Het is dinsdagavond, ik zit in onze vensterbank naar buiten te staren met het raam open. Het is altijd een chaos buiten, vooral overdag, maar nu ook in de avond. Auto’s, brommers, bussen, trams, mensen, vogels – allemaal geluiden door elkaar. Eens in de paar uur komt ook nog eens een ambulance voorbij die je wakker schudt uit al je zorgen en doet realiseren dat je hier op aarde bent.
Zo ben ik er inmiddels naar gaan kijken -positief- anders word je gek van dat geluid.
Ik ben veel vermoeider dan ik had gedacht, terwijl ik genoeg tijd in bed heb doorgebracht.
Ik hoef mijzelf niet af te vragen waarom, want ik weet heel goed wat er al dagen door mijn hoofd dwaalt. Dat is hetgeen wat me heeft uitgeput. Maar op de één of andere manier denk ik anders over het leven dan de afgelopen weken, ik zie ineens hoe mooi het onwetende is. Hoe we constant proberen een weg te vinden in deze gekte en ik ineens, gek genoeg, vrede voel.
Ik voel weer wat ik altijd voel: helemaal oké met niet weten wat er gaat gebeuren. Ik vind het spannend, uitdagend en vooral hoopvol. Daar waar anderen juist controle willen en alles uitstippelen vind ik dat juist zo zonde van het leven. Want hoe vaak gaat alles anders dan gepland? Vaak. En hoevaak heb je ervaren dat het uiteindelijk toch wel goed heeft uitgepakt toen je losliet en de flow van het leven ging vertrouwen?
Ik in ieder geval altijd. Altijd. Zonder uitzondering.
Ik geloof namelijk dat controle willen hebben over de situatie juist een soort weerstand voor het leven creëert.
Weet je welk gevoel er over me heen komt, nu ik hier op een random dinsdagavond in de vensterbank zit en naar buiten staar? Het gevoel dat het helemaal oké is om te voelen wat ik voel, te zien wat ik zie, te ruiken wat ik ruik en te horen wat ik hoor – op dit moment. Erkennen dat niet alles ‘logisch’ of ‘begrijpelijk’ is, maar dat het er is en dat het allemaal in eb en vloed gaat. Het komt en het gaat en ik laat het toe.
Ik denk aan de allereerste keer dat mijn hart gebroken werd. Ik was 17. Het was het ergste wat ik toen ooit had gevoeld. Ik heb de allereerste week elke dag huilend doorgebracht, daarna werd het eens in de paar dagen, vervolgens eens in de maand en na een jaar was het ergste gevoel van pijn uit mijn borst verdwenen.
Toen ik er middenin zat was ik ervan overtuigd dat dat gevoel nooit weg zou gaan. Maar het gebeurde wel, het gevoel loste langzamerhand op en die realisatie heeft me sterker dan ooit gemaakt. Want ook dit gevoel, wat niet in de buurt komt van mijn gebroken hart van toen, zal weggaan.
Maar alleen, als ik het los laat en het eruit laat komen. Huilen, schrijven en ervan leren. Net zoals ik deed toen ik 17 was.
Als ik ervan was weggerend, dan was ik misschien verbitterd geraakt en durfde ik nooit meer volledig te vertrouwen in een relatie. Dan had ik een copingsmechanisme ontwikkeld die alles behalve gezond was, om de pijn niet te voelen op de momenten dat ik ermee geconfronteerd werd. Misschien wanneer ik andere stellen zag, misschien bij het zien van een film, misschien tijdens de feestdagen, misschien als mijn vriendinnen in een relatie zaten. Maar omdat ik het gevoel de ruimte heb gegeven eruit te komen, zit er geen pijnpunt meer.
Zo kijk ik ernaar, zo geloof ik dat.
Ik ben moe, omdat mijn brein overuren draait. Omdat mijn emoties eruit willen.
Maar ik voel me wel vredig en licht, na een paar weken somberheid. Ik herken het gevoel en weet dat ik op de goede weg zit. Een sterkere versie, een meer vastbesloten versie en vooral een niet-verbitterde versie van mijzelf komt op.
En terwijl ik in de vensterbank zit, niemand thuis is en niemand me buiten kan horen, komt er een klein lachje op mijn gezicht en fluister ik;
Welkom, nieuwe Teni 🙂
3 comments
<3 knuffel voor jou
Herkenbaar, het uitlaten van de emoties als je eigenlijk gebroken bent. Na 2 jaar van pijn (waarin ik wel weer een relatie vond en we net samen zijn verhuisd naar ons koophuis) was ik gebroken van binnen. Ik dacht me beter te kunnen voelen door me te verdoven met alcohol. De pijn vergeten, leuk en gezellig blijven voor en met anderen, niet voelen, niet durven huilen, geen trots, alleen verdoven op de momenten dat ik moest leren voelen. Bijna 200 dagen geleden zette ik de knop om en ben sober. Ik verdoof niet meer. Kom mijn gedachten, emoties, kracht, geluk, alles beleef ik nu anders. M’n partner steunt en begrijpt het als ik tijdens een workout samen begin te brullen uit frustratie. De pijn, onmacht van ‘vroeger’ het zit soms nog zo diep. Ik durf soms weer dat geluk toe te laten en dat gaat soms gecontroleerd, soms niet maar dat hoort erbij. Minder nadenken en meer doen op gevoel. Met een helder hoofd en liefde. Je blog van vandaag is weer een mooie reminder voor me ❤️
Wat een mooie ontwikkeling. En zo mooi onder woorden gebracht. Ik voel rust…. Ik voelde jouw rust gewoon over mij heenkomen toen ik je stuk las. Rust door aanvaarding. Rust door geen controle te willen zoeken of hebben,… Rust door ‘het is wat het is’. Laat maar komen. Met de stroom meezwemmen. De zware bal niet steeds onder water hoeven te blijven duwen. Rust…. ik krijg er tranen van in mijn ogen omdat ik weet wat deze rust voor een gevoel is na een dergelijke diepe pijn die je had. En die pijn is niet weg, maar je ervaart deze nu meer als toeschouwer. Je kunt er anders naar kijken. Hi pijn, je bent er. Geen idee hoe ik je oplos, maar ik hoef je ook niet op te lossen. Ik mag je voelen. Ik mag leven. Ook met pijn. Beste Pijn, je verbittert niet, ik zet een stoel voor je klaar en je mag erbij zijn. Ik durf je aan te kijken. Zonder je te veroordelen. Voor iemand met een dwangstoornis, ooit sterk invaliderend en nu al veel leefbaarder, kan ik alleen maar beamen dat controle juist controle doet verliezen. Je zin over de weerstand tegen het leven die controle geeft, kwam ook heel erg binnen. Mooi geschreven Teni. Dank je. Ik voel vertrouwen bij je. Vertrouwen in dat je het durft te laten komen, zeker wetende dat je het aankan en zo niet dan even niet. Vertrouwen…. alles kan en mag gebeuren, want je leeft met je armen open en hebt beide handen vrij. En je hebt zulke handige! Welkom nieuwe Teni in een nieuwe fase. Elke fase dichterbij in wat je wil bereiken. Welkom mooie lieve Teni! Het was een leerzaam artikel voor mij. En ik herken dit punt goed. Maar ik zoek nog te vaak de controle. En schiet ik in totale weerstand. Jouw rust nu, neem ik mee. Bedankt. Liefs Teni. ❤️😘🙏🏻