Het is weer die tijd van het jaar. De dagen worden korter, donkerder, kouder en je voelt het soms tot in je botten. Voor sommigen van ons is dit ook de tijd van het jaar waar we lichte depressieve klachten krijgen door dit alles; de kou, de donkere dagen en het grauwe weer. Voor anderen, maken die grauwe dagen niets uit, maar zijn er andere dingen gaande die pijn doen.
Wat doe je eraan?
Je omarmt het, dat is wat je eraan doet.
Lekker makkelijk gezegd. Maar heb je een andere keuze? De keuze om je ertegen te verzetten en te klagen? Ik weet dat je het oprecht voelt en dat het echt bestaat, maar is er een andere opbouwende manier om ermee om te gaan dan het te laten gebeuren, te laten voelen en het dan op de één of andere manier maar te omarmen?
Ik weet het niet. Ik denk het niet.
Het omarmen wil niet zeggen dat het je niet meer raakt. Het is namelijk oké om even niet oké te zijn – en die acceptatie zie ik als omarming.
Het is oké om wat minder dagen de gezelligheid op te zoeken. Wat minder dagen productief te zijn. Wat langer in het weekend uit te slapen. Wat hartverwarmendere maaltijden te eten en minder actief te zijn.
Omarming is het serieus nemen wat je voelt en hierop inspelen. Niet ertegen vechten en zeuren.
Hetzelfde geldt met al het andere in je/het leven: je vrienden, je baan, je school, je financiën, of je partner waardoor je je rot en down voelt. Even een kleine reminder naar de Teni die met al deze dingen wel een keer in haar leven heeft moeten dealen:
- Je partner die je verdrietig maakt? HANDLE HET, geef je grens aan!
- Je vrienden die niet zijn wie je nodig bleek te hebben? SPREEK HET UIT! Praat erover en laat de wegen scheiden als dat nodig blijkt te zijn.
- Stress van je baan? ZOEK een manier om te dealen met stress of de situatie te veranderen.
- Maakt je leraar het je niet makkelijk? ADEM erdoorheen, nog eventjes doorzetten en je bent er vanaf.
Met alles komt het neer op hetzelfde: blijf er niet in hangen. Op alles valt namelijk te zeggen “Ja, maar” en dan blijf je richting jezelf bevestigen waarom je bent waar je bent en daar ook zult blijven. Ook blijf je jezelf hierdoor overtuigen dat je er niets aan hoeft te doen; want het ligt niet aan jou.
Maar feit is, jouw leven wordt er wel door beïnvloed. Dus blijf de ander de schuld geven en je blijft geen verandering zien. Gedurende je hele leven zal er genoeg gebeuren wat niet jouw schuld is. Er zal je genoeg ‘aangedaan’ worden. Maar laat alsjeblieft niemand die sprankel uit je leven halen, want daar ben je zelf verantwoordelijk voor.
Ik heb de bovenstaande opsomming gedaan richting mijzelf, de Teni die ooit in haar leven met deze dingen te maken heeft gehad. Waarom ik dat doe, is om niet belerend over te komen richting jou. Zodat je niet het gevoel krijgt dat ik vanuit mijn kamertje, achter mijn scherm, jou even ga vertellen dat je “HET MOET HANDELEN!”. Maar dat je weet dat ik dit tegen mijzelf zou zeggen. En daarmee dus ook tegen jou wil zeggen.
Ik doe niet aan makkelijk praten en makkelijk advies geven zonder zelf te voelen waar het over gaat. Ik heb genoeg reden om voor de rest van mijn leven verbitterd door het leven te gaan. Ik heb genoeg argumenten daarvoor waar je nog nooit een woord over op mijn blog hebt gelezen. Maar ik kies ervoor om dat niet mijn leven in het nu en mijn toekomst te laten bepalen of te laten vertroebelen.
Dit zijn problemen uit het volwassen leven. Niet alles hoeft makkelijk te zijn, niet alles hoeft soepeltjes te zijn. En als je denkt dat het bij de ander wél zo is, dan heb je niet hard genoeg gekeken bij de ander. We krijgen allemaal onze eigen uitdagingen in ons leven en ik geloof dat elke uitdaging er is om ons iets te leren. Al is het compassie voor een ander omdat je zelf iets ergs hebt ervaren.
Hoe kan het toch dat tijdens het televisieprogramma ‘de reünie’ de klas die de tweede wereld oorlog heeft meegemaakt het leven het hoogste cijfer geeft van alle andere klassen uit alle andere seizoenen. Hoe kan dat?
