Afwijzing is pijnlijk, niet waar? En als er iets is wat we onbewust leren tijdens het opgroeien en ouder worden, dan is het wel om situaties die pijnlijk zijn uit de weg te gaan.

Logisch. Je leert dat wanneer je je hand in het vuur steekt, dit pijn doet. De volgende keer, zul je dit niet meer doen.

Maar wat heb je eraan om je hand in het vuur te willen steken? Niets, toch? Wat voegt het toe? Niets toch?

Precies.

Maar, hoe zit het dan met andere vormen van pijn. Hebben we er net zo weinig aan om het te doormaken? Gaan we het daarom uit de weg?

Afwijzing is vaag en niet te peilen

Er zijn heel veel verschillende oorzaken van pijn die heel goed te herleiden zijn. Dat vuur waar ik het over had, een tattoo laten zetten, een zware workout, een bevalling, etc. Maar hoe zit het met pijn die je misschien zult ervaren door je kwetsbaar op te stellen? Door je hand op te steken en iets te vragen? Door een sollicitatie aan te gaan? Door iemand te vertellen dat je verliefd op hem/haar bent?

Dit zijn allemaal momenten waar je misschien de pijn van afwijzing zult ervaren, maar misschien ook niet.

En alleen al de gedachte van het ervaren van de pijn, kan je tegenhouden het te doen. Op de plek blijven waar je bent voelt veel veiliger en comfortabeler.

Weet je nog, die ene afwijzing? En die andere?

Denk eens terug aan de momenten van afwijzing. Ben je er ooit slechter van geworden? Als mens? Misschien bij uitzonderlijke gevallen, maar ik geloof oprecht dat je er bijna altijd sterker en meer ontwikkeld als persoon uit komt. Dat zie je altijd achteraf pas en daarom voelt het zo verstijvend als je van te voren jezelf actief moet blootstellen aan de eventuele pijn van afwijzing.

En vraag jezelf eens af, of je ooit dood bent gegaan van de pijn van afwijzing? Misschien heb je je geschaamd, ben je verdrietig geweest of woest of hopeloos, maar dood? Nee. Ziek misschien, ja. Maar dood? Nee.

We zijn zo bang om ons bloot te stellen aan die eventuele afwijzing en de pijn die daarbij gepaard gaat dat we heel veel dingen niet zeggen, niet doen en niet ondernemen in het leven. Stel je eens voor wat je allemaal zou doen als je niet bang was voor afwijzing. Als je wist dat je afwijzing zou overleven.

En de clou is dus: Je overleeft afwijzing altijd.

Dit is absoluut makkelijker gezegd dan gedaan en in mijn persoonlijke ervaring is dit tot stand gekomen door enkele personen in mijn leven waar ik zo vreselijk veel pijn van heb ervaren, dat ik nu, een paar maanden later denk: Dus? Ben ik dood? Is mijn leven kut? Nee.

Ik weet niet of ik op dit level zou gekomen zijn als ik niet die pijn had ervaren.

Ik heb wel vaker in mijn leven de pijn van liefdesverdriet ervaren. En elke keer dacht ik dat dit de ergste was van allemaal. Maar elke keer kwam ik er weer overheen en realiseerde ik me dat de pijn die ik op dat moment voelde, zou vervagen of een plek zou krijgen en ik alleen maar zou groeien als persoon. Daarom ben ik vanaf die realisatie nooit meer bang geweest om vol voor de liefde te gaan, de pijn van liefdesverdriet is afschuwelijk, maar absoluut te overkomen.

Die pijn had ik nog niet zovaak op andere vlakken van mijn leven ervaren. En misschien komt dat doordat ik heel erg een pleaser ben (geweest?) in mijn leven. Ruzie met Teni was zo goed als onmogelijk. Ik paste me wel aan.

En vanaf het moment dat ik me niet meer zoveel ben gaan aanpassen, kwamen de eerste botsingen. Zo, dat heb ik wel geweten. Minstens twee maanden heb ik me elke dag vreselijk gevoeld. Van woede tot onbegrip tot verdriet. Maar ik leef nog steeds. De pijn is vervaagd en ik voel me eerlijk gezegd.. Onwijs goed!

Dat kan ook alleen maar doordat je ups en downs meemaakt in het leven.

Vanaf het moment dat ik realiseerde dat ik oké ben met afwijzing, heb ik ook enkele mensen die me pijn hebben gedaan met een positieve intentie benaderd. Nonchalant wel, maar positief. Ego aan de kant, trots aan de kant, ik dacht namelijk alleen maar: Tja, als deze benadering weer resulteert in afwijzing, maakt het me niet eens meer uit. Ik heb genoeg afwijzing gevoeld in het afgelopen half jaar. Dus, kom maar op, wat heb ik te verliezen?

En dat werkt zo bevrijdend kan ik je vertellen.

Zo freakin’ bevrijdend

Het geeft je een gevoel van kracht, zelfverzekerdheid, ‘unshakable’ zoals Tony Robbins zou zeggen. En ik kan je vertellen, met dat gevoel de wereld benaderen is waanzinnig. En dat bedoel ik zo positief als maar kan. Niet in de vorm dat je de wereld nu gaat afkatten omdat je niet bang bent voor boze reacties, nee, INTEGENDEEL. 

Je durft je op te geven voor die auditie. Je durft tegen iemand te zeggen dat je verliefd op hem/haar bent. Je durft een vervelende vriendschap vredig te beëindigen. Je durft een confrontatie aan te gaan die al jaren op zich laat wachten. Je durft te vragen om een promotie. Je durft te vragen of je een andere tafel mag in het restaurant voor wat voor reden dan ook. Je durft je aan te melden voor die sollicitatie. Je durft een YouTube kanaal te beginnen. Je durft een ‘bloter’ bloesje te dragen. Alles.

Het ligt in de lijn met het ‘schijt’ hebben, alleen zegt het schijt hebben niet zoveel over hoe je een eventueel rotgevoel dat daardoor kan komen (door de eventuele afwijzing) moet handelen.

Je kunt eventuele pijn (of een rotgevoel) niet vermijden, je moet alleen jezelf wijsmaken dat je tot nu toe alle afwijzingen hebt overleeft.

Dus vraag jezelf af, wat is hetgeen dat geraakt kan worden en kun je het overleven als dat zou gebeuren?

Trots? Ego? Schaamte? Kom je zwak over? Kom je naïef over? Zal er geroddeld worden?

Ja, ja, ja, ja, ja en ja.

En zelfs als dit allemaal zou gebeuren. Overleef je het alsnog. Bonuspunten: je zult je nooit op een latere leeftijd afvragen hoe het zou zijn als je X had gedurfd..