Sinds ik me kan herinneren heb ik een diepgewortelde angst voor de dood. Niet alleen die van mijzelf, maar ook van de mensen waar ik van hou. Ik draag het elke dag met me mee en het is één van de redenen dat ik alles uit dit leven wil halen.
Ik ben 3 jaar geleden hulp gaan zoeken om hier beter mee te leren omgaan en het niet als een soort donkere wolk mijn leven te laten beïnvloeden.
Een prachtig moment werd al gauw omgetoverd tot een herinnering in mijn hoofd waar ik op terug zou kijken als de ander overleden was. Terwijl het moment zich nog afspeelde.
En dan barste ik in huilen uit, middenin het mooie moment. Een voorbeeld:
