Ik voel vaak zat dat het niet mijn plek is om ergens over te schrijven. Maar tegelijkertijd vind ik dat ook stom – want, waarom niet? Laat ik het mezelf alleen toe om te schrijven over de dingen die mij alleen aan gaan en daardoor dichtbij mij staan?

Not really. Zoals na mijn laatste vlog waarin ik mijn lieve familie verras met cadeautjes, de reacties waren zo warm en liefdevol – maar een aantal en vooral ook privé gestuurd, waren hartverscheurend. De woorden die sommige mensen gebruikten verdwenen niet meer uit mijn hoofd, niet meer totdat ik dit artikel zou schrijven..

Voor iedereen die geen liefde heeft gekend vanuit huis. Die niet is begrepen. Die zich alleen heeft gevoeld en daar op volwassen leeftijd nog de consequenties van voelt.

Voor jou.

Ik las over hoe iemand vertelde nooit echt een moeder te hebben gehad die ‘een moeder rol’ op zich nam, in welke vorm dan ook. Haar moeder had een mentale ziekte en was verslaafd. Ze was narcistisch wat het leven ontzettend moeilijk maakte omdat het als kind al nooit om haar ging, maar altijd over haar moeder.

Ik las over een vrouw die op haar 16e het huis uit ging en bij de zus van haar vader ging wonen omdat haar ouders geen oog hadden voor haar en wat ze deed, maar dus ook op zo’n level dat ze geen avondeten kreeg of zonder eten naar school werd gestuurd – ongedouchd, met dezelfde kleren als de dag ervoor – waar ze ook mee in slaap was gevallen.

Ik las berichtjes waar mijn hart van brak en ik realiseer me dat hoe mijn hart misschien op dat moment ‘gebroken voelde’ dit duizend maal erger moet zijn voor de mensen zelf. Voor iedereen waarvan hun hart is gebroken door één of beide ouders, ik hoop dat dit stuk helpt;

Niet vergeten en misschien ook niet vergeven, maar..

Je zult het nooit vergeten en je zult het misschien ook nooit vergeven (lees hier hoe vergeven wél kan helpen en dit nooit gelijk hoeft te staan als ‘het oké vinden’) maar je zult een manier moeten vinden om het los te laten. Je hebt elke dag een nieuwe kans op het leven, een nieuw leven, een nieuw begin en zolang je dit niet toe kunt laten omdat het verleden aan je trekt, leef je nooit echt. Misschien helpt dit artikel met het loslaten “Hoe laat je los?”

Hoe laat je los? | De kunst van loslaten

Maar probeer alsjeblieft de potentie van jouw leven te zien, de potentie die jij hebt – ondanks of juist door je verleden. Therapie is in vele gevallen zo’n slecht idee nog niet. Schrijven ook niet, sporten ook niet; hoe je het ook van je af besluiten te gooien – doe het en gooi het in ieder geval uit je hoofd. 

De mensen die er wél zijn

Soms, is je familie hetgeen dat je liefde leert in het leven en dat is oké. Er zullen misschien andere mensen zijn in je leven die er voor je zijn en laten zien hoe liefde voelt. Op een andere manier, maar dat maakt niets uit. Het vergelijken van de liefde van vrienden met ‘de grote pot liefde die je van je ouders had moeten krijgen’ maakt de situatie nooit beter. Focus je op de mensen die er wel toe doen in je leven. Als je het gevoel hebt dat deze mensen er niet zijn, dan is het waarschijnlijk tijd dat je aandacht besteedt aan het houden van jezelf – zodat anderen ook van jou kunnen houden.

Simpel gezegd, maar misschien een realisatie. Misschien helpt dit artikel: “Houd van jezelf! EN WEL NU!”

Houd van jezelf! EN WEL NU!

 

Neem wat afstand

Neem wat tijd en ruimte. Misschien voelt het als een verlichtend idee om je ouder(s) even niet te zien of te spreken om wat helderheid in je hoofd te krijgen. Als je middenin de chaos zit reageer je constant uit pijn, angst en woede. Wie weet is tijd en ruimte een goede beslissing op dit moment om te bepalen wat je volgende stap gaat zijn binnen deze band en hoe het je bij jezelf kunt blijven.

Wees geduldig met jezelf

Een ouder zou de persoon moeten zijn waar je altijd bij terecht kunt, een plek van rust en advies. Wanneer dat niet het geval is (en misschien nooit geweest) en je op jezelf aangewezen bent kan dat ontzettend moeilijk zijn om te handelen. Heb geduld met jezelf, net zoals met op ander vlak van een leerproces in het leven. Dit is misschien wel het grootste en moeilijkste wat je onder de knie dient te krijgen in je leven, maar realiseer je ook hoe sterk het je zal maken als mens.

Blijf elke dag nieuwe stappen zetten en je leven leiden, laat alle pijn zoveel mogelijk achter je..

Ik heb geen idee of dit één en al onzin voelt of dat het op een bepaald vlak zou kunnen helpen. Ik denk alleen maar aan die woorden die ik heb gelezen en alles wat ik zou willen zeggen als het een goede vriendin van me was die me dit vertelde. Hope it helps. <3

Bedankt voor het lezen lieve allemaal.