Sinds ik me kan herinneren heb ik een diepgewortelde angst voor de dood. Niet alleen die van mijzelf, maar ook van de mensen waar ik van hou. Ik draag het elke dag met me mee en het is één van de redenen dat ik alles uit dit leven wil halen.

Ik ben 3 jaar geleden hulp gaan zoeken om hier beter mee te leren omgaan en het niet als een soort donkere wolk mijn leven te laten beïnvloeden.

Een prachtig moment werd al gauw omgetoverd tot een herinnering in mijn hoofd waar ik op terug zou kijken als de ander overleden was. Terwijl het moment zich nog afspeelde.

En dan barste ik in huilen uit, middenin het mooie moment. Een voorbeeld:

Boy en ik waren een avondje drankjes doen, kwamen aangeschoten thuis, zetten rustige muziek op en gaan dansen met elkaar. Tijdens het dansen voel ik zo intens veel liefde en geluk dat ik wil dat het voor altijd blijft.

Maar dan komt de realisatie dat ook dit moment voorbij zal gaan en niet zomaar tot gewoon ‘de volgende dag’. Nee, mijn brein gaat naar 50 jaar in de toekomst die denkt dat ik dan Boy heb verloren en in een schommelstoel terugdenk aan precies dit moment. Waardoor ik precies dit moment tot in detail wil vastpakken en nooit meer loslaten in mijn geheugen, zodat ik het over 50 jaar goed kan herinneren. Dus ik ga elke centimeter af met mijn ogen, probeer de geur vast te leggen met de muziek die afspeelt.

En omdat ik dus in dat moment bezig ben met het moment dat dit voorbij is, word ik enorm droevig en barst ik in huilen uit.

Precies het tegenovergestelde effect dus. Niet heel effectief.

Dit is een voorbeeld van hoe ik de dood constant met me meedroeg. Gelukkig is dit inmiddels niet meer zo heftig en kan ik juist enorm dankbaar zijn van zo’n moment in plaats van dat het doorschiet in verdriet.

De drang om het leven vast te leggen

Ik wil het leven vastleggen, vasthouden, onthouden, ervaren, ervan genieten en het liefst nog 100 jaar extra leven. Zoveel moois zie ik in het leven hier op aarde. Misschien daarom ook mijn enorme passie om te filmen, fotograferen en te schrijven over mijn leven. Niet omdat ik vind dat het per se zo boeiend is voor jullie, maar initieel omdat ik het voor mijzelf wil doen. Dit deed ik vroeger al met al mijn dagboeken waarin ik mijn leven documenteerde.

Wanneer ik bijvoorbeeld 4 maanden niet in mijn dagboek had geschreven, begon ik ook altijd met “oké er is een hoop gebeurd de afgelopen maanden” gevolgd door eerst een samenvatting van de afgelopen 4 maanden en daarna pas naar wat ik op dit moment wilde schrijven. Alles moest vastgelegd worden.

En gek genoeg, ondervind ik daar geen vervelende gevoelens bij, enkel passie en een soort zielsvervulling. Daarom ben ik ook zo dankbaar dat ik hier mijn werk van heb kunnen maken.

Ik geloof in leven na de dood

Het helpt ook wel enorm dat ik geloof in ‘leven’ na de dood, maar dan dus op een andere manier dan middels dit aardse lichaam. Ik heb net iets teveel situaties gekend én verhalen gehoord van mijn naasten die niet te verklaren waren met ‘aardse termen en feiten’. Er moet meer zijn in mijn beleving en ergens geeft het me rust.

Jarenlang was ik bang dat hetgeen na de dood vreselijk zou zijn, maar na het lezen van allerlei verhalen van mensen met een bijna-dood-ervaring ben ik daar een stuk rustiger over. Want iedereen zegt eigenlijk hetzelfde: het was een liefdevolle en fantastische ervaring. Terug gaan naar het lichaam tijdens zo’n bijna-dood-ervaring was juist wat zo vervelend voelde op dat moment. Géén van de mensen is daarna nog bang voor de dood.

Dat geeft mij rust.

Het enige waar ik gewoon GEEN ZIN in heb, is het moeten missen van mijn dierbaren als zij eerder deze aarde verlaten dan ik. Ik hoop ook echt dat ik ze na de dood ergens mag zien en omhelzen, die onwetendheid vind ik ook lastig om mee te dealen.

Daarmee rol ik in een Netflix serie die gemaakt is rondom dit onderwerp die ik iedereen wil adviseren die zich herkent in mijn verhaal. Het heet “Surviving Death” en de eerste aflevering gaat over bijna-dood-ervaringen.

Werkelijk waar heel bijzonder om te zien en wie weet geeft het jou ook wel rust op bepaalde vlakken!

Wat geloof jij? En is er iets bizars wat je hebt ervaren waardoor je anders bent gaan denken over de dood?

Misschien vind je dit ook interessant!

10 Dingen om los te laten na je 25e! Sta jij vlak voor je eigen grens? Gevaarlijk hoor. Instagram Leven April 2015 – Deel 2 Deze week was.. Niet zo glamorous | Foto Dagboek 134 Dit is wat we nodig hebben, perspectief