De afgelopen dagen heb ik met vlagen een zwaar hart, zonder dat het door één specifiek ding komt herinner ik me elke keer weer dat het door de opstapeling komt van wat er in de wereld gaande is omtrent racisme. Hoe de wereld in opstand aan het komen is, hoe daarop gereageerd wordt en alle verhalen die nu naar boven komen.

Een zwaar hart. Een machteloos gevoel en tegelijkertijd een vlam die door woede is omgezet tot daadkracht om iets, wat het ook is, te kunnen doen of betekenen.

Dat ‘iets’ ga ik je vandaag uitleggen, want ook al heb ik niet alle antwoorden en heb ik al helemaal niet alle informatie, ik kan leren, ontwikkelen en kennis vergaren zodat ik het naar de buitenwereld kan uitdragen en situaties kan herkennen waarin ik moet opspreken.

Dit wordt een serie aan artikelen. Deze serie is bedoeld om samen het proces aan te gaan van leren, ontwikkelen en vooral niet vergeten nadat de hype voorbij is.

Vergeef me als ik niet altijd de juiste woorden of terminologie gebruik, vertel het me alsjeblieft als een woord verkeerd of kwetsend is in dit artikel!

Ik realiseer me dat de mate waarin ik te maken heb gehad met discriminatie vanwege mijn uiterlijk slechts een fractie is van wat verschillende rassen meemaken. Echt, een fractie.

Let nu op het volgende wat ik zeg:

“Ik kom vaak nog weg met de gedachte dat ik Mexicaans, Italiaans of Spaans ofzo ben” – vooral omdat de religieuze achtergrond vergelijkbaar is met die van Nederland. Het feit dat ik zeg “ik kom vaak nog weg met..” verklaart al dat er veel fout is in mijn taalgebruik en in hoe ik eigenlijk ook voel dat er bepaalde groepen gediscrimineerd worden – en ik vervolgens opgelucht ben als mijn uiterlijk eerder vraagtekens oproept bij mensen dan wanneer ik binnen die bevooroordeelde groepen val.

Bij welke zou dit negatief uitpakken voor me? Bij mensen die zouden oordelen als ze wisten dat ik wél in Iran ben geboren of mensen die denken dat ik misschien Turks of Marokkaans ben, omdat vooral ook die groepen in Nederland al jaren keihard te maken hebben met discriminatie (ook andere groepen, maar ik benoem even waar ik eventueel op zou lijken qua uiterlijk). Waarom zou ik ermee weg moeten komen om daar niet binnen te vallen? Waarom kan ik niet gewoon een buiten-Europese-buitenlander zijn – of wat het woord er ook voor is zonder oordeel. Armeens of Iraans.

Die zin betekent alleen maar dat ook ik weet dat er iets fouts aan de hand is en het verworven zit in zoveel meer dan we dachten.

Gesprekken met Boy

Ik moet het even benoemen voor iedereen die niet weet wie Boy is. Boy is wit, heteroseksueel en een man.

Ik heb een hele hoop gesprekken met Boy hierover, ik vind hem zo puur als maar kan als in: hij voelt gewoon geen verschil als hij met een ander ras of geslacht praat of eventueel wilt aannemen of dient te helpen.  Zijn veronderstelling is dat de rest van de wereld ook zo is.

Tijdens onze inmiddels (bijna) 4 jaar durende relatie heb ik hem hier en daar wat moeten bijbrengen over dat bij lange na niet iedereen zo denkt, zoals hij. En dat hij als witte, heteroseksuele, man (jep, we benoemen het nogmaals), een hele hoop niet voelt. Dat wil absoluut niet zeggen dat witte mensen geen problemen hebben (gekend), geen pijn hebben (gekend) of moeilijke tijden hebben (gekend).

En dan praat ik alleen nog maar vanuit mijn eigen perspectief, als Armeense / Iraanse met een christelijke achtergrond in Nederland. Want mijn broer, moeder en ik zijn altijd al héél bewust geweest van ons voorkomen en hebben ingespeeld op wat nodig bleek te zijn om een eerlijke kans te krijgen in Nederland. Zoal met de volgende dingen:

Wanneer ik een huis wilde bezichtigen, ging mijn moeder met haar Nederlandse vriend mee. Hij MOEST mee, omdat het voor ons beter en betrouwbaarder overkwam als er een Nederlander bij was.

Wanneer ik bij de douane in Amerika stond te wachten voor de paspoort controle, oefende ik alvast de standaard antwoorden zodat deze zonder twijfel uit mijn mond rolden: “Ik kom hier op vakantie, ik ben hier 2 weken, ik ga terug op de zoveelste van de maand” en ik zorgde ervoor dat álles met de meest vriendelijke lach beantwoord werd. Niet moeilijk doen, meewerken en vriendelijk lachen.

