Je hoeft niet door het leven te gaan met pijn die je is aangedaan. Je hoeft niet een muur op te houden en mensen pas binnen te laten nadat ze ‘bewezen’ hebben goed te zijn. Je hoeft niet ‘s nachts met pijn in je hart in slaap te vallen in de hoop dat het gevoel morgen weg is.

Wat ik heb geleerd over helen zijn dingen die ik graag eerder had willen weten..

Er zit af en toe een stemmetje in mijn hoofd dat zegt:

“Ah joh, Teni, sluit je hart. Het is zoveel makkelijker om gesloten te leven dan constant de pijn er te laten zijn”

Het voelt verleidelijk. Een deel van mezelf wil de zwaarte van het leven accepteren en aannemen als ‘nieuw normaal’. Maar een ander deel van mezelf wéét dat er een leven was zonder de zwaarte en wil ernaar terug.

Ik ben constant boos geweest omdat er een stuk van mijn ‘onschuld en puurheid’ is afgeschaafd door dit verdriet. Ik ben boos omdat ik het leven voor deze heftige pijn voor lief had genomen. Ik haatte het dat ‘door deze mensen’ ik nu een half leven leidt van blijheid en de andere helft van verdriet en pijn. Ik was boos dat de Teni van vroeger voorgoed weg is. Ik was boos dat deze mensen zo hebben kunnen uithalen naar me en ik door een paar woorden, zinnen, uitspraken en gedragingen zo vreselijk lang met dit rotgevoel zit. Was ik zo zwak? Was ik zo ‘onbeschadigd’? Ik ben heel lang boos geweest hierom en misschien soms nog steeds een beetje.

Maar waneer het helen begon, was pas toen ik accepteerde dat er geen weg terug was naar het leven van toen, zonder zwaarte. Dat klikt naar, maar tegelijkertijd kwam de realisatie dat er wél een toekomst is zonder zwaarte. Een toekomst met een wijzere, sterkere Teni, zónder zwaarte.

Een nieuwe toekomst, open om in te vullen zoals ik wil. En wat wil ik?

Ik wil een licht en luchtig leven

Ik wil makkelijk vergeven en tegelijkertijd zonder moeite afscheid nemen van alles wat me niet dient. Mensen, spullen, plekken.

Ik neem al heel makkelijk afscheid van mensen die me niet dienen, maar het vergeven vind ik nog een lastige opgave. Alsof het niet vergeven me veilig houdt. Het valse idee dat wanneer ik iemand vergeef ik die persoon/personen per ongeluk weer kan toelaten in mijn leven om het weer overhoop te gooien. Dus ik blijf niet vergeven zodat ik mezelf eraan herinner de persoon/personen niet meer te willen zien of spreken.

Om een licht en luchtig leven te hebben, moet ik vergeven. Het moet. Er is geen andere manier. Ik kan er wel omheen proberen te draaien, maar dat werkt niet. Ik schreef er ooit zelfs een heel uitgebreid artikel over, eentje die ik nu nog veel harder nodig heb dan ik toen dacht te hebben.

Tijd..

Ik had gewild te weten dat helen soms een paar jaar kan duren. Dat de stemmen en de woorden die me pijn hebben gedaan na een paar jaar nog steeds af en toe in mn hoofd zitten. Maar dat ze er minder zijn wanneer ik hen zie als mensen die ook pijn hebben. Mensen die het ook allemaal niet weten. Mensen die vanuit hun pijn mij niet express pijn doen, maar niet anders weten dan dat.

Het helpt om te focussen op mijn eigen leven. Het helpt om de stemmetjes in mijn hoofd te herkennen en ze te sussen op een liefdevolle manier.

Stil maar

Zeg ik dan..

Je probeert me veilig te houden, maar je bent niet nodig. Ik ben sterk, ik ben geliefd en ik kan mijn grenzen goed aangeven. Je hoeft me er niet aan te herinneren dat deze mensen me pijn hebben gedaan, ze zullen geen grote rol meer spelen in mijn leven.

Het mooie hieraan is..

Het mooie aan dit hele proces is dat ik nu actief mijn mindset moet trainen. Door meditaties en affirmaties die mijn leven op veel meer vlakken dienen. Iets wat ik voorheen uit ‘luiheid’ niet echt consistent deed. Maar nu, door de herinnering en het contrast van de pijn wel. En eigenlijk is dat precies de beweging die ik nodig had. Een kleine setback, noem ik het af en toe. Om de zwaarte er vanaf te halen.

En dan ineens, voel ik dat lichte en luchtige van het leven weer. Een gevoel van dankbaarheid overspoeld me. Dankbaar dat ik zo liefdevol ben naar mezelf. Dat ik zo lief tegen mezelf praat dat wanneer iemand anders dit niet eens een beetje doet, ik het contrast voel. Dankbaar dat ik kracht haal om nog harder mijn eigen dromen en doelen na te jagen. Dankbaar dat ik dromen heb waar niemand aan kan komen. Dankbaar dat ik al mijn dromen van mijn 11 jarige zelf al heb waargemaakt in mijn 20-er jaren. Dankbaar dat ik ook uit deze situatie kan komen als een betere versie. Een sterkere en liefdevollere versie.

Een paar reminders voor jou

Lieve jij, als deze tekst resoneert met je of je raakt op sommige vlakken, dan heb ik een paar reminders voor je omtrent helen:

• Soms moet je je omgeving veranderen om jezelf uit te dagen echt te helen
• Soms betekent dit dat je jarenlange vriendschappen moet beëindigen
• Soms zul je grenzen moeten stellen aan familie, vrienden en anderen waar je van houdt
• Soms betekent het dat je of je eigen hart moet breken of die van een ander om uit een situatie te komen waar je pijn van hebt
• Soms is het gevecht om te helen met de mensen die je juist nodig hebt en van houdt, en dat is het zwaarste van dit alles.

Ik stuur iedereen ongelooflijk veel liefde en kracht die dit nodig heeft na het lezen van dit stuk <3 We got this.