“Om te helen, dien je de ander te vergeven”

Heb je dit wel eens gehoord? Dat vergeving de manier is om rust en vrede te vinden in jezelf en in je leven. Wat jou ook is aangedaan, wat er ook is gebeurd, hoe onterecht ook – dat vergeving de enige weg is naar rust.

Wat moet je hiermee als je dit advies hoort of leest terwijl jou onrecht is aangedaan? Moet je de ander of de situatie maar vergeven alsof je het goedkeurt? Hmm, niet helemaal.. Er schuilt namelijk iets achter wat veel erger is dan het gevoel waar jij mee zit.. 

Vergeven lijkt wel het ultieme verraad te zijn richting jezelf

Je wilt het gevecht niet stoppen, je vecht niet voor niets, je vecht voor gerechtigheid voor wat er met jou is gebeurd. De woede brandt van binnen elke keer als je eraan denkt. Dat weet je. Je weet ook dat het niet goed is voor je – die woede, die stress – maar toch kun je het niet loslaten.

Want loslaten zou betekenen dat je de ander gelijk geeft. Dat je opgeeft in het vechten voor gerechtigheid. Dat mag niet gebeuren. Nooit.

Je kent misschien wel alle teksten en adviezen die wijzen richting vergiffenis. Dat vergeven nooit hoeft te betekenen dat je hetgeen wat is gebeurd goedkeurd maar dat het betekent dat jij besluit om er niet meer onder te leiden.

Hoewel je het hebt geprobeerd lijkt de brug tussen besluiten te vergeven en daadwerkelijk bevrijd te voelen heel groot. Te groot misschien.

Iemand vrij laten gaan?

Meet betekent dat dan dat je de ander vrij kan laten gaan? De gedachte alleen al om de ander er zo makkelijk mee weg te laten komen maakt je al gek, toch? Diep van binnen willen we de ander laten voelen wat wij voelen, we willen de score gelijk trekken, 1-1. Ik pijn, jij pijn. Punt uit.

Woede realiseert zich niet dat het verleden nooit zal veranderen

Woede is geen emotie waar je een groot deel van je leven in wilt zitten. Het maakt veel meer kapot dan je lief is, van binnen en van buiten. Waarom we vast blijven houden aan de woede? Omdat we denken dat het nuttig is, dat het ons laat strijden voor gerechtigheid. We denken dat hoe bozer we worden, hoe meer verandering we teweeg kunnen brengen. Woede realiseert zich niet dat het verleden nooit zal veranderen en dat de schade al gericht is. Woede vertelt je dat hoe meer woede je voelt, hoe meer er opgelost wordt.

Maar de gerechtigheid die we willen is niet altijd wat zal komen. Boos blijven is hetzelfde als een dichtgroeiende wond constant open krabben omdat een open wond betekent dat er geen ruimte is voor een litteken. Niet realiserende dat een open wond veel erger is dan een litteken. Een litteken vertelt een verhaal wat in het verleden is gebeurd, de wond is dicht en je kunt verder met je leven. Zonder dat je goedkeurt wat er is gebeurd – kun je wel door met je leven. Een open wond houdt je vast, het belemmerd je en laat je vooral niet doorgaan met je leven.

Woede is weigeren te helen, omdat helen eng is. Omdat je bang bent dat iedereen zal denken dat je de situatie goedkeurt. Het is eng omdat je niet weet wie je zult worden met het litteken, met een nieuwe huid. Je wilt je oude huid terug, je oude onbeschadigde huid, toen alles nog goed was en woede vertelt je te blijven bloeden en de nieuwe huid te blijven weigeren.

We willen misschien wel vergeven omdat we ergens diep van binnen weten dat dit de gezondste manier is om in vrede verder te gaan met ons leven. We willen de rust, de vrijheid, de uitademing. We willen dat de gekte in ons brein stopt, maar we weten niet hoe we er komen.

Dat is omdat er iets heel belangrijks ontbreekt in de ‘vergeef-adviezen’.

Vergiffenis is geen gum die alles, inclusief het verleden, uitgumt

Het haalt de pijn niet weg waarmee je hebt geleefd. Het fixt het probleem niet. Het vinden van rust in vergiffenis is een lange weg naar boven waarbij vergiffenis je flesje water is.

Het is de hoop opgeven dat het verleden zal veranderen. Het is weten dat het verleden voorbij is. Dat hetgeen wat is gebeurd nooit meer gelijmd kan worden zoals het eerst was. Het is een kracht die je dwingt te leren leven met een nieuw leven, ook al wil je dat niet. Je moet. Anders blij je hangen in woede. Het is accepteren dat er geen magische formule is voor de wanorde die is gecreëerd. En hoe oneerlijk het ook is dat dit is gebeurd, want dat is het, je dient zelf de rotzooi op te ruimen. Voor wie? Voor jezelf. Omdat jij maar één leven hebt en je je eigen toekomst niet gaat laten verpesten.

Het betekent de verantwoordelijkheid niet alleen nemen maar ook accepteren om de puinzooi op te ruimen.

Vergiffenis betekent niet dat je het goed moet maken met de andere partij. Dat je bevriend moet raken met de ander of sympathie hoeft te voelen/uiten. Het is accepteren dat zij een litteken bij jou hebben achtergelaten. Dat litteken is iets waar jij nu mee moet leven.

Volgens mij snap je, na al deze voorbeelden, het punt wel. Wat voel je als je dit leest? Realiseer je je dat jouw leven te kostbaar is om de pijn van het verleden dagelijks met je mee te dragen? Ik hoop dat je een vastberaden gevoel hebt gekregen- een dapper gevoel, dat je met elk litteken een stukje nieuwe en onbekende huid hebt gekregen zonder dat je dat wilde. En dat je hetgeen dat jou is aangedaan niet langer meer je toekomst laat definiëren.

Vergiffenis betekent niet dat je je kracht opgeeft, het betekent JUIST dat je het terugpakt en de controle over je eigen leven herneemt.

 

Foto’s; Adrianna Van Groningen, Bruno Van Der Fraan, Bas Masseus