Ik ben vaak zat door- en doorgevraagd toen ik Amerika binnen wilde gaan. Ik ben ook vaak apart genomen voor een verhoor.  Toen ik samen met Boy naar Amerika vloog (dat is nu drie keer het geval geweest) zeg ik altijd dat ik blij ben dat hij aan mijn zijde staat: een witte, heteroseksuele man is mijn alibi van dat ik geen kwade bedoeling heb. Bizar toch?

Toen we vorig jaar in Seattle landden en in de rij stonden voor de paspoort controle kwam een man alvast wat random checks doen in de rij. Waaronder ook bij ons. Hij controleerde eerst Boy zijn paspoort en daarna die van mij. Bij Boy gaf hij hem terug zonder vragen. Bij mij vroeg hij letterlijk:

“Ben je van plan om hier een nieuw leven op te bouwen?”

Boy moest een beetje lachen, ik ook wel omdat ik zelfs lachend zei “Nee hoor, ik heb het geweldig in Europa” en eigenlijk wilde ik roepen: HEB JE OOIT GEHOORD VAN DE LEVENSKWALITEIT IN EUROPA? EN WAAROM VRAAG JE DIT ALLEEN AAN MIJ, NIET AAN BOY?

Als mijn moeder en ik op een warme dag in de auto zaten met de ramen open durfden we nooit een ‘buitenlands’ nummer op te zetten (we vonden een Marokkaans nummer – Mon Bled– heel gaaf, maar dit werd alleen opgezet als de ramen dicht waren), dus zetten we keihard Marco Borsato op om te tonen dat we geïntegreerd waren en niemand ons hoefde te discrimineren.

We deden veel harder dan de rest mee aan het versieren van ons huis met oranje vlaggetjes tijdens koninginnendag of tijdens voetbal wanneer het Nederlands elftal speelde. Laten zien dat je meedoet was het motto. Dat deden we overigens niet uit angst, we vonden het heerlijk en leuk en wat we ervoor terug kregen van de Nederlandse mensen was ook weer een warm gevoel en interesse naar onze afkomst en cultuur. Het is een mooie wisselwerking en dat moet ook benoemd worden.

Binnen mijn werk als blogger/vlogger/influencer speelt er bij een Nederlands merk altijd in mijn achterhoofd dat ze mij niet vinden passen als gezicht van hun merk. Dat ze liever voor mijn Nederlandse collega’s willen gaan, ook al zou ik het product PERFECT kunnen promoten omdat ik er zo gek op ben.

Sommige dingen zijn enkel een gevoel. Andere dingen op basis van vervelende situaties uit het verleden. Zoals bijvoorbeeld de vrouw uit Den Haag die me aan de telefoon een huisje had beloofd en toen ik langs kwam met alle papieren ik ineens werd afgewezen. Na meerdere keren bellen kreeg ik een collega van haar aan de lijn die me het verlossende woord gaf “ze zette geen buitenlanders in haar huizen”. Ik schreef er dit artikel over en bijzonder genoeg kreeg ik in die tijd een Facebook berichtje van iemand die meteen wist over welke vrouw het ging:

Maar ook toen ik voor het eerst me via mijn blog ging laten horen over politieke standpunten kreeg ik juist weer van ‘mede buitenlanders’ de wind van voren. Toen ik schreef over dat Trump aan de macht kwam en hoe ik dit voelde als iemand met een geboorteplaats in Iran kwam de boosheid van een Marokkaans meisje die zich al heel lang ongehoord voelde.

Geboren in Iran, met een Nederlands paspoort.

Ik zal niet eens laten zien wat ze hierna allemaal naar mijn hoofd heeft geslingerd toen ik haar probeerde te vertellen dat we ‘aan dezelfde kant staan en niet tegen elkaar moeten vechten‘.

Dit uit 2017 heeft ervoor gezorgd dat ik me nooit meer wilde uitlaten over politieke kwesties of andere wereldproblemen. Ik zwoor het gewoon af omdat, wat je ook zou schrijven er altijd iemand zou zijn die boos zou worden en kut naar me zou doen, ik haatte het.

Het tegenovergestelde effect is wat ze bij mij teweegbracht, ze wilde waarschijnlijk dat ik mijn ogen opende voor anderen in deze soortgelijke situatie, begrip dat anderen dit al jaren op een andere wijze in Nederland ervoeren. Maar de woede, woorden als hypocriet en ‘dat siert je niet’ helpen een ander niet tot verandering of inzicht. Beschuldigen is NOOIT de manier tot compassie en medeleven.

