Het ding met zelfvertrouwen is dat er geen dag gaat komen dat iemand je leven in stapt en je ervan overtuigd dat je goed genoeg bent. In alle (Disney) films en misschien ook onze fantasieën wordt het zo afgebeeld, alsof er een finish line is waarbij alles samen komt en je vanaf dat moment ‘lang en gelukkig’ zult leven.

Je uiterlijk is precies zoals je wilt, je partner is perfect, je baan is geweldig en ga zo maar door. Vanaf dat moment is het leven het leven waard. Zolang dat allemaal nog niet is samengekomen is het enkel een ‘tussenfase’.

Dit is een gevaarlijke mindset..

Want we weten allemaal dat ons doel en onze droom altijd zal verschuiven naar het volgende. Elke mijpaal die we halen wordt snel genoeg weer vervangen met een nieuwe.

Niets overtuigd ons van onze eigenwaarde totdat we opzettelijk onszelf toewijden om het elke dag te zien in onszelf.

Begrijp je wat hierboven staat? Elke dag onszelf eraan herinneren dat we goed genoeg zijn.

Elke dag.

Opzettelijk.

Onszelf herinneren.

Goed genoeg. 

Hier staat niets over een ander. Niets over ‘ooit’. Niets over het behalen van een doel. Het is alles wat je nu al bezig om jezelf goed genoeg te vinden, ongeacht wat je wilt bereiken en ongeacht wat anderen zeggen over jou.

Je leven nu is geen ‘voor’ foto

Deze fase van je leven is geen tussenfase die je moet doorstaan totdat je goed genoeg bent om te hebben/ervaren wat je wilt ervaren in het leven.

Ik zal een simpel voorbeeld geven, ik ontving deze reactie laatst onder een Instagram foto van mij die precies dit beschrijft.

En vooral niks negatiefs naar de persoon in kwestie, want ik was precies zo. Ik dacht precies zo over mijzelf, mijn leven en de kleding die ik wilde dragen met een bepaalde maat/lichaamsvorm die ik toen had.

De “ik ben daar te dik voor” of “ik kan dat niet hebben met mijn lijf” zijn precies de reacties waardoor je jezelf overtuigd dat je in een tussenfase zit. Dat je leven niet volledig geleefd mag worden. Dat je iets wel zou willen, maar door je uiterlijk niet zou kunnen. In feite kan het wel (er is geen fysiek mankement in dit geval), maar je durft het niet. En ik herken dat heel erg.

Ik moest mezelf en mijn ‘nu’ leren accepteren om het leven in het nu te omarmen. Ik schreef daar wel eens over, één van die artikelen is een excuus brief die ik schreef naar mijn benen – omdat ik nooit korte jurkjes, rokjes of broekjes durfde te dragen:

Ik wil mijn excuses aanbieden..

Je leven staat niet op pauze tot je fitter bent, rijker bent of een relatie hebt (of wat dan ook)

Je leven tikt elke seconde weer voorbij. Ik kreeg gister te horen dat een kennis zojuist te horen heeft gekregen nog enkele dagen, misschien weken, te leven heeft. En hij wil blijven leven, hij wil helemaal niet dat het afgelopen is..

Alsof mijn keel wordt dichtgeknepen, op het moment dat ik dat hoor.

Er zijn mensen die zo graag dit leven willen ervaren, volledig omarmen en meer tijd hebben.. Waarom zijn wij dan bezig met het pauzeren van ons leven terwijl we elke dag zo’n waardevol cadeau krijgen? Het cadeau van wéér een dag op deze aarde.

Misschien maakt dat nieuws me wel extra gevoelig rondom dit onderwerp en wil ik alleen maar benadrukken dat je vooral moet dragen WAT JE WILT, doen WAT JE WILT, en het leven vieren zoals je wilt, los van andermans mening, of die van de maatschappij.

Ik bedoel daarin natuurlijk dat je een ander geen pijn doet. De balans zit hem in aparte keuzes maken die de ene keer goed zijn voor de korte termijn en de andere keer voor de lange termijn. Niet als een gek alleen maar kort-termijn keuzes maken omdat het leven zo kort is en je niet weet wanneer je gaat.

Maar je snapt wat ik bedoel toch, dit had ik er niet per se bij hoeven te vermelden 😉 

Je haat jezelf niet naar een leuk leven

De eerste en de moeilijkste stap is bereid zijn om jezelf te zien en te eren voor waar je bent. Hoe makkelijk het namelijk ook is om alles te benoemen waar je ontevreden over bent, echte verandering komt alleen maar voort als we beginnen vanuit een plek van acceptatie.

We kunnen onszelf niet haten richting een leven dat we willen. We kunnen onszelf niet pesten richting een beter leven.

Hoe we een doel bereiken is precies wat we bereiken.

Als we onszelf belachelijk maken in de hoop dat we onszelf zo erg gaan haten dat we alleen nog maar willen veranderen betekent dat we eindigen met een weinig zelfvertrouwen, niet meer zelfvertrouwen.

Wanneer we oprecht van onszelf leren houden, in het hier en nu, gebeurt er iets magisch: we krijgen de potentie om alles te worden en te zijn wat maar kan.

Zelf-haat is geen motivator, het is wat ons alleen maar meer tegenhoudt

Als we onszelf los kunnen trekken van het idee dat we het leven moeten verdienen, beginnen we met het daadwerkelijke nuttige werk: ons geweldige leven opbouwen in het hier en nu. Wanneer we niet meer wachten op iets dat van buiten moet gebeuren voor we ‘het waard’ zijn, beginnen we met het waarderen wat we hebben en waar we zijn.

Als we stoppen met het willen veranderen van onszelf omdat we denken dat DAN pas het leven leuk is, leren we dat daar het antwoord in zit:

We hoefden er nooit anders uit te zien. We hadden nooit andermans liefde nodig. We hoefden niet anders te zijn. We hebben alles in huis om nu al alles te ervaren wat het leven ons te bieden heeft:

Stranddagen in bikini, ongeacht je vorm. Rokjes en jurkjes dragen, ongeacht je gewicht. Naar een film in de bioscoop die je graag wilde zien, ongeacht je relatiestatus. Op vakantie naar een warm land: ongeacht je relatiestatus óf omvang. 

Je gaat niet leven in een ‘na foto’ op een bepaald moment in je leven.

Je komt niet op een punt wanneer alles magisch en perfect is.

Je ontmoet ofwel ooit jezelf waar je op dit moment bent of je besteedt je hele leven met het wegrennen van wie je bent in het nu.

De keuze is aan jou. Hoelang blijf je nog wegrennen?