Omdat pijn en verdriet je openbreekt voor hoe mooi het leven ook kan zijn. De waardering voor de andere dingen in het leven groeit immens daardoor. Maar dat gebeurt alleen als jij besluit dat te zien.
Dus ik hoop dat je dat vandaag besluit te zien, waar je ook doorheen gaat <3
8 comments
Wow, prachtig geschreven Teni en zo waar!
Wat een mooi stuk! Prachtig!
Mooi geschreven en daarnaast duidelijk omschreven Teni. Ik voel je eigen ervaring erdoorheen. Ik voel waar je vandaan kwam. Ik voel de kracht die je nodig had om hier te komen. Kortom…Ik voel je weg hiernaartoe. Geen advies uit horen zeggen, maar uit zelf doorleefd hebben. Dat is among many other things waarom je artikelen altijd zo recht in mijn ziel en hart terechtkomen. Ik vind me totaal in wat je schreef. In duizend kleine stappen heb ook ik naar dit punt toegewerkt. Ik spreek over jaren van kleine stapjes nemen en jaren van vallen en weer opstaan. Tot ik nu ook op het punt sta dat je zo mooi en krachtig tegelijk omschreef in dit artikel. Ik omarm alles in het leven dus ook het mindere, het oneerlijke, het verdrietige en doordat alles er mag zijn, hoef ik er niet mee de boksring in dus er is geen gevecht. Ik accepteer het en weet dat ik zelf in de hand heb hoe ik ermee omga. En dat is de ene keer op die en de andere keer weer op een andere manier. Net wat me dan past. Ik ben daar vrij in. En die vrijheid daarin, maakt het gevechtsloos. En precies, ook het nare brengt moois met zich mee uiteindelijk. En door dat nare wordt het mooie zichtbaar. Geen licht zonder donker. Die ‘ja maar’ heb ik ook gehad zeg en hoe. Ik weet nog dat toen ik mezelf eens een goed grote spiegel voorhield ik ook echt op mijn giegel ben gegaan. Ik zag in wat ik aan het doen was. Pijnlijk ja, maar door die pijn voelde ik motivatie het anders te gaan doen. En toen ging ik verantwoordelijkheid nemen voor mijzelf. Daardoor nam ik uiteindelijk eigen regie terug. En daardoor kon ik aan de slag met mezelf met als gevolg dat al heel veel coping die ik nodig had toen ik dit nog allemaal niet kon, niet meer nodig heb. De ocd overwin ik ook nog. Dat is nog ingesleten gewoonte die ik accepteer. Die ik liefdevol bekijk en omarm. En ik dwang al veel minder sinds ik op avontuur durf te gaan. Ik weet nooit welke kaarten het leven me zal geven, maar ik weet wel dat ik de kaarten aankan (uit een eerdere blog van jou, zit copyright op 😉). Stuk voor stuk. Bedankt voor vandaag Teni. Door jou heb ik zo veel van die duizend stappen kunnen zetten. Wat fijn dat jij ze ook ooit zette. Moet je kijken wat voor moois je geworden bent! ❤️😘❤️
Mooi geschreven Femke! ❤️
Wat lief Ingrid. Dankjewel voor je compliment. Wat een goed artikel weer van Teni. Zij is het… zij maakte dat mooie los in mij. Ik dank de ervaringen die ik omschreef grotendeels aan haar. Ik had ze anders niet eens kunnen omschrijven. Dat hele kleine deel aan kennis dat ik zelf had, zat in het pikkedonker verstopt en ook daar scheen ze een licht op zodat ik het weer kon zien. Al met al zie ik het dus eigenlijk als dat ik nu sta waar ik sta door haar. Dat klinkt zwaar. Overtrokken zelfs misschien 🤔? Maar als ik alleen al kijk naar dat ik door haar weer kan eten…. Ik bedoel, wat ga je als mens als je niet eet. Dan dank ik een heel groot iets aan haar 😉. Fijne avond verder jij. Hope you’re fine 🙏🏻! Kus en liefs 😘❤️
Ik lees altijd je comments, je schrijft heel mooi en jou worden komen uit je hart!
Fijne avond Femke 😘
Dankjewel lieve Ingrid. Heel lief dit. 😚💕
Laar niemand die sprankel uit je leven halen…..gisteren liet ik dat wel weer even doen. Vanaf nu dit niet meer toestaan. Dank je wel.