Ik was dan maar even haar boksbal van alle pijn die ze voorheen had ervaren over het zijn van een Marokkaan in Nederland die gediscrimineerd werd, tot aan de politiek toe. Ik was niet klaar voor de kritiek die ik kreeg, ik besloot mijn bek te houden.

Maar gelukkig zit ik nu op een fijnere plek. Je zou kunnen zeggen dat er inmiddels zóveel kritiek en haat over me heen is gegooid terwijl mijn leven er nog steeds prachtig uit ziet dat ik ben gaan realiseren; het maakt niet zoveel uit wat voor boosheid er gericht wordt op mij, als ik maar mijn intentie weet. Dus ik houd me niet meer stil en er komen boze berichten, that’s life.

Mijn intentie met deze artikelen reeks en posts komt uit een pure plek. Een positieve plek van hoop. En ik zal niet meer mijn bek houden, online niet en offline ook niet.

BTW: ik heb deze zin in de avond nog snel willen toevoegen voor het artikel online kwam omdat deze persoon in kwestie en ik uiteindelijk een mooi gesprek hebben gehad na deze screenshots die je ziet. 

Maar waar beginnen we nou?

We staan allemaal op een ander punt en we voelen allemaal heus niet hetzelfde. Een aantal uitspraken met mijn gedachtes erbij:

“All lives matter” & “Ik heb ook pijn!!!!”

Er is één uitspraak geweest die dit perfect weergeeft. “Elk huis doet ertoe, maar als één huis in de fik staat, dan helpen we dat huis. We gaan niet eerst alle andere huizen af omdat alle huizen ertoe doen”.

We hebben allemaal pijn in ons leven gekend. Pijn en moeilijkheden.

Sommige mensen zitten niet op een plek om hun eigen pijn even aan de kant te kunnen zetten om de pijn van een ander te herkennen en te helpen. Want ze voelen dat hun eigen pijn nog nooit is erkend of gehoord. Ik begrijp dat. Het vergt een hele hoop van je als mens om je eigen pijn heel even te ‘pauzeren’ om een ander te helpen.

Met pauzeren bedoel ik niet dat het er niet mag zijn, het mag er zijn terwijl je een ander helpt. Wat ik hoop over te brengen is dat je niet kunt verwachten dat jij eerst de volledige heling moet krijgen voor je ogen geopend worden voor de rest van de wereld die ook pijn heeft.

Deze pijn, waar we het nu over hebben, is zo onterecht als maar kan en we hebben momentum, dit is een waanzinnige kans om het aan alle kanten aan te grijpen en te helpen.

“Ik ben geen racist, waarom is dat niet genoeg?”

Ik hoor veel mensen deze uitspraak doen en in alle eerlijkheid; ik had hier niets op terug te zeggen een aantal maanden geleden. Want inderdaad, als meer mensen zouden zijn zoals jij: geen racist, dan zou de wereld er een stuk mooier uit zien.

Maar je onderschat hierdoor enorm je eigen kracht. Want zeg nou in alle eerlijkheid, jij als geen-racist die gewoon je leven aan het leiden was en niets verkeerds deed, zou jij:

• De lerares vragen waarom ze een beige potlood beschrijft als huidskleurig?
• Zou jij bij een zakelijke meeting met een drogisterij merk vragen waarom we pleisters verkopen die onzichtbaar zouden moeten zijn op de huid van alleen witte mensen?
• Zou jij je tante aanspreken op waarom ze denkt dat het percentage zwarte mensen in de gevangenissen van Amerika hoger ligt dan witte mensen? Met de eventuele uitleg hoe het systeem gebouwd is om dit zo te creëeren?
• Zou jij bewust verschillende kleuren poppen kopen voor je kind om mee te spelen als representatie van de echte wereld om ons heen?
• Zou jij een kinderboek cadeau doen aan een wit gezin waar een zwart meisje op de voorkant van staat?
• Zou jij een subtiele opmerking/grap die ook echt grappig IS naar iemand met een gekleurde huidskleur een tweede keer door je brein laten gaan vanuit de perspectief van de ander?

Nee, nee, nee en nog eens nee. Of heel misschien.

Toch?

Omdat jij niet zo denkt. Omdat jij geen racist bent en iemand met een andere huidskleur niet anders behandelt. En je oprecht denkt dat de ander in dezelfde wereld leeft. Terwijl jij jouw soort ziet op televisie, in tijdschriften, in barbies, poppen, kinderboeken, pleisters en ‘huidskleurige’ potloden.

