Wat een eerlijk artikel! Ik denk, als je iemand tegen komt die onzeker of ontevreden is over haar uiterlijk, dat je die persoon kunt bevragen: hoezo dan? waar komt dat vandaan? Hoe ben je ermee bezig? en dan kun je delen dat je het herkent uit het verleden, en hoe het nu is.
Ik ben zelf gigantisch ontevreden met mezelf, en ik zit regelmatig jouw artikelen met een zekere jaloezie te lezen. Ik vind je zeker niet arrogant, maar eerlijk en transparant. Je zwijgt niet over je twijfels en moeiten die je tegenkomt, maar die liggen nu op een ander vlak dan je uiterlijk.

En misschien ben je ook een beetje veel bezig met wat andere mensen misschien zouden kunnen voelen, waardoor je jezelf wat verliest. Zo klinkt het eerste stuk ook wel. Omdat je de ander zo graag goed wil laten voelen, zelfs ten koste van wie jij bent. De intentie is lief! Maar zoals je zelf ook opmerkt: Het is niet echt jij. Je kunt ook op een andere manier onzekerheden bespreekbaar maken, en juist laten zien dat jij je eraan hebt kunnen ontworstelen. Hoe krachtig is dat! ?

Mooi stuk! En terecht dat je hiermee worstelt en er nog niet uit bent hoe hiermee om te gaan… Een paar dingen die in me opkomen:
“There’s no need to be perfect to inspire others. Let people get inspired by how you deal with your imperfections.”
Ook kun je proberen een gesprek minder op jezelf te betrekken, zo hoef je minder te kiezen voor de onzekere rol of de zelfverzekerde rol, maar meer voor de luisterende rol. Ik weet het, ook dit is makkelijker gezegd dan gedaan allemaal, maar misschien inspireert het 🙂

Ik snap je volledig. Ik ben (het overgrote deel van de tijd) gewoon happy in mijn lijf. Net zoals jij heb ik na jaren zoeken mijn weg gevonden waarbij ik én actief bezig ben én gezond eet, maar het ook niet aanvoel als een last, en ben ik gewoon blij met hoe ik eruit zie. En toch merk ik net zoals jij dat ik, afhankelijk van de persoon met wie ik spreek, mezelf kleineer. Als ik spreek met mensen die zelf heel body-positive bezig zijn, zal ik mezelf echt niet afkraken maar doe ik gewoon mee, want jahoor, ik zie mijn lichaam graag en draag er zorg voor. Als ik spreek met mensen die hun lijf als een last zien… merk ik helaas dat ik ook vaak “meepraat”, net zoals jij, omdat ik niet wil dat zij denken dat ze de enige zijn. Dan zal ik of zeggen dat ik gewoon een flatterend kleedje aan heb maar dat mijn billen echt niet zo geweldig zijn hoor. Of dat ik ook heus wel cellulitis heb (klopt, maar het stoort me niet, maar dan zal ik het zeggen alsof het me wel stoort).

Ik denk dat het voor mij ook tweeledig is afhankelijk van de situatie. Of ik zeg het omdat ik niet wil dat ze denken dat zij niet goed genoeg zijn omdat zij klachten hebben en ik niet, of ik doe het omdat ik niet arrogant wil overkomen.

Maar nu je het zo stelt vraag ik me inderdaad af of ik er wel goed aan doe. Als mensen op mij reageren van “wat heb jij te klagen, jou lijf is perfect!” waarom moet ik dan toch ook klagen of doen alsof ik mezelf kapot werk om er goed uit te zien (terwijl dat voor mij niet zo aanvoelt).

Wat zijn we toch ingewikkelde en gekke wezens he? Ik kan je ook niet echt adviseren hierin. Ik neem me nu wel voor om het vanaf nu te proberen anders aan te pakken, door hen bv te complimenteren op iets anders dan datgene waar ze over klagen of door gewoon over iets anders te praten. Maar is altijd makkelijker (online) gezegd dan (offline) gedaan.

Ik ben (mede dankzij jou, echt waar) content met mezelf. Vind mijn grote ronde billen mooi en mijn stevige dijen. En toch doe ik precies hetzelfde als jij.
Laatst nog, ik was op een verjaardag toen iemand uit onze groep aangaf dat ze niet begreep dat een aantal meiden daar kon leven met “zo een lichaam”. Ze hadden – ik citeer – geen grote ronde billen, geen stevige dijen en deden overduidelijk niet aan sport. Ik knikte maar om het te beamen en ben mezelf vervolgens volledig gaan afkraken. Ik voelde zo een plaatsvervangende schaamte dat een vrouw dat over een andere vrouw durfde te zeggen, dat ik het nodig vond mezelf door het slijk te halen om zo de aandacht van de andere vrouwen af te halen. En nee, ik durfde niets van de opmerking te zeggen.. 🙁 Daar baal ik misschien nog wel het meeste van.

