Vanaf mijn 16e had ik een vast oppas adres in het dorp waarin ik woonde. Ik kwam er bijna wekelijks en ik vond de moeder van de kids waar ik op paste een ontzettend wijze, lieve en inspirerende vrouw. Zakelijk gezien, maar ook wat betreft persoonlijke ontwikkeling. Ik vond elk gesprek, hoe kort of lang dit was, mega interessant. 

Een keer kwam ze laat in de avond thuis om mij af te lossen van het oppassen en we raakten aan de praat. Ik zei dingen waarvan ik niet eens wist dat ik ze zo voelde, ik wist ook niet eens zeker of ik dit écht vond, of dat het gewoon iets was wat ik zei om het gesprek gaande te houden. Ken je dat gevoel?

Ik zei dingen als:

 

Ik vind het altijd zo apart en interessant als mensen de zin kunnen uitspreken ‘ik ben echt zus of ik ben echt zo’..” 

Ik vond dat interessant omdat ik helemaal niet goed wist waar ik nou voor stond. En wat ik nou echt kon uitspreken over hoe ik was, als mens. Ik heb mijzelf namelijk aangeleerd om altijd flexibel te zijn en aan te passen op de ander.

Natuurlijk wist ik globaal heel goed wat mijn visie was op het leven en wat ik eruit wilde halen, maar de wat oppervlakkige dingen waar mensen om mij heen blijkbaar zo’n sterke mening over hadden, had ik totaal niet. Ik stond er niet eens bij stil.

Ohh een baard kan ECHT niet”

of

“Die opgetrokken sokken zijn niet te doen!!” 

Of mensen die dingen zeiden als 

“Mensen mogen mij of vinden me verschrikkelijk”. 

Huh? 

Ik kende dat niet. Ik wist niet eens dat er mensen waren met zo’n sterke mening over het hebben van een baard – bij freakin’ iemand anders! Hoe is dit mogelijk? Waar besteed je je breincapiciteit aan? Waar besteed je je energie aan? In het ordenen van wat jij wel en niet vindt kunnen bij andere mensen? En niet eens als mening, maar dat uit te spreken als waarheid.

My brain just exploded.

Hoe meer ik dit soort meningen hoorde, hoe meer ik begon te twijfelen bij mijn eigen doen en laten. Daar waar ik eerst dacht dat niemand zo’n sterke mening kon hebben over sokken of een baard, was ik me ineens bewust van hoe hard mensen elkaar konden beoordelen op een keuze die verder geen invloed had op hen.

Soms ging ik er tegenin: “Is het niet mooi dat we niet allemaal hetzelfde zijn? Dat zou toch saai zijn? Als we allemaal dezelfde kleren droegen en ons gezicht allemaal scheerden?”. 

Geen effect.

Ik snapte het niet. Ik hoefde het ook niet te snappen, maar ik was wel achtergelaten met een enorm bewust gevoel over alles wat ik deed, droeg, uitsprak etc. 

Mensen zien veel dingen niet als hun mening, maar als de waarheid. Dat is wat me frustreert en iets waar ik nooit invloed op kan uitoefenen. Want wat de ander denkt, vindt en doet, is buiten mijn controle. 

Realisatie is iets anders dan de toepassing

De realisatie en de verwezenlijking ervan zijn twee verschillende dingen. Ik realiseer het me, maar ik kan het nog niet verwezenlijken door het los te laten.

Zie, ik heb vanuit de Iraanse en Armeense cultuur heel erg meegekregen om je altijd wat aan te passen op de ander zodat de ander zich nooit ongemakkelijk voelt. Of je nu moe bent, buikpijn hebt, de ander niet echt aardig vindt, je doet gewoon mee. 

Ik heb geleerd me in een soort van flow te bewegen en aansluiting te vinden bij alles en iedereen. Dat maakt me moe, heel moe en een verraader naar mijzelf toe. Daar kwam ik rond mijn 28e achter. Vooral omdat ik ook nog eens een introvert ben en mijn energie haal uit het alleen zijn.

Maar hoe breek je dat door?

Tja, je probeert wat. Je zegt eens wat je niet oké vindt. Je geeft aan hoe je niet behandeld wilt worden. Je probeert gesprekken aan te gaan met mensen over gedrag, gevoel en meningen. 

En iets waar ik hartstikke goed getraind in ben, is om de ander te respecteren, te erkennen en nooit het gevoel te geven dat mijn waarheid of mijn gevoel de waarheid is. Maar enkel mijn gevoel en mening. 

Tot nu toe, heeft dat niet goed uitgepakt, kan ik je vertellen. Tot nu toe, is er keihard tegen me in gegaan en heb ik er heel veel pijn en verdriet van ervaren. Maar ik weet, dat dit erbij hoort.

Vertellen wat je niet oké vindt en dat iedereen daar goed mee omgaat? Nope.

Ik weet dat je niet zomaar even komt vertellen wat je niet oké vindt en dat alles dan soepeltjes verloopt.  

De verleiding is groot om weer terug te krabbelen in de flexibele Teni die gewoon meedoet maar haar ware aard verschuilt. Dat is de Teni die heel veel verschillende vrienden heeft maar eigenlijk alleen maar geeft wat de andere kant van de vriendschap nodig heeft. De Teni die elke week allemaal koffiedates moet ontwijken met smoesjes, in plaats van gewoon te zeggen wat er door mijn hoofd gaat: “Ik denk dat deze vriendschap niet echt meer werkt..” 

De verleiding is groot. Heel groot. Want het scheelt een hoop gedoe en gezeik. 

Mijn comfortzone is meedoen, niet teveel tegen mensen in gaan en zorgen dat iedereen het gezellig heeft en gezien wordt. Complimenten geven, erkennen wat ik mooi vind aan de ander, aanvoelen waar verdriet zit en er respectvol mee omgaan. Dat is mijn comfortzone. Oprecht. 

Balans

Maar er zit een balans in al deze dingen zijn/uitvoeren en eerlijk blijven naar mijzelf toe. Ik wil geen bitch worden die alleen maar verkondigt wat ze vindt en hoe ze de wereld ziet, maar ik wil niet meer terug naar de Teni die altijd maar meedoet zodat er geen conflicten zijn. 

Die balans, vind ik heel moeilijk om te vinden op dit moment. Met een kloppend hart zeg ik dan eens iets waar ik het oneens over ben, wetende dat het totaal verkeerd opgevat kan worden of dat mensen alleen maar tegen me in gaan in plaats van een gesprek erover te hebben.

Je kunt mensen niet draaien naar je eigen hand en je eigen communicatiewijze, maar hoe je samen verder kunt gaan na een groot conflict is voor mij een groot raadsel.

Een groeiproces, zullen we maar zeggen. 

Maar wat hoop ik dat ik wat sneller schijt krijg aan dit alles zeg. Ik denk nog steeds dat dat een hoop geworstel oplost. De “F*ck it” mentaliteit wat meer aannemen. 

Ik hoop dat ik na een jaar dit artikel kan teruglezen en met trots kan zeggen dat ik ben gegroeid.

Dat is mijn hoop.

 

En bare with me lieverds, hierna komen er weer keihard onderbouwde artikelen over voeding en gezondheid. Ik moest dit even kwijt!