Soms, hebben mensen een flinke misvatting over wat sterk zijn eigenlijk betekent.

Sterk zijn betekent niet dat je altijd in een goed humeur bent of dat je nooit huilt.

Sterk zijn betekent niet dat je alles zelf kunt fixen en nooit een helpende hand nodig hebt.

Sterk zijn berekent niet dat je door het leven gaat zonder zorgen omdat je alles aan kunt.

Maar.. wat dan wel?

 

 

Voor mij betekent sterk zijn..

 

Dat je doorgaat, zelfs als het moeilijk is.

 

Dat je opstaat, uit bed komt en de dag weer aangaat. In welke vorm dat zich ook uit.

Sterk zijn betekent dat je hoop hebt, misschien zo klein als een mosterdzaadje, maar dat je het wel hebt.

Misschien is het probleem niet dat je je nu zwak voelt. Maar dat je de druk hebt gevoeld om je zo lang sterk voor te doen.

 

Dat je zo lang je emoties in hebt gehouden.

 

Dat je je dapper hebt voorgedaan.

Dat je hebt gedaan alsof alles oké is/was terwijl alles kapot viel.

Je kunt niet voor altijd doen alsof.

Uiteindelijk, zal iets breken.

 

Sterk zijn zit hem in kwetsbaarheid.

 

Sterk zijn is het toegeven dat je het moeilijk hebt. Dat je aan het struggelen bent.

Je hoeft niet alles in je eentje te doen.

Je hoeft anderen niet weg te duwen onder het mom van onafhankelijkheid.

 

En weet je, uiteindelijk maken je zwakste momenten je het sterkste ooit.

Misschien voel je je hulpeloos op dit moment.

Misschien voel je alsof alles zich tegen je keert.

Maar ook dit gaat voorbij.

 

Ook hier kom je uit.

 

En soms, is het beste wat je kunt doen het volgende:

jezelf in stukjes laten vallen en alles eruit te huilen,

Om jezelf vervolgens weer bij elkaar te rapen en opnieuw op te bouwen..

Sterker dan ooit.