Ik ben zo compleet in de war door deze “tijden” hier op deze wereld. Wat we van een ander verwachten, van onszelf. Hoe we niet meer lijken te leven naar onze eigen standaard maar naar die van een ander. En hoe we dus, constant denken aan een ander en hoe die te pleasen. En dan spreek ik echt voor mezelf, maar misschien ook wel voor anderen die zich hierin herkennen.

Teni, ik vind dit artikel echt super geschreven. Ik waardeer je eerlijkheid en openheid enorm en kan niet anders dan je opnieuw bedanken voor deze eerlijke woorden. Het creëert bij mij weer wat meer bewustzijn, dankjewel.

Liefs van je virtuele buurvrouw

Lieve Teni,

Dit is de eerste keer dat ik post terwijl ik je al meer dan een jaar volg, sinds ik zelf begonnen met het veranderen van mijn eetpatroon. Als ik ergens aan begin wil ik er alles over lezen en alles van proberen te snappen. Jou site heeft me daar enorm bij geholpen, grote dank!

Ik heb gemerkt dat bij afvallen de focus veelal (onbewust) negatief is, mensen beginnen er met een negatieve mind-set aan. (“Ik moet/mag niet/doe het fout”) & mensen reageren op jou als afvaller met een negatieve bril (goed bedoeld en onbewust). (“Wanneer ga je weer ‘normaal’ eten dan?” “Je bent nu wel genoeg afgevallen, je kunt nu wel stoppen!” “Jeeeetje jij ziet er nu goed uit”) en een grote focus op kilo’s ipv je goed voelen. Dit terwijl ik afvallen daarvoor altijd als soort paradijselijk iets in mijn fantasieën had, waarbij alles positief zou zijn 🙂
Dit vond ik in het begin wat pijnlijk, vooral omdat ik zelf nog zoekende was in mijn proces (waarbij ik veel steun had aan jou Posts, nogmaals dank Teni!) maar later heb ik vooral lief gelachen en ben veranderd van onderwerp en niet veel gedachtes meer aan verspild. Mensen die er écht met me over wilden praten, daar heb ik veel aan gehad.

Dat ik nu reageer, op deze specifieke post, is omdat ik jou gun dat het jou ook gaat lukken om jou gedachtes hierover uit te dagen en om te buigen. Ik gun je dat je goed voelt bij wat jij zelf belangrijk en fijn vindt (wat je al ervaart ) maar vooral (stap 2) dat hier geen schuldgevoelens over voelt tegenover jezelf of anderen. Kost zoveel energie 😉 Zoals je het zelf zo mooi zegt;

Ik lieg, voor de ander zijn bestwil. Terwijl ik niet eens weet wat de ander zijn bestwil is. Ik vul dat in.

Stop met invullen, probeer je gedachten (als je voor een ander denkt & daar je gedrag op aanpast) op jezelf te richten. Er is niet één antwoord op de vragen die je stelt (wel heel goed en belangrijk dát je ze zo open stelt!) Wat voor anderen goed kan voelen (wel of niet meepraten over onzekerheden, wel of niet open zijn over jou goede gevoel over jezelf) hoeft voor jou niet te gelden.

Succes daarmee Teni! Ik besef me dat ik nu heel psychologig klink, maar ok ik zal toegeven dat ik dat ook ben. Een mooi boek is ‘voluit leven’ gebaseerd op mindfulness. Super praktisch en leest vlot.

Ik vind het ontzettend fijn en motiverend om te lezen dat je toch echt kunt leren om content te zijn met jezelf! Als we allemaal nou echt eerlijk zijn over hoe we ons voelen en hoe we over onszelf denken, dan kunnen elkaar toch juist helpen?!

Op een moment dat ik onzeker ben over mijn uiterlijk, vind ik het juist fijn om te zien als anderen wel lekker in hun vel zitten en daar trots op zijn. Dat motiveert me meer om mezelf te accepteren, dan wanneer er rekening gehouden zou worden met mogelijke onzekerheden.