Voor het eerst in mijn leven kreeg ik zakgeld,

Ik denk dat ik een jaar of 11 was en mijn moeder vond volgens mij dat het wel tijd was voor zakgeld. Of misschien had mijn broer dit wel aangekaart bij haar. Hoe dan ook, ik kreeg wat geld in mijn handen gedrukt en het enige wat ik kon denken is: ik ga het besteden!

Ik voelde me machtig. Vastberaden om het geld uit te geven stapte ik op mijn fiets en fietste ik naar de supermarkt in ons dorp.

Eenmaal aangekomen zette ik mijn fiets op slot en ging ik linea recta richting het schap met al het snoep.

Wat moest ik kiezen, wat moest ik kiezen?! Zo ontzettend veel lekkers!

Nou, van alles wat natuurlijk.

Eerst die pot met tumtum.

Hmm.. Dropveters, ja, die neem ik ook.

Winegums en kikkertjes, score!

Heb ik nog wat geld over?.. Ah YES! Dan neem ik ook dat reepje chocolade mee.

Dolgelukkig liep ik richting de kassa. Het voelde zo waanzinnig om niet te hoeven zeuren om een zak snoep of chocolade.

Ik kon gewoon pakken wat ik zelf wilde en niemand die me controleerde of me op iets wees.

Eenmaal bij de kassa legde ik al het snoep, dat ik in mijn armen vasthield, op de band.

En toen kwam het besef

Eenmaal op de band was het bijna een soort psychologische test: ik kon letterlijk zien wat ik allemaal had meegepakt uit het snoepschap.

Het lag voor me en het keek me aan vanaf de band.

Hoe verder het snoep richting de caissière bewoog, hoe sneller dit gevoel zich door mijn lijf verspreidde:

Schaamte. Één en al schaamte

Alsof het plezier dat ik 2 seconde geleden nog voelde in één klap weg was en daar tien keer zoveel schaamte voor in de plaats was gekomen.

Wat zou ze wel niet denken, dat meisje achter de kassa?

Het dikkertje koopt allemaal snoep voor zichzelf, vind ze het gek dat ze dik is.

Dat flitste door mijn hoofd. Ik weet niet waarom. Ik begrijp ook niet waarom. Maar dat is het enige waar ik nog aan dacht.

Inmiddels was het snoep bijna bij de caissière en ik MOEST iets bedenken, ik kon haar niet laten denken dat ik dit allemaal in mijn eentje ging opeten.

Te laat

Ze was het al aan het scannen.

Ik durfde haar niet aan te kijken en liep direct door om alles snel te verstoppen in mijn tas.

En ineens schoot het me te binnen!

“Ik geef een feestje”

zei ik.

Wat slim bedacht Teni! Dat is natuurlijk waarom je al dat snoep haalt. Dat is de meest logische verklaring.

“Oh wat leuk! Waarom geef je een feestje? Ben je jarig?”

Ships.

“Nee.. Gewoon, een feestje”

Daar had ik me natuurlijk niet op voorbereid. Misschien had ze me door. Misschien was ze oprecht nieuwsgierig. Ik weet het niet en ik zal het ook nooit weten.

Thuis heb ik natuurlijk al het snoep in mijn eentje opgegeten. Niet in één dag, ik denk dat ik er een kleine week over heb gedaan. Maar toch, het was allemaal voor mij en op de een of andere manier schaamde ik me om aan de buitenwereld te laten zien dat ik een snoeperd was. Dat ik snoep lekker vond. Alsof iedereen dan zou denken “zo typisch, het dikke meisje houdt van snoep; tell me something I don’t know”

Het mooie aan dit verhaal?

Dat er niets meer over is aan dat soort gedachtes. Ik bedoel, kijk eens op mijn blog waarop ik maar al te graag aan de wereld vertel hoeveel ik van lekker eten houd. En niet alleen dat; wat een enorme zoetekauw ik ben. Dat snoep en ijsjes tot mijn favorieten behoren. Dat ik in mijn eentje een taartje bestel bij mijn koffie en me absoluut niet afvraag wat de serveerster wel niet zou denken. En wat dan nog? Moet ik me ineens gaan bezig houden met wat iemand eventueel zou kunnen denken als ik een stuk taart bestel? De taart staat toch op de kaart om besteld te worden, of niet? De taart wordt toch gemaakt om opgegeten te worden?

Ik weet dat we een keer met wat vriendinnen openhartig hierover aan het praten waren en dat ik enigszins verbaasd was dat meer mensen dit hadden. Één van de meiden vertelde dat wanneer ze in de snackbar friet bestelde, ze dit voor zogenaamd twee personen deed. Zodat het niet leek alsof ze voor alleen haarzelf friet ging halen. Terwijl ze dat dus wel deed. En hoe raar het ook klinkt, ik kon haar theorie begrijpen. Het sluit namelijk exact aan bij wat ik deed aan de kassa met al het snoep, ik zei dat ik een feestje gaf zodat ik indirect aangaf dat ik voor meer mensen dat snoep kocht en niet alleen voor mijzelf.

Bizar he? Wat doen we ons toch aan soms?

Maar weet je wat nog mooier is?

Mensen zijn echt niet op deze manier bezig met jou. Haha. En áls ze dat wel zijn, dan zijn ze ook net zo bezig met 10 andere mensen die zich op dat moment daar bevinden. Wat betekent dat ze misschien 5 seconde een oordeel over jou hebben gevormd en vervolgens door gaan naar de volgende persoon en jou alweer vergeten zijn. Maar echt, mensen zijn bijna alleen maar met zichzelf bezig; met hun eigen problemen, hun eigen frustraties en vooral hun eigen gedachtes. Geen ruimte voor het feit dat jij in je eentje 1 portie friet met een kaassoufflé en bitterballen hebt besteld bij de friettent. Of een stuk taart.

Dus laat je eigen pret niet verpesten door voor de ander te denken.

Dit is een van de verhalen uit mijn boek. Ik wilde deze graag met jullie delen vandaag zodat jullie een beetje een idee hebben van de manier waarop ik mijn boek heb geschreven. Hij komt er gauw aan 🙂