Het is wat om het van iemand met een gekleurde huid te horen, keer op keer. Maar het gaat pas verschil maken als we allemaal inzien dat we onze stemmen hierover moeten laten horen. Zie in hoe invloedrijk je bent. Onderschat het niet.

Hoe meer je je inleest, kijkt, luistert en tot je neemt, hoe meer je je gaat realiseren hoe bizar het is dat we de kleur beige benoemen als huidskleur en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Wat je daarna gaat zien, gaat je doen bewegen van binnen. Bewegen om anderen hier ook bewust van te maken.

Op je werk, tijdens verjaardagen, familie uitjes, random gesprekken bij de drogist en ga zo maar door.

Onderschat. Je. Invloed. Niet.

“Ik ben moe van dit gesprek”

Ik heb me de afgelopen dagen via Instagram laten horen over de situatie en wat ik vooral krijg zijn DM’s van witte meiden die moe zijn hiervan. Die zeggen te begrijpen hoe belangrijk dit is, maar dat er ook nog iets gaande is als corona, oorlogen en ga zo maar door.

Ik las vervolgens bij @Zeikschrift op Instagram dat ze zei dat je als wit persoon jezelf gewoon even kunt afsluiten hiervan. Je kunt naar het park, even Netflixen, even een drankje doen op het terras en compleet weg zijn van dit onderwerp en gesprek. Dat is best wel een groot cadeau wat je huidskleur je heeft gegeven zonder dat je er iets voor hoefde te doen, toch? Ik vond dat een heel sterk punt.

Als je moe bent van dit gesprek, vraag je dan af hoe moe de mensen zijn die eronder lijden. Opgegroeid te zijn met de verhalen van hun ouders, opa’s en oma’s en nog meer generaties terug. Hoe moe denk je dat zij zijn? Zij leven dit hun hele leven en generaties ervoor. Wij bespreken dit nu alleen “even”.

Je hoeft er niet aan mee te doen, maar laat de wereld strijden om waar het voor wil strijden zonder jouw vermoeide energie erdoor te gooien. Zonder je af, ga de natuur in, kijk wat Netflix. Niemand dwingt je mee te doen.

Spaar je vermoeide energie door je niet te mengen in gesprekken met de woorden dat je vermoeid bent.

“Dit is geen Amerika”

Geloof het of niet, maar de wereld wordt steeds meer één. Iets wat in Amerika gebeurt, heeft via verschillende wegen weer invloed op ons leven. Daarnaast mis je volledig het punt als je deze uitspraak doet omdat het hier gaat om racisme – iets wat overal op aarde gebeurt. Dat er in Amerika nu een aanleiding is geweest om dit gesprek wereldwijd te voeren is dan maar zo, vermijd het onderwerp niet omdat Amerika enkel de aanleiding is geweest. Gebruik het om er meer over te leren en te herkennen in je omgeving zodat je kunt opspreken en het verschil kunt maken.

Waar te beginnen?

Ik weet het ook niet, eerlijk gezegd. Maar ik ben overladen met tips en adviezen en ik heb ze allemaal opgeslagen. Ik merk dat dit onderwerp in steeds meer series en films voorbij komt zonder dat het hoofdonderwerp gaat over racisme. Het laat zien hoe het door zoveel alledaagse dingen verworven is. Zoals de Netflix serie Hollywood (verder niet een hele goede serie naar mijn mening).

Boy en ik keken laatst via Apple Tv+ de film “The Banker” – een makkelijke instapper voor iedereen die nog niet klaar is voor keiharde documentaires maar gewoon een film wil kijken en iets wilt leren over hoe zwarte mensen in Amerika vroeger geen land mochten bezitten. Het gaat over een superslimme (zwarte) man die in de vastgoed wereld wilt zitten maar zijn huidskleur hem op zoveel vlakken tegenwerkt. Hij leidt een witte man op om het gezicht te worden van zijn bedrijf zodat hij wel stappen kan maken.

Vanavond staat 13th op Netflix bij ons op de planning.

Ik ben niet iemand die dingen gaat adviseren waar ze zelf geen ervaring mee heeft. Dus als ik iets nog niet hebt gezien, zal ik het ook niet noemen – ik speel dus geen tips en adviezen door via mijn blog.

In een volgend artikel zal ik alles delen wat ik in de tussentijd heb gelezen, gezien en geleerd. Dit artikel was om de basis te leggen en volgens mij is dat nu wel gebeurd. Laat me weten of je kijk- lees- en luistertips hebt die jou wat hebben geleerd! Ik ben heel benieuwd!

 

Eerste foto door Alaïa Fonk