Weet je waar ik naar verlang? Gesprekken met vrouwelijke vrienden (ik gebruik bewust het woord ‘vriendinnen’ niet) over belangrijke dingen in het leven. Dingen die belangrijk voelen voor ons.
Wanneer je voorbij de gesprekken bent over mannen, relaties, wie wat zei en wat die droeg blijft er bij in sommige gevallen niet veel over om een gesprek over te hebben. Ik verlang naar de gesprekken over politiek, reizen, dromen, feminisme, ethische kwesties en meer.
Even geen vrouw zijn zoals de maatschappij jarenlang heeft geschetst.
Een vrouw waarvan wordt verwacht zoveel en zo weinig mogelijk tegelijk te zijn.
Een vrouw die roddelt over andere vrouwen en altijd bezig is met haar aantrekkelijkheid voor mannen. Een vrouw die op de hoogte is van wereldkwesties maar zich politiek correct houdt en enkel de volgende woorden uitspreekt: World peace.
Elke vrouw zou mee moeten doen met de verzorgingstrend
Het is een luxe om producten te kunnen kopen om ons uiterlijk mee te ‘verzorgen’, maar het is geen must. Dat wordt vooral lastig om in te zien als campagnes zoals die van Dove ons doen geloven dat werkelijk waar niemand is vrijgesteld van de druk en misvattingen over hoe ons lichaam eruit hoort te zien en dat we ons daar druk over moeten maken.
Want hoe ‘vol’, slank, kort, lang, gekleurd ons lichaam ook is – we horen bij de industrie die ons doet geloven dat we er van alles voor moeten kopen. Het moeten verzorgen zodat het glad, jong en strak eruit ziet.
Ook al is er echt een legitiem deel binnen onszelf dat wéét dat we niet ons uiterlijk zijn, is het toch een heel gevecht tegen duizenden uitingen om ons heen die beweren dat we dat wel zijn. Die tegelijkertijd ook ons geld wilt in ruil voor glad, jong en strak.
Er zijn van die dagen..
Er zijn van die dagen wanneer de zon opkomt en weer ondergaat en ik me in die tussentijd totaal niet druk heb gemaakt om mijn uiterlijk. Wanneer ik gesprekken heb gevoerd die ertoe deden, voor mijn ziel. Wanneer ik mijn lichaam en ziel heb gevoed met muziek, kunst, dans, literatuur en al het andere dat niets te maken heeft met hoeveel centimeter ik in de breedte in beslag neem op deze wereld. Dat soort dagen geven me hoop.
Hoop dat er ook andere rouwen zijn die deze verlangens hebben. Verlangens om met elkaar te kunnen zijn waarbij niemand het heeft over het lichaamsdeel wat ze haatten. Ik ken die gesprekken bijna niet.
En natuurlijk ben ik meer dan gemiddeld bezig met mijn uiterlijk, de hele serie ‘op weg naar mijn droomlichaam’ is in eerste instantie een externe missie en dat weet ik. In aflevering 1 ga ik diep in op het feit dat ik beïnvloed ben, daar bewust van ben en het niet kan laten rusten tot ik heb geprobeerd datgene te bereiken. Het houdt me bezig, het houdt me passievol, het houdt me geïnspireerd en ik voel me er goed bij.
Ik vind mezelf geweldig en prachtig, daar worden anderen soms oncomfortabel van
Ik focus me niet op het negatieve, sterker nog, ik vind mezelf geweldig en prachtig – dat vind ik al enkele jaren maar spreek ik alleen uit bij mijn moeder en vriend omdat ik weet dat het anderen een oncomfortabel gevoel kan geven. Of erger nog, anderen kan laten denken dat ik gek ben;
“Hoe kan zij dat nou vinden van zichzelf? Als Adriana Lima dat nou vindt, oké.”
Maar natuurlijk vraag ik me ook vaak af hoe dit zou zijn in een andere context, in een andere wereld en of ik eerder bezig moet zijn met die wereld te creëeren voor mezelf dan mee te doen aan de maatschappij in dit opzicht.
Ik kies voor dat laatste. En ik kies om het te doen volgens mijn eigen manier: zonder straffen.
Tegelijkertijd strijd ik bij mezelf voor meer zijn dan enkel iemand die bezig is met haar uiterlijk. Als vrouw kennen we maar al te goed de labels en vooral wat die labels met zich meebrengen aan belemmeringen. Moeder? Waag het niet om een sexy bikini te dragen. Hoofddoek dragend? Hoe durf je je haren te bedekken maar wel make-up te dragen.
Maar wat dacht je van alle labels die niet met elkaar samen zouden kunnen gaan? Zoals deze krachtige video laat zien:
Het feit dat ik gesprekken wil hebben met andere vrouwen over dingen die niet met het uiterlijk te maken hebben zouden mensen hypocriet kunnen vinden omdat ik een groot deel van mijn online leven besteedt aan het wél bespreken van het (en mijn) uiterlijk. Je mag het één zijn, maar niet het ander erbij nemen. Dat maakt het te ingewikkeld voor anderen, wees gewoon het één – dan weten we wat we aan je hebben. Ga als blonde barbiepop je niet bemoeien met de politiek. Ga als grijs advocaat muisje geen YouTube kanaal starten over beauty. En ook dit zijn weer oordelende termen om vrouwen te beschrijven.
