De wekker gaat, het kost me enkele seconde tot ik besef wat er aan de hand is.

Oja, het is maandag. Werken. Maar eerst sporten. Poeh. Moet ik echt sporten? Ja, je hebt dit met jezelf afgesproken. Lunch! Staat de lunch klaar in bakjes? Oja. Ja. Gelukkig. Hoe laat is het? Kan ik nog even blijven liggen? Hm. Oke. 5 minuten kan wel. Zal ik het licht misschien aan doen, dan kan ik al wat wakkerder worden. Goed idee. Oke. Muziekje erbij ook? Ja. Welk nummer. Jeetje, spotify is traag op mijn telefoon. Schiet op. Ik heb nog 4 minuten om mn ogen dicht te doen. Ik wil mn ogen dicht doen. Oke muziek staat op. Nu ga ik mn ogen dicht doen. Ah. Fijn.. Hoe lang zou ik nog hebben? Even checken. Hm. 3 minuten. Oke ik zet de wekker wat later. 10 minuten later. Oke. Ogen dicht. Even rustig wakker worden. Sporten zo he? Ja. Ik weet het. Echt he? Jaaaaahaaaa.

Poeh. Zo gaat dat in mijn hoofd. Niet altijd, maar vaak genoeg. Als ik dit zo uittyp schrik ik eerlijk gezegd een beetje. 

Vooral als ik het nogmaals lees, blijf ik hangen bij een van de laatste zinnen “Even rustig wakker worden”. Ha! Wat een grap. Dat praat ik mezelf dus mooi aan.

Voor zolang ik me kan herinneren gaat dit zo in mijn hoofd. En eerlijk gezegd word het met het jaar erger. Hoe ouder ik word, hoe meer druk ik op mezelf leg om dingen te bereiken, doelen te behalen in het leven en word ik steeds harder voor mezelf. Het effect? Gestressed, uitgeput, ontevreden en vooral ongelukkig. Nu is dit wat extreem uitegdrukt, maar ik vraag me soms af waar de zorgeloosheid van vroeger is gebleven? Het gevoel dat het wel goed komt, ook als je eens een dagje oversloeg met sporten, of gezond eten, of een dag minder hard je best deed omdat.. Omdat niks. Zomaar.

De o-zo-geweldige studententijd!

Vanaf het moment dat ik was afgestudeerd en een vaste baan had veranderde er iets in me. Ineens besefte ik dat het klaar was met de lol en ik al zoveel tijd had verspild aan “chillen” tijdens mijn studententijd en scholierentijd. Want ik wil mijn doelen bereiken, en die ga ik niet bereiken door achterover te leunen zoals de afgelopen jaren (dat gevoel had ik, terwijl ik dat natuurlijk helemaal niet heb gedaan, achterover leunen..).

Mijn dromen wil ik waarmaken, maar waar is de tijd gebleven? 23 jaar en de tijd en ruimte die ik had tijdens mijn studententijd heb ik niet meer, ik heb niet meer de vrijheid om te bepalen of ik wel of niet naar de les ga, of ik een uurtje oversla en bijslaap van de leuke en gezellige avond ervoor. De ruimte om vlak voor tentamens je bijbaan op te bellen en aan te geven dat je na je tentamens weer ingepland wilt worden. Even minder centjes, even 3 nachten doorhalen en studeren, tentamens maken, 1 gehele dag in bed liggen bijslapen en series kijken en de volgende dag weer naar de sportschool, naar de les en naar je bijbaan. Het was een heerlijke tijd, maar soms voelt het alsof ik véél meer had kunnen doen met de vrije tijd van toen omdat ik nu besef hoe kostbaar vrije tijd is.

Ergens besef ik dat ik mijn studententijd extra romantiseer in mijn hoofd. Want het was vaak genoeg zwaar en er was altijd wel iets te doen aan huiswerk. Boeken lezen voor mijn eigen ontwikkeling? Was nooit tijd voor! Want als ik een boek voor mezelf kon lezen, kon ik net zo goed lesstof lezen wat nog gedaan moest worden.

Maar waarom die druk op jezelf?

De vraag die ik mezelf vandaag stel en jou ook wil stellen als je soms ook zo streng en hard voor jezelf bent wat betreft het behalen van je doelen: Ga je sneller je doelen bereiken door hard te zijn voor jezelf? Door jezelf zoveel druk op te leggen? Wil je terug kijken naar de tijd dat je werkte aan je doelen en dromen met een gevoel dat je niet genoten hebt van het leven? Dat je niet genoten hebt van het proces naar je doelen?

Zie jezelf eens even voor je als de persoon die de doelen en dromen heeft behaald die je wilt behalen. Probeer te voelen hoe dat voelt. Geweldig, niet? Ik voel me geweldig in ieder geval. Hoe gaaf zou het zijn om nu, vanuit dit gevoel, terug te kijken naar de maanden of jaren waarin je hebt gewerkt om te komen tot waar je nu bent met een gevoel van plezier. Dat je ontzettend veel lol hebt gehad maar ook hard hebt gewerkt. Dat je mooie herinneringen hebt gemaakt, ondanks dat je af en toe een dagje niet je best deed. Maar dat je er vooral niet van hebt gebaald. Hoe gaaf zou dat zijn?

En dan nu weer terug naar het besef dat je midden in de periode zit waarbij je werkt aan je dromen. Dat dit de tijd is om ook te genieten en lol te hebben en herinneringen te maken. Het leven is niet straks pas leuk als je alles hebt bereikt. Maar het leven is nu ook leuk. Het is een keuze. Zo simpel is het.

Durf jij de keuze te maken?

Ik ga hem maken. Deze keuze. De keuze om lol te hebben maar ook hard te werken. De keuze om mezelf te vergeven als ik een avond ga stappen en veel te veel cocktails drink en dus niet “aan een van mijn doelen heb gewerkt – fit worden”.

Dit vertaalt zich in de ochtend naar een andere manier van wakker worden. Een meer “we zien wel” houding tegenover de kleinigheidjes. Met de kleinigheidjes bedoel ik: al die kleine keuzes die ik mezelf geef: licht aan? muziek aan? hoeveel minuten nog? zal ik dit aan doen? zal ik dat aan doen? etc. Joh! Zie maar! Ik doe mn ogen dicht en ik over 5 minuten gaat de wekker weer, we zien wel!

Dus ik maak de keuze om meer lol te hebben en minder hard te zijn voor mezelf. Maken jullie ook de keuze? En hoe vertaalt dat zich voor jullie? Ik ben razend benieuwd!

Misschien vind je dit ook interessant!

Manieren om je persoonlijk te ontwikkelen – fijner leven! Hoe word ik productiever? Negatieve reacties van mensen over je gezonde leefstijl, help. Mijn reactie op het artikel van zondag “Negatieve reacties op gezonde leefstijl” Wat betekent fitness nou écht voor mij?