De gedachte dat alles voorbij gaat, is eigenlijk een hele mooie.
Alles blijft altijd veranderen en soms had ik daar moeite mee, vooral wanneer dingen fijn voelden en goed waren zoals ze waren. Maar laatst vroeg ik mezelf af, of ik net zo zou genieten van bepaalde momenten, als ze voor altijd zo zouden blijven.
Als ik wist dat niets zou veranderen – zou ik ze dan net zo speciaal vinden? Net zo mooi? Net zo bijzonder?
Nee, waarschijnlijk niet.
Het mooie zit hem er juist in dat het niet blijvend is. Daarom kunnen we ervan genieten.
Ik dacht eerst dat deze gedachte mij enkel hielp tijdens de negatieve momenten in het leven: “ook deze gaan voorbij”, gaf me rust en vrede in mijn hart.
Maar nu zie ik ook in, dat de mooie momenten niet als mooie momenten bestempeld zouden worden, als ze niet zouden vervliegen en altijd maar veranderen.
Zelfs de angst voor de dood komt hierdoor in een ander daglicht te staan. Ik dacht altijd dat ik een eeuwig leven wilde, maar zou ik dan net zoveel passie voelen voor het leven?
Ik denk het niet..
Hoe ga jij om met het idee dat alles altijd verandert? ..
1 comment
Hoi Teni,
Dat is al een spreuk uit de Griekse Oudheid: ‘Panta rhei, ouden menei’: Alles stroomt, niets blijft.
Voor mij zitten er twee kanten aan: de vergankelijkheid, de broosheid van het leven… niets is blijvend.
Aan de andere kant ook de beweging daardoor. Alles wat star is, leeft niet echt…
Mijn waardering wisselt.