Daar ben ik een beetje klaar mee.
Ik heb hoop, meer dan hoop zelfs..
Ik heb heel veel hoop.
Hoop dat er ook andere vrouwen zijn die deze verlangens hebben. Hoop dat er meer bereikt kan worden door vrouwen als ze niet dat deel van hun hersenen bezig laten zijn met het zorgen maken om hun uiterlijk. Ook al accepteren ze dat je ermee bezig mág zijn. De nuance zit hem misschien wel in het niet vallen voor reclame plaatjes over het moeten kopen van iets omdat je het waard bent (als ik het niet koop, zeg ik hiermee tegen mezelf dat ik mezelf niet waardig genoeg vind?). Of het niet straffen van jezelf als iets niet is gegaan zoals de media je doet geloven het te moeten zijn.Maar tegen dit allemaal in te gaan met één manier: compassievol zijn richting jezelf.
Compassie hebben met alle delen die jou de vrouw maken die je bent. Die je wilt zijn. Die je verlangt te willen zijn. Voor niemand anders dan jezelf.
Als je compassie hebt met jezelf, ben je niet gevoelig voor de reclame die inspeelt op onzekerheden van vrouwen. Je accepteert dat jouw volledigheid er mag zijn en dat je vanuit jezelf mag kiezen waar je ‘aan wilt werken’ en niet andersom – dat de media jou vertelt waar je aan moet werken. Die nuance is lastig, ik weet het, maar ik heb wel hoop.
De hoop is dat er een uitweg is en dat we niet gedoemd zijn zoals vele vrouwen die hun hele leven alleen maar naar hun buikomtrek hebben gekeken terwijl ze naar zoveel andere prachtige dingen om hun heen hadden kunnen kijken.
Het is iets waar we allemaal waarschijnlijk aan moeten werken, actief en met ons volle bewustzijn. Onze gedachtes richten naar onze waarde, los van ons uiterlijk en wat mannen van ons vinden.
En ik weet het, ik ken het, ik voel het.. ook.
De dagen dat je de dingen ziet die je niet mooi vindt aan jezelf. Slappe huid, lijntjes, dof haar, een expressie die verdriet laat zien. Je ziet dat je niet goed voor jezelf hebt gezorgd en het is pijnlijk om zoiets objectief te benaderen want.. Is het wel echt een kwestie van slecht voor jezelf zorgen? Of is het me aangeleerd? Is het de flow van het leven? Soms is het heel druk, soms is het heel veel tegelijk en dat zie je aan jezelf van buiten. Maar je voelt het ook van binnen.
Ik wil dichtbij mezelf staan. Mezelf voelen in mijn eigen lichaam en huid. Mijn lichaam ownen omdat het van mij is. Omdat ik ervan houd. En hierdoor gemotiveerd zijn ervoor te zorgen.
3 comments
Gewoon alleen dit, omdat jij alle woorden al hebt geschreven: ik snap je volledig en heb dezelfde hoop. X
Ik begrijp je artikel. Heb ook een tijdje daarover nagedacht. Ik kwam erachter dat ik mee ging in het perfecte plaatje van fit zijn, goed eten, er goed uit zien. Wat ook tot op zekere hoogte ook bij een vrouw past (uiteindelijk voor jezelf goed voelen) Ik merkte dat media daar zoveel invloed op had dat ik radicaal gestopt ben met het volgen van dat soort accounts. Anderen hoeven niet te bepalen wat hier de norm voor is. Of wat correct is. Of wat ik moet kopen. Dat bepaal ik helemaal zelf en heb dat volledig los gelaten. Als je als vrouw een ‘stabiel’ leven hebt waar je achter staat, kun je diepere gesprekken voeren en hoef je niet meer naar anderen te kijken. Beautyreclames deden me niks meer. Het lost de schoonheid van de vrouw niet op 🙂 Gewoon normaal doen, voor jezelf kiezen en doen wat bij je past.
Dankje voor dit mooie en relevante artikel Teni.
Ik zelf voel mij niet gedefinieerd door het vrouw zijn.
Vrouw zijn is niet mijn persoonlijkheid, het is ook niet mijn ziel.
Wel is het onderdeel van mijn bestaan.
En soms hoort daarbij bezig zijn met je uiterlijk.
Op het moment dat uiterlijk en oppervlakkige vrouwen dingen alle ruimte in je hoofd innemen, laat je je definieren door iets wat je niet bent.
Maar deze zaken bij jezelf ontkennen of veroordelen bij een ander is ook niet het doel, want vrijheid om je te uiten en bezig te zijn met wat voor jou goed voelt mag niet worden ingeperkt omdat het dan niet feministisch of intelligent meer is of wat dan ook.
Want dan cirkel redeneer je jezelf weer in een hokje.
Verder wil ik nog even zeggen dat ik de dove reclames wel positief vindt omdat elke vorm van body diversity in reclames mijn inziens positief is voor vooral jonge meiden. Ja het zal allicht inspelen op bepaalde gevoelens en aanzetten tot kopen, maar ik denk dat dat in het niet valt bij de positieve uitwerking die het heeft.