat ik mijn schaduwen overal zag (ja best creepy) maar ik besloot ernaar te kijken en niet weg te gaan hoewel ik me wel bang voelde. Toen ik langer bleef kijken realiseerde ik me dat ze helemaal niet zo eng waren als dat ik me had voorgesteld. Ineens was ik er de baas over en voelde ik me zo zeker van mezelf.
Ik moest dit even delen met je omdat je laatste zin me hieraan deed denken! Al deed ik er nog geen dansje mee haha 😉
Ik heb mijn leven altijd op mijn eigen manier geleefd. Ik wist al vroeg door allerlei gebeurtenissen dat ik geen kinderen wilde. Ik koos een baan in het onderwijs terwijl mijn ouders me graag hadden zien studeren want status.
Ik leef zonder veel elektrische apparaten: heb geen droger geen afwasmachine geen televisie.
Ik koop weinig nieuwe kleren of spullen.
En heb dat altijd moeten uitleggen want ja het was zo anders dan men vond dat je moest leven. Maar het waren en zijn mijn eigen keuzes geweest en daar ben ik altijd een beetje trots op.
En nu geniet ik van mijn pensioen en doe dat ook weer op mijn manier.
Poe Teni, dit komt even binnen! Ik lees je artikelen al een hele tijd, maar laat eigenlijk nooit een reactie achter. Maar dit raakt me omdat dat gevoel van ‘op een klif staan’ precies omschrijft hoe ik me nu voel.. Ik stond op een kruisiging qua banen: ging ik voor (financiele) zekerheid maar waar niet per se mijn passie ligt of ga ik naar waar mijn hart ligt en toch proberen het in de kunstwereld voor elkaar te krijgen. Ik koos het laatste maar heb er nog wel slapeloze nachten van, want: geen ‘comfortabel’ leven met duidelijkheid maar een hoop onzekerheid met veel meer ups en downs. Mensen om mij heen kopen bijvoorbeeld een eigen huis en zijn heel ‘volwassen’ bezig. Bij mij zitten dat soort dingen er voorlopig nog niet in. Ik vraag dus me dus nog steeds af of het wel het juiste was om te doen. Maar het is wat je zegt, je moet iets anders opgeven om je dromen achterna te gaan. Ook al had ik ‘het’ in eerste instantie nog niet, de mogelijkheid was er wel. Het voelt dan raar en spannend om dit op te geven. Je artikel sluit precies aan bij deze gedachtengang.
Een heel verhaal; ik weet ook niet zo goed wat ik ermee wil zeggen haha. Maar in ieder geval dank voor het delen van je gedachtes en je eigen proces, het zet me altijd aan het denken en brengt dingen in perspectief!! <3
Ik snap je en ik voel het helemaal. Vooral als je ineens creatief MOET zijn en ondertussen slapeloze nachten hebt. Zie hieronder ook de comment van Christel over mensen die huizen kopen etc. Zo ken ik er ook een handje vol van, sommigen die zelfs hun 3e huis als investering aan het kopen zijn en dan ben ik ‘maar de blogger’ die huurt in Amsterdam. Het feit dat ik mag opstaan en mag doen wat ik wil doen is me alles waard, zelfs als ik in een kamer moet wonen.
We mogen dit doen, we hoeven dit niet te doen. Maar ik snap je volkomen <3
Zouden meer mensen een voorbeeld aan moeten nemen. Zoveel mensen zijn geneigd zo snel te oordelen helaas, extra moedig en inspirerend hoe jij je leven leidt Teha <3
Dit komt even hard en pijnlijk binnen…
En toch hou je bewust en onbewust rekening met anderen. In mijn geval ongelukkig zijn in een huwelijk. En ja het voelt als falen. Voor iemand die erg sterk overkomt en haar eigen weg gaat, is dit een knoop die ik niet kan doorhakken. Vooral omdat we kleine kinderen hebben…Dit is geen leven dat ik wil leiden, maar zoveel factoren die een rol spelen dat je uiteindelijk maar aan het overleven bent…
Yagmur <3 Ik weet niet wat ik moet zeggen, je comment raakt me zo enorm. Ik stuur je heel veel virtuele liefde <3
Geeft stof tot nadenken deze blog
<3
Zo herkenbaar wat je schrijft en inderdaad stof tot denken, dankje! Net nodig! Al jaren wil ik ik stoppen met mijn baan in de zorg, die al mijn energie opslurpt. Maar wat ga ik dan doen? En wie zorgt dan voor de financiële stabiliteit van een inkomen, nu mijn vriend net voor zichzelf is begonnen en is gestopt met studie? Komen we dan ooit nog uit deze studio? 31jaar en ik kies voor het comfortabele wat ver van comfortabel voelt..
Juist ja, ook zo herkenbaar. Ik ken meerdere mensen die voor zichzelf zijn begonnen en helemaal geen huis kunnen kopen, geen investeringen kunnen doen en geen spaargeld hebben. Uiteindelijk draait het leven (voor mij in ieder geval) niet om het creëeren van zekerheid voor de toekomst, deze zekerheid bestaat namelijk niet. Het enige wat we hebben is het moment nu en hoewel we niet naïef moeten gaan doen, geeft het mij perspectief. Wat wil ik in dit moment doen? Iets wat ik haat maar wel investeer voor de toekomst?
Maar ik snap het zo goed, dat gevoel dat je achterloopt terwijl iedereen ‘stappen lijkt te maken’. Over 40-50 jaar gaat het uiteindelijk om hoe je terugkijkt op je leven, niet op het imperium dat je eventueel hebt opgebouwd. Zo zie ik het, hopelijk helpt het!
Ik weet niet hoe je het doet, maar elke keer weer komen jou artikelen op momenten in mijn leven dat ik grote veranderingen doormaak. Een tijd terug toen je mensen ging aannemen om je te helpen met alles, toen was ik werkloos en was ik op zoek naar een uitdaging.
Toen jij schreef over verlies was dit onderdeel van mijn leven. En nu dit artikel.
Afgelopen week is mijn relatie beëindigd van 2 jaar samen zijn. Ik was helemaal radeloos en wist niet wat ik met mijzelf aanmoest. En ik had op een of andere manier de drang om jou een bericht te sturen. Geen idee waarom. Het voelt wat verder dan mijn vriendenkring misschien. Maar stiekem beschouw ik je als een vriendin zover dat kan zonder elkaar te ontmoeten en dan vooral eenzijdig.
Maar nu raak je weer precies de juiste snaar.
Ik wil je bedanken voor je mooie woorden en voor je inspirerende teksten. Door jou heb ik elke dag weer het gevoel dat ik de dag aankan.
Lieve Teni, bedankt.
X
Lieve Amy, wat bijzonder om te lezen dat zoveel synchroon loopt bij ons. Natuurlijk heb ik er geen verklaring voor maar ik waardeer het en koester het zelfs. Het lijkt me een moeilijke tijd waar je doorheen gaat en ik kan je dan wel vertellen dat tijd heelt en je zoveel sterker eruit gaat komen, maar dat weet ik allemaal niet – dat weet ik alleen als ik naar mijn eigen verleden kijk met relaties die verbroken werden.
Ik wil je heel veel steun en liefde sturen <3 X